“There is a sacredness in tears. They are not a mark of weakness, but of power. They speak more eloquently than ten thousand tongues. They are the messengers of overwhelming grief, of deep contrition and of unspeakable love.”
Washington Irving
En “… of unexpected joy” ook wel een beetje. Want vreugdetranen willen zo nu en dan, hier en daar, ook al eens vallen. En gelukkig niet alleen bij mij. Toen zoon één en zijn geliefde kwamen vertellen dat ze een kindje verwachten, hield de echtgenoot het ook niet droog. En ik zie ook de ogen van vriendinnen vochtig worden of overlopen bij leuke en positieve dingen. Een complimentje links of rechts, een weerzien of opluchting, een herkenbaar gevoel, een gedeelde herinnering, een lief woord, een mooie film of een treffend vers, … . Er is niet veel nodig.
Misschien heeft het gewoon met het ouder worden te maken. Dat je makkelijker en meer huilt. Dat je nu meer huilt om wat mooi en goed is. Week wordt bij de geringste noot, het minste woord. De emotionele rollercoaster die de burn-out was, heeft daar naar mijn gevoel nog een flinke schep bovenop gedaan. Net als de onverkwikkelijke perikelen in mijn opgroeigezin.
Ik ben er niet trots op, op dat gesnotter om bijna niets op tijd en stond. Vanop afstand bekeken, zie ik mezelf dan als een onnozele trien, een ‘sentimentele dweil’ zoals ik ergens las. Vroeger zou ik ertegen gevochten hebben, maar nu niet meer. Want vechten vraagt energie en die is klein en weinig. Het is dus wat het is.
Gelukkig lees ik vandaag dat het helemaal niet erg is. Integendeel zelfs. Huilen is een kracht, een sterkte. Want
- je laat los – de vrije loop! – en loopt weer verder
- huilen doodt bacteriën
- huilen vermindert stress
- het hoort bij verdriet en verlieservaringen
- het is eigenlijk een teken van moed: wie huilt, toont kwetsbaarheid en menselijkheid
- tranen geven aan hoe je je echt voelt, ook al zeg je misschien iets anders.
En zie … de peptalk in het artikel werkt. Net als de cijfers trouwens: een vrouw huilt gemiddeld 47 keer per jaar, een man … 7.
Ik voel me, in vergelijking met, plots weer helemaal normaal.
En bovengemiddeld sterk. 🙂
bron: www.mynd.nu
oh.. dat biedt perspectief! 😛
ik huil ook zo vaak.. maar meestal als ik alleen ben. Zelden in gezelschap.
LikeGeliked door 1 persoon
Wacht maar 😉
LikeGeliked door 1 persoon
:o… dat klinkt onheilspellend!
LikeGeliked door 1 persoon
😁
LikeGeliked door 1 persoon
hahahaha.. 😛
LikeGeliked door 1 persoon
Naar mijn mening heeft het wel degelijk met ouder worden te maken, ik ben nu ook veel sentimenteler als vroeger. Niet iets om je voor te schamen Anna.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik doe mijn best…
LikeLike
Ik jank vol overtuiging mee!!! Even lekker huilen lucht zo op. Maar inderdaad, wel alleen….. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Dat lukt niet altijd meer.
LikeLike
Nee jammer is dat.
LikeGeliked door 1 persoon
’t mag gezien worden, hoor! Niets om je voor te schamen! Laat gewoon gebeuren!
LikeGeliked door 1 persoon
Na het lezen van dat artikel zeker. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ik verzet me er ook niet meer tegen. Gisteren nog. Plotse ontroering. Het is wat het is. Niet erg.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh ik voel met je mee. Ik kan ook moeilijk mijn tranen binnenhouden. En dat is zeker niks om je voor te schamen! ‘Bedankt voor de oppepper!
LikeGeliked door 1 persoon
😀graag gedaan hoor
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan niet meer huilen ondanks dat ik het soms zo erg zou willen. Huil maar, het lucht op en je blijft niet met de brok in je keel zitten.
Ik huilde vroeger al niet veel, maar nu is het absoluut over en gedaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat hoor ik nog van mensen.
LikeLike
Ik laat ze lopen als het nodig is, ook in publiek. Ik ben immers maar een mens…
LikeGeliked door 2 people
Groot gelijk.
LikeLike