Het zat er al een tijd aan te komen, ons bezoek aan Ikea. Uitstellen kon niet meer want 2 mei – de dag waarop zoon vier verhuist naar een leefgroep voor volwassenen – is niet veraf. We prikten dus de laatste woensdagnamiddag voor de verhuisdatum. De echtgenoot kon wat vroeger stoppen met werken zodat we ruim de tijd hadden om spulletjes uit te kiezen.

Gelukkig hadden we de waarschuwing op de radio gehoord. File in Sterrebeek. Net op het moment dat wij die richting uit moeten, natuurlijk. Omdat we geen van beiden fan zijn van files, besluiten we de kortste weg binnendoor te nemen. Dwars door de velden en langs de Jeugdgevangenis van Everberg. In het voorbijrijden zie ik nog net de plaat Departement Jongerenwelzijn staan. Het opschrift staat haaks op de metershoge afsluiting die jongeren daar vasthoudt. Welzijn is een rekbaar begrip. Niet veel verder rijden we voorbij een andere plek waar levens niet over rozen lopen: het Universitair Psychiatrisch Centrum van Kortenberg. De echtgenoot ging er ooit iemand bezoeken en hield er een bevreemdend gevoel aan over. Een oud-leerlinge van mij pleegde er zelfmoord. We huiveren allebei.

Na een korte file in Kortenberg City geraken we nochtans vlotjes bij Ikea Zaventem. Als we de enorme parking opdraaien, kunnen we onze ogen nauwelijks geloven. Ze staat half leeg! Het is nochtans woensdagnamiddag en een uur of vier. Middenin de periode van de communies en de lentefeesten bovendien. Vreemd is dat. Bevreemdend zelfs. Hangt er hier ook dreiging in de lucht misschien? Of heeft het iets te maken met de file op de radio? We stappen toch naar binnen en worden er getrakteerd op twee zomerse taferelen. Stillevens met spulletjes van een Zweeds merk.

Binnen is er adem- en bewegingsruimte te over. We hoeven vandaag niet te pinken om mensenstromen in te halen. En er is niemand die tegen ons aan botst. Tenen en hielen blijven ongeschonden gaaf. Er hangt zelfs geen gehuil of gezeur in de lucht. Mijn behoefte om door de gangen te rennen vertraagt en we kuieren in alle rust door de showroom op de bovenverdieping. Alleen in de cafetaria verderop is er wat verloop. De éclairs zijn er in promotie. 🙂

We nemen de trap naar de woonwinkel beneden. Daar staan karretjes in overvloed. Er lijken er nauwelijks weg te zijn. Dat hebben we hier in geen jaren meegemaakt. Zou ook de Zweedse meubelreus een dalmoment beleven?

Alsof het hier nog niet raar genoeg is, wordt er door de intercom een geheimzinnige code voor het personeel omgeroepen. Code 1000 , gevolgd door een reeks letters. Het knipperlicht in mijn hoofd floept aan. Waarom zo’n cryptische boodschap? Wat is hier eigenlijk aan de hand? Ik monster het aanwezige personeel op paniekreacties. Ik zie geen spier verrekken. Het zal dus wel niets zijn. Even later wordt de geheime code door de omroeper weer opgeheven.

Naarmate we vorderen, raakt onze kar voller en voller. Shoppen voor een verhuis naar een leefgroep van volwassenen heeft wat weg van het shoppen voor een kot. Je neemt altijd meer mee dan je in je hoofd had. Maar in de nieuwe kamer van zoon vier staan nu alleen een bed, een kast en een kleine lavabo. Verder niets. Zo stel ik mij een kamer van een internaat met zomervakantie voor. Kaal en zonder thuisgevoel. En aangezien de zoon er toch de helft van de tijd gaat verblijven, willen we wel wat aankleding. Een nieuw dekbed, mooie lakens en donsovertrekken, wat kussens, een opbergmand voor zijn speelgoed, een klok met wijzers en wat kleur aan de muur. Een comfortabele zetel hebben we thuis nog wel staan.

Tussen de zelfscans is het zoeken naar een kassa die bemand is. Ik kies, zoals altijd, de verkeerde, want aan de andere kassa loopt het vlotter. Dan nog even gemarineerde zalm, onuitspreekbare vleesballetjes en haringhapjes inslaan en we kunnen naar huis.

Rustig winkelen in een quasi verlaten Ikea, het heeft iets! Een mens zou er bijna zen van worden. Tot je even later weer in de file staat, natuurlijk. En nauwelijks vooruitraakt, door een avondspits ‘in volle gang’.