een leerrijke wandeling

Auteur anna b.

Het is zaterdagnamiddag en de zon schijnt van harte. De echtgenoot slijpt tegels voor het lagergelegen terras waardoor het gras achter hem grijzig blauw kleurt. Binnen vindt zoon vier geen rust. Hij verveelt zich en niets is goed. Tiktak, Hopla, Teletubbies, Plop, Musti en weer Tiktak. Hij blijft de afstandsbediening in mijn handen duwen, maar geen enkel figuurtje kan hem paaien. Ik besluit hem mee naar buiten te nemen en naar het dorp te wandelen. Hij in zijn rolstoel, ik erachteraan. Hopend dat het goed gaat. Ik neem het smalle pad langs de beek in plaats van het meer comfortabele voetpad langs de grote weg. Als ik met hem alleen op pad ben, probeer ik sowieso enkele risico’s uit te sluiten. Rekening te houden met on-voorspelbaarheid en over-enthousiasme bijvoorbeeld.

Het eerste deel van de wandeling verloopt zoals anders. Zoon vier ligt dwars. Gooit zich om de haverklap achterover en ploft dan weer naar voor. Steekt zijn vingers tussen de spaken en remt. Probeert dan weer over zijn schouders mijn haren of handen te grijpen. Hij wil spelen. Of een reactie uitlokken. Hij roept naar alles wat hij hoort. De vogels die vrolijk twitteren in de bomen, de gakkende eenden op het gras, honden en grasmaaiers die in de verte door de lucht blaffen en brommen. Na een poos bedaart hij en kunnen we min of meer ongestoord rechtdoor.

Op het water zitten weinig eenden vanmiddag. Het gras op de oevers is weer wat groener dan vorige week. In enkele achtertuinen is er leven. Een vrouw staat in haar ‘bain de soleil’ te strijken. Ik ril, want ook al is het aangenaam zacht wandelweer, een trui is geen overbodige luxe. Verderop zijn twee tienermeisjes met paasvakantie het terras aan het schuren. De muziek staat hard en ze hebben de grootste pret. Een man staat de staren op zijn spade, veegt zijn voorhoofd af en snijdt dan weer een worm doormidden.

In het dorp doe ik wat lichte boodschappen maar de opstappen naar sommige winkels zijn hoog. Te hoog. Ik krijg de rolstoel met zoon vier erin onmogelijk opgetild en hij wil er niet uit. Ik parkeer hem tussen de uitgestalde planten in, loop snel naar binnen om te bestellen en wacht buiten tot mijn pakje klaar is. De bloemendame is zo vriendelijk buiten af te rekenen.

Op de terugweg moet ik een aantal keren aan de kant voor fietsers. Het pad is op de meeste plaatsen maar een man breed. In de verte zie ik een koppel met zonnebril aan komen fietsen. Ik herken collega X en haar man. Meer dan dertig jaar werkten we in dezelfde school. Ik ga opzij en zeg enthousiast hallo. Ze kijkt, aarzelt even, zegt danku en … rijdt door. Als ik het even later aan de echtgenoot vertel, zegt hij dat ze me niet herkend zal hebben. Hoezo niet herkend? Ik zie er niet fundamenteel anders uit dan voor de burn-out twee en een half jaar geleden. Hoogstens wat ouder maar zeker meer ontspannen en alerter. Ik geloof het niet. Haar man herkende me blijkbaar wel en ik heb haar aarzeling gezien. Zou ik of zou ik niet? Het werd niet.

Ik registreer het voorvalletje, klasseer het en blijf kalm. Leg het vooral niet bij mezelf. Ik zie er ook symboliek in. Dat afstand van die plek broodnodig was en dat ook blijft. Dat de pauze me goed heeft gedaan.

Net als de wandeling. Zoon vier is tevreden en kalm. Met een glimlach springt hij uit de rolstoel. Dartel als een veulen.

(En, voor de aandachtige lezer/lurker, de beer zit er nog altijd. Alleen, tussen wat meer groen. 😉 )

26 gedachtes over “een leerrijke wandeling”

  4. Het raakt me wel, in jouw plaats…mensen kunnen zo dom zijn en vooral heel kortzichtig!
    Los daarvan vind ik het nog altijd onbegrijpelijk dat zoveel plaatsen letterlijk onbereikbaar zijn voor mensen met een handicap. Een aantal jaar geleden belandde ik zelf in een rolstoel voor een paar weken en pas dan besef je dat!
    Liefs x

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Uit het oog, uit het hart. Eigenlijk zijn ze geen tweede gedachte waard.

    Het was gisteren inderdaad een mooie dag en fijn dat de wandeling wat rust bracht voor Zoon vier.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Hard… maar helaas herkenbaar.
    Ik heb nog contact met 1 collega. Van de rest heb ik sinds ik thuis ben NIETS meer gehoord. Zegt genoeg zeker?
    Dat van die toegankelijkheid herken ik ook. In onze vorige woonplaats zat ik in een werkgroep om de toegankelijkheid te verbeteren en winkels en horeca alerter te maken. Maar het blijft me raken…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. De vrouw reageerde duidelijk vanuit een soort verwarring. Goed dat je het van je laat afglijden. Het is zinloos om erover te piekeren. Je kan er verder toch niets mee… Een tocht met meerdere hindernissen langs een idyllisch pad… Hindernissen die je goed hebt genomen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Wat ontzettend beeldend geschreven, dat mensen zo reageren is vervelend maar zegt iets over hun. Mooi om te lezen dat je letterlijk niet het gemakkelijkste pad neemt voor je zoon. Zegt dat een goede moeder je bent.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  12. Pragtige foto’s,Anna!Mense verstaan nie altyd hoe stresvol dit is wanneer jy ’n ineenstorting gehad het nie.Dis of hulle dink jy het ’n aansteeklike siekte.Ek haal ook my hoed vir jou af met alles wat jy vir jou seun doen…dis nie maklik nie!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.