Het bestaat al zeker een jaar of acht, maar om de één of andere reden zijn de media er nu met meerdere tegelijk opgesprongen. Op het belang van het kangoeroeën of het buidelen. Hét woord voor de manier waarop kindvriendelijke ziekenhuizen omgaan met hun prematuurtjes.
Neonatale afdelingen die kangoeroezorg bieden, doen al het mogelijke om het lichamelijk contact tussen prematuurtjes en hun ouders zo intens en langdurig mogelijk te maken. Zodat ze meerdere uren per dag gekoesterd kunnen worden. Warm gehouden en aangeraakt mogen worden. Geaaid en gestreeld, gezoend en besnuffeld worden. Huid tegen huid. Zonder plastic tussenschotten of schurende stoffen. Want huid-op-huid contact is vitaal en essentieel voor een goede groei en ontwikkeling van de vroeggeborene. Voor een solide en veilige hechting tussen moeder en kind.
En ook al is huid-op-huidcontact tussen een mama en haar baby de natuurlijkste zaak ter wereld, in een couveuse-omgeving is dat uiteraard niet zo evident. Want wat met de slangen en tubes, de sondes en machines die de kindjes helpen aansterken en overleven? Wat met temperatuurschommelingen en infectiegevaar? Wat als de agenda’s van de jonge ouders en de verpleging na de eerste week niet overeenstemmen?
Eventuele nadelen en praktische bezwaren wegen niet op tegen de voordelen, zeggen onderzoekers en kinderartsen. Want gekangoeroede prematuurtjes gaan letterlijk en figuurlijk beter en sneller groeien dan kindjes die geen kangoeroezorg krijgen. Niet alleen winnen ze sneller aan gewicht en hoofdomtrek, zijn hun hersenen actiever en blijven hun lichaamstemperatuur en hartslag beter op peil, door het tactiel contact en lichaamswarmte gaan ze ook meer gevoel ontwikkelen. Hun emotionele ontwikkeling verloopt harmonieuzer en er zou zelfs een positief effect zijn op hun verdere leervermogen.
In Zweden – Zweden, uiteraard, waar je maar liefst 450 dagen bevallingsrust krijgt die je ook nog eens mag verdelen over de mama en de papa – gaan ze nog een stapje verder. In het Kinderziekenhuis van Uppsala proberen ze prematuurtjes 24 uur op 24, 7 dagen op 7 met kangoeroezorg te omringen. En dat doen ze via een beurtrol waarin niet alleen de ouders zijn opgenomen, maar ook broers of zussen en zelfs grootouders of andere familieleden. Een soort van permanente kangoeroezorg dus. Omdat ze beseffen hoe belangrijk die is.
Toen ik dat las, bedacht ik hoe ook die dingen de voorbije twintig, dertig jaar weer sterk geëvolueerd zijn. Toen onze zonen geboren werden, liep het enigszins anders. Heel anders eigenlijk. En ze waren dan wel niet prematuur, de tweede dag al zagen ze alle vijf zo geel/oranje als een sinaasappel. Te veel bilirubine in het bloed en dat moest eruit, zei de kinderarts. Ze vlogen zonder pardon of overleg onder de blauwe lamp. Vier van hen gelukkig alleen ’s nachts, zoon twee dag én nacht. En ook al huilde deze mama tranen met tuiten, de kinderarts was onverbiddelijk. Maar dat was nog niet alles. De blauwe lampen bevonden zich vier verdiepingen hoger, op het vijfde, bij de prematuurtjes. Een gesloten afdeling, met strikte regels en openingsuren. Als je borstvoeding gaf, had je geluk. Dan werd je gebeld van zodra het kleintje wakker was en eten wilde en dan mocht je zelf naar boven gaan. Als je dat al kon met je hechtingen! En ’s nachts bracht een nachtverpleegster het baby’tje aan je bed. Tijd om te kangoeroeën kreeg je buiten die voedingsmomenten niet. Van zodra je klaar was, moest je weer op de bel drukken want de baby moest zo snel mogelijk weer onder de lamp. Je begrijpt dat onze baby’s die dagen extreem luie eters waren … Een gelukkige bijwerking van de bilirubine. 😉
Ik vermoed dat vandaag ook lampbaby’s van kangoeroe- of buidelzorg mogen genieten. Voor hun eigen welzijn. En voor dat van hun mama’s. 🙂 Gelukkig maar!
