En als je dan al het geluk hebt zalig zwanger te zijn, begint de zoektocht. De baby is nog niet op de wereld en je moet al uit voor opvang. Maar eerst even rekenen. Hoe lang blijf je thuis? Wat kan de papa? En hoe zit het met de centen? Wordt het een kribbe of een onthaalmoeder? Een snoepdagje naar de oma misschien? Er zijn opties, maar er is ook veel vraag en dus is het voor jonge, werkende koppels niet evident vandaag.

Toen onze oudste geboren werd, was er nog geen probleem. Om opvang te vinden, bedoel ik. Ik vroeg advies aan de huisarts. De onthaalmoeder vlakbij of een kribbe met een gouden reputatie dicht bij het werk van de echtgenoot? Het werd de verre kribbe. De onthaalmoeder was goed, zei hij, maar ze maakte geen verse groentenpap. Geen optie dus. Voor zoon twee en drie liep het ook vlot. Ze hadden tenslotte al een broertje binnen. Maar toen ik zes weken zwanger was van zoon vier en enthousiast naar de kribbe belde, kreeg ik te horen dat ik te laat was. Had ik dat verkeerd verstaan? Nee, hoor. Maar ik kan toch niet bellen voor ik weet dat ik zwanger ben, opperde ik. De dame aan de andere kant vond dat geen argument. De meesten bellen voor een plaats als ze eraan denken, zei ze. Je kan altijd uitschrijven als het zwanger worden niet lukt … Ik vond dat geen optie. Zoon vier kreeg een plaats, maar lag heel vaak in het ziekenhuis. En toen zoon vijf geboren werd, bleef ik gewoon thuis. Tot hij naar school moest. Geen opvangprobleem. Alleen een zalige tijd voor moeder en kind.

In ons dorp is er ook een kribbe. Twee eigenlijk. Telkens ik er voorbij wandel, hoor ik gehuil. Niet uit één, maar uit meerdere keeltjes. Huilen werkt aanstekelijk. Ook bij baby’s. Soms hoor ik ook de schelle stem van een kinderjuf ertussendoor. De kribbe ligt op het gelijkvloers van een flatgebouw. Binnen is er een zee van ruimte maar buiten niet. Bij mooi weer spelen de peuters buiten op enkele vierkante meters “koer”. Te weinig voor te veel kleine beentjes. Te veel toestellen ook. Fisher price en Playskool op drie vierkante meter groen tapijt. Het gras is nep. Het uitzicht van steen.

Ik denk aan ons kleinkindje in de buik en hoop dat de ouders een betere opvang vinden. Een crèche met een uitzicht en een ontspannen sfeer. Een plek waar kindjes graag vertoeven, zelden huilen en niet om de haverklap ziek worden. Zou die bestaan?

Als we het Journaal op Eén mogen geloven wel. In Sint-Genesius-Rode zelfs en binnenkort ook in Tervuren. Niet eens zo ver uit de buurt dus. Het zijn privé-initiatieven gebaseerd op neurowetenschap. Spacious minds heet het concept. Een innovatieve en kindvriendelijke visie maar mét een prijskaartje om u tegen te zeggen (900 euro per maand per kind voor vijf dagen opvang per week)!

Designer Roy Verbrakel ontwierp het meubilair in samenwerking met professor Karen Dobkins van de Universiteit van Californië, San Diego. Zij doet al jaren onderzoek naar de ontwikkeling van kinderen tot drie jaar. In de kribbe is over alles nagedacht om de visuele ontwikkeling van de kindjes te stimuleren. Om hun welbevinden te verhogen. Rustgevende symmetrie bijvoorbeeld in achitectuur en inrichting. Doorkijkjes naar de natuur en waar dat niet kan, spiegels om de natuur naar binnen te halen. Lachende gezichten in een heuse ‘wall of faces’. Gezichten van alle kleuren en alle leeftijden. Geen gevangenishouten spijlen aan hekjes of parken, maar transparante uit kunststof waar de kindjes kunnen doorkijken. Een leefbare kribbe ook qua aantal. En dan de kleuren … Geen pastels zoals volwassenen zouden kiezen voor de kinderkamers, maar felle en levendige kleuren want die hebben baby’s en peuters het liefst.

Ik was gecharmeerd door het concept. In de reportage huilde niet één kindje. Ze lachten allemaal. De kindjes, de verzorgsters, de directrice. En de gezichten in de ‘wall of faces’.