de afspraak

Auteur anna b.

Vanochtend had ik een afspraak met de HR op de oude werkplek. Face to face. De eerste echte sinds de crash eind oktober 2014. De Nederlandse blogvrienden zullen nu misschien verbaasd opkijken, maar dit is Nederland niet. Dit is België. Hier kun je 2 en een half jaar thuis zitten zonder gesprek met een HR of bemiddelaar. Dat kwam zo:

Na de burn-out diagnose schreef de dokter me acht maanden thuis. Op de tweede dag van mijn ziekteverlof kreeg ik een gehaaste controleur over de vloer en dat was dat. Doktersattesten werden per post naar de personeelsdienst verstuurd. De dienst nam verder geen contact met mij op en ik niet met hen. Ik zou het ook niet gekund hebben. En toen het ziekteverlof afgelopen was en ik na de grote vakantie besliste om niet naar de werkplek terug te keren, vroeg ik volledige loopbaanonderbreking aan. Ook dat kun je perfect per mail en per post regelen. Zonder iemand te zien of te spreken. Op geen enkel moment vroeg de HR verdere uitleg. Er kwam ook geen ‘oewist’-vraag, geen voorstel voor re-integratie. Alleen de melding iets meer dan een jaar geleden dat ze zich zou bijscholen in het fenomeen burn-out.

Maar je kunt je loopbaan natuurlijk niet eindeloos onderbreken. En met de nieuwe regeringsmaatregelen in het achterhoofd, wilde ik wel eens weten welke opties open liggen … als ik niet terug ga bijvoorbeeld.

Daarvoor moest ik terug naar de werkplek. Tegen mijn zin. Want nog altijd hangt daar wat stress rond en een onbehaaglijk gevoel. Zenuwen ook, zoals voor een mondeling examen. Ik nam voor alle zekerheid TicTacjes mee. Die helpen bij een droge mond.

De afspraak stond om 9.30u gepland, maar toen ik daar aankwam, zat de HR nog ‘in overleg’. Ik sloeg een babbel met de directiesecretaresse die me vriendelijk een koffietje aanbood. Toen hoorde ik een bekende stem uit het bureau van de HR komen. Een stem die ik niet wilde ontmoeten. Ik liep dan maar achter de secretaresse aan naar de koffieruimte om de hoek. Vroeg of ik me daar mocht installeren tot de HR klaar was. Ze knikte begripvol en bood aan me te verwittigen als de kust veilig was. En terwijl ik daar zo in mijn koffie zat te roeren, hoorde ik vanuit een ander hokje een stem die ik wel wilde zien. Ik liep er even binnen om dag te zeggen en stapte met een compliment over mijn nieuwe bril – een flashy paarsrood exemplaar trouwens 🙂 – weer naar buiten.

Toen mocht ik naar de HR.

Of het moeilijk is om weer terug te zijn, wil ze weten als ik tegenover haar zit.

Zonder nadenken zeg ik ja. Ik kan niet toneelspelen. Wil dat ook niet. Mijn antwoord maakt haar ongemakkelijk, want de toon slaat een kwartje om. Van vriendelijk/meelevend naar vriendelijk/zakelijk. Ik ben hooggevoelig op mijn hoede …

Het gesprek duurt meer dan een halfuur. De nieuwe reglementering wordt overlopen. Dat het toch jammer is, zegt ze tot slot. En nog een geluk dat je graag thuis bent. Ik knik. Inderdaad, wat een hemelsbreed geluk. Ondanks de ontgoocheling heb ik het goed doorstaan. Zonder tranen, met alleen af en toe een kleine hapering/trilling in mijn stem.

Ergens in de verte voel ik begrip, maar echt begrijpen wat en wie tot de burn-out geleid hebben en wat en wie het voor mij onmogelijk maken om terug te keren, doet ze niet. En ja, er zijn dus nog mogelijkheden om langer thuis te blijven. Via het nieuwe zorgkrediet bijvoorbeeld. 18 maanden die ik kan opnemen voor zoon vier, mét een kleine premie van het Departement Werk en Sociale Economie. En nadien heb ik nog recht op 24 maanden volledig verlof. Zonder vergoeding, maar dat is niet erg.

In 2021 zitten we dan. Daarna zien we wel weer.

65 gedachtes over “de afspraak”

  2. Waarom begrijp ik je zo goed? Juist, omdat ook ik in België woon en een ganse carrière in het onderwijs heb gestaan.(nog net ‘onder het goede gesternte’ kunnen stoppen vorig jaar. )
    ‘HR’ wordt bij ons niet gebruikt.
    Ik wéét dat leerkrachten geregeld op de toppen van hun tenen moeten lopen en blijven lopen, willens, nillens, hoe er naast de kernopdracht van het lesgeven steeds meer wordt gevraagd of geëist. Soms met appreciatie, vaak zonder….
    Ik ben blij dat je kan wennen thuis, ook willens, nillens.
    En wens je tot 2021 rustiger jaren toe, tegen dan is er weer een andere regering, andere wetten, en kan je het opnieuw bekijken.
    Houd er vooral de positieve moed in!!
    En blijf je mooie talenten gebruiken : schrijven en prachtige fotografie. Ik volg graag je blog verder 🙂

    Like

    Beantwoorden

  3. Goh, ik krijg hier de rillingen van. Het moet inderdaad eng zijn om op die manier terug naar je werkplek te gaan, met de kans dat je mensen tegen komt die je écht niet wil zien. Ik zou ook niet goed weten hoe me te gedragen. Heb je nog contact met andere collega’s gehad?

