Het zou een asfaltsprookje kunnen zijn, maar dat is het niet. Dit verhaal is echt, met wat prozaïsche overdrijving links en rechts, dat wel. Maar voor het overige levensecht, waargebeurd en brandend actueel.

Niet zo ver van hier, daar waar zich voor de Franse Revolutie een grote abdij rond Leuven bevond, staat een school, midden in het groen. Op een beschermde historische site nog wel. Met een oud kasteelgebouw met gracht, een romantisch prieel in een mooi park met oude bomen en een grote vijver met in het midden een eilandje. Het is in dit Mariapark dat, volgens een middeleeuwse legende, zuster Beatrijs stiekem haar geliefde jongeling ontmoette. Toen ze haar kloosterkleren aflegde en met hem de wijde wereld in trok, voltrok zich daar een wonder. Want, ook al bleef ze jaren weg, niemand in het klooster merkte er wat van omdat Maria al die tijd haar plaats in nam en de klokken bleef luiden.

Maar over Beatrijs en Maria gaat dit verhaal niet. Nee, dit is het mysterie van de gakkende gans.

Op zekere dag, bij het begin van de winter, streek er op het schooldomein een witte gans neer. Zo één met een oranjekleurige bek. Niets bijzonders, natuurlijk. Er strijken wel vaker van die witte ganzen neer bij vijvers met wat gras in de buurt. Maar deze gans kwam helemaal alleen aangevlogen. Zonder gezellen.

Al snel baarde haar bijzondere gedrag de schoolbezoekers – leerlingen, maar vooral leerkrachten en directie – grote zorgen. De gans creëerde een klimaat van angst en paranoia en werd hét gespreksonderwerp van de dag. Bij de koffie in de leraarskamer, in de refter van de internen, buiten tijdens de speeltijd, onder het onderhoudspersoneel, bij de resterende broeders en bij ons aan tafel.

Niemand die het begreep. Want de gans zat niet op haar eiland van mals gras. Ze trok geen baantjes in de vijver of strepen in de lucht. Nee, het vermaledijde dier waggelde het liefst tussen de auto’s op de parking door. Dat was haar territorium dat ze koste wat kost wilde verdedigen. (Ganzen zijn nu eenmaal goede wakers en bewakers. Dat wisten de Romeinen al en dat hebben de Galliërs tot hun scha en schande aan den lijve ondervonden.)

Telkens er zich maar iemand in de richting van een auto begaf, dook de gans op uit het niets. Gakkend en blazend, sissend en klapwiekend. Met gestrekte nek. Zo angstaanjagend blies ze dat niemand zich daar nog durfde vertonen zonder paraplu of boekentas in de aanslag. Het werd zelfs zo erg dat sommige leerkrachten niet meer alleen naar hun auto durfden, uit vrees de gans te ontmoeten.

Maar wat deed het dier daar dan? Wat probeerde ze daar met hand en tand te verdedigen? Ze was alleen, dus voor een partner of kleintjes moest ze het niet doen. Voor een nest was het trouwens veel te vroeg. En waarom zou ze in godsnaam auto’s willen bewaken? Zocht ze er warmte en beschutting tegen Vlaamse regen, wind en kou? De hoofden op school braken zich suf over het waarom van dit ganzengedrag. En vooral over hoe die gevaarlijke gans daar weg te krijgen. De politie bellen? Of het asiel van Opglabbeek?

Een antwoord kwam er niet. Maar iedereen was moe en aan vakantie toe. Misschien bracht de tijd wel raad, zoals dat vaak gaat. Raad en inzicht in de psychologie van de eenzame gans. Eenzaamheid … misschien was dat het wel. Want ganzen zijn groepsdieren en eeuwig trouw aan hun partner. Misschien was de gans gewoon op zoek naar een partner, een gezel, een soortgenoot. En die vond ze, Narcissus-gewijs, in spiegels en velgen en glimmende portieren van netjes gepoetste auto’s. Daarin zag ze zichzelf, maar dat wist de gans natuurlijk zelf niet. (Ganzen worden niet voor niets dom genoemd.) En zo voelde ze zich niet meer alleen. Dus, redeneerde een slimme mensenkop, als we nu eens een spiegel plaatsen in het gras op het eilandje in de vijver. Dan kan de gans zichzelf urenlang bewonderen, ongestoord, en heeft ze de auto’s niet meer nodig.

Zo gezegd, zo gedaan. Er werd een oude spiegel van stal gehaald en in het gras aan de rand van de vijver geplaceerd. En zie. Daar zit ze nu in het zonnetje. Tevreden en voldaan. In de waan dat ze niet meer alleen is. En de leerkrachten? Die kunnen weer veilig naar hun auto’s. En wij hadden zo weer een verhaal voor op de blog. 😉

P.S. Op de foto bovenaan zie je een witte vlek aan de rand van de vijver. Dat is de gans voor haar spiegel in het gras.

Met dank aan de echtgenoot voor de dagelijkse updates en voor de foto’s!