37 ~ Pomarance

Auteur anna b.

Ooit wil ik terug naar Toscane. Lucca en Arezzo bezoeken en de Strade Bianche met eigen ogen zien. Rijden over zomerse heuvels, door dalen met lanen van cipressen. Ijs likken en luisteren naar dat prachtige Italiaans.

In 2008 en 2009, toen alle zonen nog thuis woonden, streken we met zeven neer in een vleugel van Villa Colondri. Bij Vlamingen, zodat de taal rond het huis geen probleem vormde. Heel oude bekenden trouwens, want de man maakte 48 jaar geleden de foto’s voor mijn Eerste-Communiekaartje. (Die ik, tussen haakjes, hier niet ga publiceren omwille van de belachelijke papilotten in mijn haar. 🙂 )

Toen ik enkele weken geleden vanuit mijn luie zetel naar de Tirreno Adriatico zat te kijken, moest ik terugdenken aan toen. Een lange rit was het – zowel in de Tirreno als in 2008 en 2009 -, met aankomst in Pomarance. Een lieflijke en gezellige plek op een bergkam ten zuiden van het prachtige Volterra. ’s Avonds kon je de lichtjes van de stad tot op ons terras zien.

Het waren twee zalige vakanties. Elke dag mooi weer en afwisselend een daguitstap en een dag lezen, Tour kijken en verpozen bij het zwembad. Twaalf dagen lang konden we alle maaltijden buiten eten. Verse vijgen plukken van de boom voor het raam in de zithoek. Te voet naar de bakker, al was dat een hele klim. Er was zelfs satelliet- tv zodat we ’s avonds naar Vive le Vélo konden kijken. En er liepen everzwijnen, er vlogen roofvogels en …. er zaten slangen. Of toch minstens één. Want de zonen vonden een vel tussen de struiken en namen het mee naar huis. Als aandenken.

We bezochten heel wat fraais in de buurt, al is dat met een zoon in een rolstoel niet evident. In die Italiaanse fietsregio is namelijk niets plat. De middeleeuwse stadjes zijn kuitenbijters en kruipen ook onmiddellijk in wandelaarsbenen. En dus moesten de echtgenoot en de andere zonen meerdere keren een treintje vormen om zoon vier omhoog te duwen. In Volterra en Siena bijvoorbeeld. Of in het feeërieke San Gimignano en Montecatini Val di Cecina. Pisa en Firenze waren veel meer rolstoelproof en indrukwekkend, maar ook een pak drukker en vuiler. De tuinen van Boboli een verademing. En dan was er nog de Etruskische kust. Bij wijlen adembenemend mooi.

(foto’s hieronder via http://www.colondri.com)

 

 

 

 

 

28 gedachtes over “37 ~ Pomarance”

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.