Je kon er niet naast kijken de voorbije dagen. In zowat elk journaal, in elke krant zat er wel een item, groot of klein. Een artikel, hoofd- of niet. Op populaire radiozenders werd hij zowat grijs gedraaid. En daarnaast speelde hij ook nog eens een tot de nok gevuld Sportpaleis plat. In zijn eentje. Omdat het kan. Want Ed Sheeran is God, las ik ergens. Wel een lelijke en een rosse (dit zijn niet mijn woorden!) , maar evenzeer een god. Een groothandelaar in emoties. Een charismatische wervelwind. Ed Sheeran is hot. En niet alleen bij zwijmelende tienermeisjes, zo blijkt, want zelfs Prinses Claire troonde haar Laurent mee naar Antwerpen. Mijn vrouw en de kinderen zijn fan, biechtte Laurent nadien op. Hij zelf kende de singer-songwriter voordien niet.

Nu, ik kan de liedjes van de jonge Britse gingerhead-met-hoog-teddybeergehalte-die-me-ergens-aan-de-jonge-Johnny Logan-doet-denken ook wel smaken. Simpele levensliedjes, zeemzoet en een beetje cliché, maar melodieus en zonder lawaai, een warme stem en een normale look. Een gouden combinatie blijkbaar. Zijn sleutel tot succes. En de liedjes blijven kleven. Ook in mijn a-muzikaal hoofd. Ik ken zelfs enkele regels uit het hoofd. Van I see fire, Thinking out loud, Shape of you, Castle on the Hill tot The A team en Photograph. Dankzij de radio en de autoritten met zoon vijf. Hem kloppen kan ik niet. Voor een aantal dingen heeft hij een Lord-of-the-Rings geheugen. Alsof hij songteksten en quotes maar één keer hoeft te horen. Of het nu Louis Neefs, Queen, Michael Jackson of Ed Sheeran is.

De zoon zat er dus tussen afgelopen woensdag. Tussen die 20000 in het Sportpaleis. Heel toevallig eigenlijk. Een vriendin van een vriendin had een kaart maar kon plots niet. En de vriendinnen van de twee vriendinnen hadden er al allemaal één. Zoon vijf bleek invaller nummer één. Het werd dus onverwachts, ondanks het lange aanschuiven, een woensdagse meevaller van formaat. Een kippenvelmomentje, om het met een bekende Zeeuwse kok te zeggen. Voor de zoon waren het van de betere uren van [z]ijn leven. Een understatement.

Omdat het anno 2017  nog altijd onmogelijk is om ’s avonds laat vanuit Antwerpen met trein en bus huiswaarts te keren, gingen de echtgenoot en ik hem ophalen. We arriveerden net op het moment dat de opvallend vrouwelijke mensenzee naar buiten stroomde, op zoek naar bus of taxi, tram of metro. Overal stond politie en wij daartussen met ons busje. Aan een echte bushalte. 😉

Na afloop van het concert kwamen de recensies. Ze waren lyrisch en onverdeeld positief. Als zelfs de Standaard 5 sterren uitdeelt … . Maar na afloop kwamen ook de verplichte interviews. Het ene al onzinniger dan het andere. Met Linde Merckpoel van Studio Brussel als interviewster bijvoorbeeld. Dat ging niet eens over muziek. Wel over het uitstervende rosse ras en wat gingers als Ed en zijzelf daaraan zouden kunnen doen …

Ik had even mede-lijden met de arme man, maar dat verdween toen ik aan het hoofdrekenen sloeg. Want als die 20000 fans elk 60 euro betaalden voor een kaart, verdween er die avond zomaar 1.200.000 euro in het laatje, de randopbrengsten niet meegeteld. Daar moet je dan maar wat voor over hebben, vind ik. 😉

We keep this love in a photograph
We made these memories for ourselves
Where our eyes are never closing
Hearts are never broken
And time’s forever frozen still

uit Photograph van Ed Sheeran