foto: https://www.google.be/search?q=kangoeroezorg&espv=2&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwjXoLLIk-jSAhWBK8AKHYaUD0IQ_AUIBigB&biw=1283&bih=646#tbm=isch&q=hand+prematuurtje&*&imgrc=rjb6w22N8-TLnM:
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Alles wat prematuurtjes aanbelangt, verslind ik. Dus ook dit stukje. Inderdaad, het is zoveel verbeterd. Mijn dochter lag net als jouw zonen op die gesloten afdeling. Ze werd na nog geen 8 maanden zwangerschap geboren en verbleef er gedurende een maand. Een kil beeld… in de couveuse in haar magere blootje geblinddoekt onder de lamp. Gelukkig was ze beresterk. Ze groeide heel snel en op 2-3 maanden zat ze al op gewicht.
Maar zie, als ik dat voetje zie, dan ruik ik haar weer en voel ik weer die kleine botjes onder haar doorzichtige huid. Het lijkt me zo heerlijk dat kangoeroeën. Jammer dat onze kleintjes dit moesten missen… Het was ook frappant dat ze buiten de couveuse enorm genoot en groeide. Ze had veel lichamelijk contact nodig. Zo erg dat ze dat moest missen de eerste weken. Ook voor mij…
LikeGeliked door 1 persoon
Moeilijk he. En dan naar huis moeten zonder baby. De jongens moesten gelukkig maar enkele dagen onder de lamp. Het zijn geurende en tactiele herinneringen.
LikeGeliked door 1 persoon
Geurende en tactiele herinneringen. Mooi gezegd.
LikeGeliked door 1 persoon
😊
LikeGeliked door 1 persoon
In tegenstelling tot Matroos Beek kan ik het niet zo intens lezen. Wat een heftig verhaal vertelt ze naar aanleiding van jouw confronterende stuk. Tegenwoordig gaat het gelukkig wel heel anders.
‘ s avonds voordat ik slapen ga kijk ik altijd even bij zoonlief, nu zes. Ik kan me nauwelijks meer voorstellen hoe het dik zes jaar geleden was. Veel weet ik ook niet meer en de foto’s kan ik nog niet bekijken. Maar hij heeft voor een groot deel bij mij op de kamer mogen liggen. De momenten dat dat niet zo was was ik altijd bang dat er iets mis was. Pas als ik de wieltjes van zijn bedje dichterbij hoorde komen werd ik rustig. Ik heb echt topzorg gehad in Weert. Ze hebben al het mogelijke gedaan om van iets heel moeilijks toch iets moois te maken en dat is ze gelukt.
Dikke en heel lieve kus voor jullie allebei ❤❤❤❤
LikeGeliked door 1 persoon
We zijn dan ook in de vorige eeuw bevallen he. 😶
LikeLike
😉 Begin deze eeuw was het bij een heel goede vriendin ook nog zo. Ik denk dat ik erg geboft heb in Weert. Maar het is nu ook echt anders dan ‘in de vorige eeuw’.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn niet-prematuurkinderen mochten ook niet bij mij. Die lagen nog steeds in een glazen kamertje. Maar ik mocht ze wel al zelf wassen en een flesje geven. Dat was ooit ook anders.
Maar! Ik heb ooit wel een verhaal gehoord over een bepaalde kliniek waar ze zo een lamp kochten en waar dan ineens alle pasgeborenen onder moesten om die te verantwoorden.
