Vandaag 1 april viert een nanodeeltje Leuven feest. Voor de 8ste keer al en ik lees het nu pas voor het eerst. Het Feest van de Filosofie heet het feestvarken. Een festijn van het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte van de KU Leuven en andere partners als opstapje naar het rustig filosoferen over de dingen. In burn-out times koos men, hoe kan het anders, voor denken over RUST. ( Meer info op http://www.feestvandefilosofie.be)

Eén van de aangekondigde en verwachte sprekers is Dirk De Wachter. De psychiater die graag filosofeert over de mens en zijn leven, over het nut of onnut der dingen. Ook dat van de filosofie. Het rustthema past hem als een strak, zwart pak omdat hij de behoefte eraan dagelijks ziet en hoort in zijn praktijk. Omdat meer en meer mensen op zoek zeggen te zijn naar verstilling en kabbelend water. Daarover reflecteren en causeren wil hij. Lijzig en traag verwijlen bij wat gefluister. Twijfelen en in vraag stellen. Zonder te verlammen en zonder escapisme. Zonder burn-outers met een boek van Heidegger of zo te willen genezen.

Filosofie aan het Feest dus. Filosofie met de K van Kunst. De Kunst van het Kritisch Kijken naar de dingen. En met de C van Curieus zijn. De NVWL van Nieuwsgierig VerWonderd Leven. Als door de ogen van een kind.

Ik was nooit een fan van Filosofie met grote F. Zeker niet van het vak dat we in Leuven voorgeschoteld kregen. Als studente vond ik er maar niets aan. Het vak te abtract en ik te jong, denk ik nu, én een slaapverwekkende prof op de koop toe. Die daar wat afwezig tegen zijn bril stond te duwen, pratend over het zijn van de zijnden, over het zijn en het niet zijn, over het paard in de wei en het paard in de ideeënwereld, over oude wijsgeren en de geschiedenis van het denken. Ik snapte er net genoeg van om te slagen. En het ging toen ook niet over de kip en het ei. Over wat of wie eerst kwam en wie of wat daarna. Dat zou ik nog begrepen hebben. Zelfs toen. Denk ik nu.

Maar huis-, tuin- & keukenfilosofie, de filosofie met de kleine lettertjes, die smaak ik wel. Zeker sinds de burn-out. Want toen keerde mijn kijk. Soms een paar graden maar, soms boogwijd. De kijk op dingen en mensen, ver en nabij. Op de zijnden en het zijn, zo je wil. 😉 Op het werk en op mezelf. Op wat nodig was voor het herstel.

Rust en stilte hoorden daar zeker bij en wandelen in de natuur. Kijken. Dichtbij geliefden zijn. Afstand nemen van anderen. En daarrond een beetje filosoferen en er af en toe iets over schrijven. Genieten van de rust die het schrijven gaf en nog geeft. En van de beelden die elke keer weer ontstaan. Van een kip en een ei bijvoorbeeld. Of van een libel boven het meer.

En dat dan RUST-ig vastleggen in een foto of een haiku. Ook dat is ver-STIL-len.

boven het water

hapt een zwevende libel

een stuk stilte weg