excellence is in the detail (Perry Paxton)

Vorige vrijdag had zoon vijf welgeteld één uur les. Eén vol uur. Op de middag nog wel en dan rijden spitsuurbussen niet uit. Als hij dan met het openbaar vervoer op zijn campus wil geraken, duurt dat, in het beste geval – d.w.z. als de bus niet te laat is, niet in panne valt of het niet vertikt te komen opdagen -, zo’n anderhalf uur. Dat betekent dus minstens drie uur pendelen voor één uur les. Wie doet nu zoiets!

Gelukkig is er dan taxi mama. En het kwam bovendien goed uit, want ik moest er toch zijn. Enkele weken geleden kreeg zoon drie namelijk van diezelfde instelling een vriendelijke uitnodiging om zijn banaba-diploma te komen afhalen. Een quasi onmogelijke opdracht nu hij in Nederland werkt en elke dag van hier naar daar rijdt en ook weer terug. Om de kantooruren heen. Zelf gaan lukte dus niet, maar een volmacht geven, dat mocht wel. Zodat deze mama twee vliegen in één slag kon slaan. Eén voor het gemak van onze jongste en laatste student in huis, één voor het gemak van de werkende zoon.

Het diploma afhalen duurde welgeteld drie minuten. Er bleven dus nog minstens 57 minuten wachttijd over. Naar huis rijden was geen optie. En omdat ik geen zin had om dat kleine uur in autozit door te brengen en omdat het buiten pijpenstelen regende waardoor ik ook een verkwikkende wandeling niet zag zitten, besloot ik een rustige plek uit te kiezen in de ultramoderne studentencafetaria van deze instelling voor Moving Minds.

Uit het ruime en verzorgde aanbod koos ik een kop pompoensoep met brood en ik nestelde me in een uithoek van de grote, lichtovergoten en kraaknette eetruimte om, geheel op mijn gemak, wat te lezen in The Forgotten Summer van Carol Drinkwater. Maar eerst gaf ik ogen en oren de kost. De akoestiek was prima want, ook al zaten er hier en daar trosjes pratende en gesticulerende studenten, er was geen galm. Geen storend achtergrondgezoem. Bovendien had mijn plek ook een view. Want over de hele lengte van de zaal zaten ramen die uitkeken op een modieus ingerichte en architecturaal uitgebalanceerde wintertuin. Ik stelde me het studentenleven hier al voor in april en mei. De schuiframen wagenwijd open, druk bezette terrastafels, studenten die zon meepikken tussen de lessen door en buitenlucht opsnuiven zonder zich te moeten verplaatsen, … Het laatste restje komkommertijd voor de juni-examens. En ik bedacht hoe weinig luxueus de lentemaanden rond MSI* verliepen, back in the eighties.

Van lezen kwam vrijdag nauwelijks iets in huis. Mijn concentratie gaf nog maar eens niet thuis, mijn gsm ging over en bovendien moest ik dringend op zoek naar een toilet. Mijn innerlijke gps stuurde me terug de trap af, in de richting van het onthaal. En ja, de toiletten bevonden zich rechts van de desk. Een design melkglazen deur met een niet mis te verstane, universele boodschap leidde me naar het privaat. Binnenin twee deuren met de leukste WC-aanduiding ooit. Geen nepgouden plaatjes met een mannetje of een vrouwtje erop, geen spraakverwarrende boodschappen(!) voor Dames en Heren of zo. Nee, de aanduiding was minimalistisch modern en vooral universeel. Helemaal afgestemd op een studentenpopulatie anno 2017.

Ik stapte de linkse deur binnen en krulde verrast mijn neus. ’t ‘Studentengemak’ was spacieus en kraaknet en er hing een frisse bloemengeur. Hoe anders dan de rioolgeur in het Huis der Letteren (aka het Kremlin) waar wij ooit student waren. Ik verzwijg met opzet de visuele en aromatische details.

Het toiletbezoek verliep op het gemakje want ik had tijd. Ik nam nog snel enkele foto’s met mijn smartphone en ging daarna in de auto zitten wachten op zoon vijf.

De trajectbegeleidster had dus toch gelijk toen ze hem twee weken geleden probeerde te overhalen de overstap vanuit de KU Leuven naar haar campus te maken. Als de grote bazen in het gebouw zitten, zijn de refter en het eten in orde. Voor mijn part had ze ook de toiletten mogen vermelden. Zoveel en vooral zo’n goed studentengemak zag ik nog nooit.

En toen de zoon weer in de auto stapte en ik hem vertelde over mijn versverworven inzichten rolde hij met zijn ogen terwijl hij sprak. Mams, het is een WC-aanduiding! Waar gij op let!.

Daar heeft hij een punt, natuurlijk. Een dubbel punt.  😉

MSI= afkorting voor Monseigneur Sencie Instituut in Leuven, een oud en saai gebouw zonder binnentuin

De vele betekenissen van het woord ‘gemak’.