met zoon vier naar de zondagsmis

Auteur anna b.

Nee, evident is het niet. Zoon vier meenemen naar een eucharistieviering. De galm in een kerk heeft een domino- en een boemerangeffect. Want hoe meer zijn stem terugkomt, hoe harder hij roept. Soms valt het best wel mee. Dan is hij relatief stil en verheft hij zijn stem alleen tijdens de zangmomenten. Soms ook niet. Dan moeten preek of voorbeden eraan geloven. Nu eens ligt het aan een slechte dag, dan weer aan overprikkeling..

Gisteren was het dat laatste en ik was de schuldige. Ik had het nochtans kunnen weten. Sommige dingen werken nu eenmaal als een rode lap. Wollen spullen bijvoorbeeld.

Omdat ik ’s morgens vroeg niet het gevoel had dat het erg koud was buiten, koos ik ervoor mijn rode(!) winterjas thuis te laten en een lange bruine cardigan aan te trekken over mijn camelkleurige winterjurk. Ton sur ton en uiterst comfortabel. Een aanwinst voor mijn kleerkast.

En zoon vier vindt ‘m geweldig, die wollen cardigan. Hij is van een zachte, langharige soort – de cardigan – en de zoon doet niets liever dan zijn neus ertegenaan wrijven, zijn klauwende vingers erin zetten of het ding naar zich toe trekken. Met mij erbij. Daarna begint hij te lachen en verlengt hij het spelletje. Verlegt het zelfs naar mijn haren. Haartje trek doen. Hij vindt dat leuk. Ik blijf er zelden stoïcijns rustig bij.

Gisteren in de mis was het enkele keren prijs. Nu zul je je afvragen: waarom neem je hem dan mee? Omdat ik soms wel eens met de echtgenoot mee wil en de zoon niet zonder toezicht kan. Maar aangezien de echtgenoot vooraan voor de muzikale omlijsting moet zorgen, zitten we gesplitst. Ik kies meestal een plek achteraan rechts, net voor de oude mannen met de petten, zodat de zoon met zijn rolstoel in de middengang fysiek niemand in de weg staat. Hij heeft er ook wat bewegingsvrijheid naar achter en naar voor. En als hij het stilzitten beu is, maakt hij daar ook danig gebruik van.

Zo stoof hij gisteren twee keer om een onduidelijke reden naar voor. Met en zonder geluid. Oudere dames met een grijze permanent en een bril genieten zijn grijpvoorkeur, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik moest ingrijpen. Maar meestal is het iets met het licht dat het ‘m doet. Een weerspiegeling van de zon op de glazen kaders van de Kruisweg bijvoorbeeld, of zonnestralen die door de hoge kerkramen naar binnen vallen. Of flikkerende kaarsen. Of de spots aan de houten balken tegen het plafond.

En die zijn inderdaad niet mis. Ik maakte er daarom maar een mini-kleurenstudie van. Toen de meeste kerkgangers naar buiten waren en wij wachtten op de echtgenoot. En nadat een vriendelijke dame me kwam zeggen dat zoon vier al bij al toch braaf geweest was. 🙂

21 gedachtes over “met zoon vier naar de zondagsmis”

  6. werd het toch nog gezellig in de kerk 🙂

    weet niet waar je heen gevlucht bent om er tussen uit te zijn
    maar ook in de bergen vond ik het fietsen altijd mooi of het nu de Alpen de Pyreneen of Schotland was en alles er tussen in , mooi was het
    of ik het nu nog red , nee ik denk het niet 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Ach wat voel ik een liefde in dit stuk. Prachtige bogen met die balken. Braaf? Nee, zichzelf. Zoals naar mijn mening de kerk iets zou moeten zijn waar iedereen gerespecteerd en geaccepteerd moet worden zoals hij of zij maar is. Zichzelf. Zoals jouw zoon jouw zoon is. Wat een ontzettend lief verhaal. Hij mag wel in mijn grijze krullen grijpen, maar die heb ik (nog) niet. Liefs!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Mooie tekst Anna! En staat er niet zoiets in de bijbel als ‘Laat de kleinen tot mij komen’? Ik weet niet hoe oud zoon vier is, maar ik vind het best goed dat mensen zichzelf zijn in de kerk. Ongeacht wie of wat ze zijn. Je bent een moedige vrouw!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.