LikeGeliked door 1 persoon
🤔
LikeLike
Hoe verdrietig dat het eerste contact, huid-op-huid pas de laatste jaren herontdekt is! De baby die uit je veilige warme schoot is gekomen heeft al die maanden al je gevoelens en emoties sterk gedeeld. En dat wordt pas herkend met huid-op-huid contact! Eenmaal in de grote wereld vol andere prikkels: geluid, geur en kleur zo anders… Zo belangrijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja inderdaad.
LikeLike
Heb ik altijd een mooi woord gevonden. Kangoeroezorg. Zegt ook waar het voor staat. De emotionele ontwikkeling van een kindje is minstens even belangrijk, zoniet belangrijker dan de ontwikkeling over het algemeen. Ik begrijp jouw beleving hierrond tov je eigen kinderen. Alles evolueert en wat dit betreft is dat een positieve evolutie. Hopelijk zal men dit inderdaad wat meer gaan promoten naar de toekomst toe.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik juich de evolutie helemaal toe en neem het ziekenhuis vroeger dat ook niet kwalijk. Maar het was geen leuke ervaring toen.
LikeGeliked door 1 persoon
…en dat begrijp ik. Zal inderdaad een raar gevoel geweest zijn toen, zo onpersoonlijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vond het al erg genoeg dat ik mijn (dysmature) baby niet bij mij op de kamer mocht, als je ze dan ook nog eens niet of nauwelijks mag aanraken …
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig nu niet meer he.
LikeLike
Helemaal hetzelfde hier lieve Anna, Middelste in de couveuse omdat hij onderkoeld was en de 2 anderen onder de lamp op een andere afdeling. Ik belde midden in de nacht met B omdat ik me zo miserabel voelde. En toen Oudste zonder haar kindje naar huis moest bloedde mijn hart. Ik heb idd wel mogen zien dat ze, toen Lowie in de couveuse lag, mocht kangeroeën, ben er ook van overtuigd dat dat van vitaal belang is!
Mooie log! Xx
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had heel veel geluk. Mijn oudste woog 2,800 kg en zou normaal de couveuse in moeten. Maar mijn toenmalige gynaecoloog was een modern man. Die vond, dat baby’s bij hun mama moesten zijn en ik mocht hem dus toch mee op de kamer nemen. Zelfs toen hij nog afviel en dus ver van die 3,000 kg kwam, mocht hij bij me blijven.
Het moet hartverscheurend zijn om je baby’tje niet bij te mogen houden.
Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar ik was zelf een heel licht kindje 2,200 en moest dus de couveuse wel in. Mijn ma zou mij pas na heel lang aandringen van haar ouders mogen zien hebben. Het waren heel strenge nonnen daar. Misschien dat daar toch ook iets mis ging qua band, want die is nooit echt goed geweest.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, ik ben ook door de nonnen ’s nachts weggehaald omdat ik te veel wakker was …
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig is het nu allemaal veel beter geworden op dat gebied.
LikeGeliked door 1 persoon
Bij mijn oudste werd haar bedje (te) ver van mijn bed achter glas gezet de eerste dag. Ik mocht mijn bed niet uit wegens verdoving en zij tierde de longen uit haar (2,4kg zware) lijfje. Ik blijf daar heel mijn leven spijt van hebben dat ik haar de eerste momenten niet heb kunnen koesteren.
Bij de tweede was het een keizersnede en moest ik naar recovery. Ik heb me daar vreselijk kwaad gemaakt dat mijn eerste momenten me weer afgenomen werden. Van zodra terug op de kamer heb ik orders gegeven om mijn kind bij me te leggen om ze vervolgens uren vast te houden.
Nu is de jongste een knuffeltante en de oudste nog altijd een afstandelijk kind. Ik wijt dat aan hun eerste levensuren!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zou kunnen dat dat ermee te maken heeft.
LikeLike