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Die sfeer kan ik perfect plaatsen, zo herkenbaar voor wat ik de laatste jaren van mijn loopbaan mee maakte. Het lezen van je ervaring brengt me uit evenwicht, het blijft onderhuids sluimeren ook al ben ik reeds 5 jaar (2 jaar TBS en 1 jaar met pensioen) weg.
    Dank voor de inspirerende verhalen en de foto’s op je blog.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Wie dan leeft, wie dan zorgt….
    Maar wat een intense desinteresse….dat vind ik heel vreemd. Je zit er tegenover en ze doen geen moeite om je even op je gemak te stellen na al die tijd. Dat dat kan…
    Wij hebben Wet Poortwachter. Dat is helemaal de andere kant op. Wil je ook niet.
    Maar dit….bijzonder, zal ik maar zeggen …

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  12. Goh, hoe erg is het toch dat een instantie die zo bezig is met mensen op te voeden, zo slecht met z’n eigen mensen kan omgaan… onderwijs, het is me wat…het is zoveel meer dan lesgeven. Van HR hebben ze nog maar in weinig scholen echt gehoord en jammer genoeg kunnen daar (te) veel mensen van meespreken. Wat moet het moeilijk zijn geweest om terug te gaan… maar positief is wel dat 2021 nog echt ver weg is en inderdaad wie weet wat de plannen tegen dan zijn… Ik duim alvast mee!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  13. Ja, in dit landje weten ze nog niet hoe ze met een burn-out moeten omgaan.. Ongeveer 10 jaar geleden een gelijkaardige ervaring meegemaakt. En na 1,5 jaar heb ik, op aandringen van de controle-arts van de ziekenkas (..), om contractverbreking gevraagd. Via manlief een deeltijdse job gevonden waar ik nog 5 jaar totaal ongemotiveerd gewerkt heb. En toen lonkte een vroegtijdig pensioen:):)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. Voorlopig niet terug naar school en de HR. Gelukkig. Natuurlijk had je het liever anders gehad maar er is blijkbaar geen ander pad te gaan. Ik begrijp niet hoe mensen zo zonder empathie kunnen zijn en als er emoties om de hoek komen kijken gelijk overschakelen op een zakelijke toon. Lijkt haast een epidemie te worden, empathieloos. Vreselijk.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. Voor gelijk welke werkgever ben je maar van tel als je je werk doet. Eens je dat niet meer kan, ben je eerder ballast.
    Ik hoop dat je je ergens opgelucht kunt voelen over de jaren die nu komen en op die manier het wrange gevoel dat dit gesprek heel zeker bracht kunt aan de kant zetten.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  16. Ik was soms zelfs opgelucht voor het zakelijke van de personeelsdienst. Dan voelde ik me niet schuldig dat ik zelf geen toneel speelde, want zij deden het ook niet.. Blij dat je nog tijd krijgt, trouwens. En heel herkenbaar ook, het nog steeds willen vluchten bij de gedachte die ene persoon tegen te kunnen komen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  17. Met gekrulde tenen heb ik jouw verhaal gelezen. Ik zat helemaal in je schoenen. Iets wat van die HR manager niet kan worden gezegd… hoe is het mogelijk… ik kan enkel meewarig het hoofd schudden… Wat een zwaar ontgoochelend systeem… Hou je goed lieve Hanna. Je verdient veel beter, alleen zien zij dat niet in al hun blinde ongevoeligheid. Dikke knuffel.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  20. Ik ga uw blog eens teruglezen
    Welk een verschil met Nederland
    Niet dat dit voorval hier ook niet gebeurd
    maar het traject en rechten en plichten
    van beide partijen is hier volgens mij
    dusdanig anders.
    Wens je sterke voor de toekomst
    welke je m.i. het beste naar eigen inzicht
    zou moeten mogen invullen

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. In mijn laatste blogje had ik nog quote: je komt thuis waar je begrepen wordt. Misschien kan dat mettertijd ook net buiten de comfortzone van je schelp. Ik gun het je.

        Geliked door 2 people

  25. Veel HR afdelingen kunnen iets leren van wie langdurig afwezig is of terugkomt. Daar is echter de nodige empathie en ook introspectie voor nodig. En daarmee de moed om in de spiegel te kijken waar het beleid misschien anders kan, om anderen die dreigen te verzuipen toch een peddel aan te reiken. Mijn gouden regel is dat men oogst wat men zaait en dat koud koud creëert. Dus ik begrijp je gevoel dat je mooi beschrijft. Mijn advies voor HR: ROI=HR (eq). De return of interest van een werknemer hangt af van de graad van de emotionele intelligentie in je personeelsbeleid.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  27. Lees wat ik hier nu schrijf absoluut niet als negatief, dat is niet de bedoeling.
    Soms is de enige juiste oplossing breken met het verleden, en iets helemaal anders gaan doen. Indien je na zoveel tijd je nog altijd zo slecht voelt wanneer je terugkomt op die school, is “Bedankt allemaal” misschien de beste optie.
    Ik heb enkele collega’s die na een burn-out hebben beslist om het over een hele andere boei te gooien, op ontslag aanstuurden en ondertussen in een heel andere omgeving werken (soms zelfstandig) en zich daar veel beter bij voelen. Misschien is dat ook een mogelijkheid voor jou…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.