- dat programma’s zonder presentator of moderator vaak de aangenaamste zijn. Liefde voor Muziek bijvoorbeeld. Niet dat ik fervent fan ben, maar gisteren cirkelde de muzikale liefde rond de liedjes van Bart Peeters en voor die vijftigplusser-met-meer-dan-één-hoek-af hebben we hier een kleine boon. De bewerkingen die de collega’s-artiesten maakten, mochten er best zijn, maar toch bleef die van Josje (ooit K3) hangen. Ze koos voor het relatief onbekende Ontdooi me. Viel voor de poëzie in Barts teksten, als in ‘ wordt de zee zichzelf nooit moe, wanneer is wind aan liggen toe?’. Het leverde kippenvel- en traanmomenten op, want sommige teksten en beelden prikten echt. Die over de dood van Robert Mosuse en vader Peeters onder meer. Maar Bart Peeters zou zichzelf niet zijn als hij na de niet-gespeelde ontroering niet relativeerde en als een puber aan het dansen en zingen ging op een leuke en ondeugende bewerking van Booty Ooty (Johnny Guitar Watson). Onder zijn handen werd dat Als jij met je billen en je heupen shaket, een knipoog naar en eerbetoon aan zijn vrouw Anneke. En later bleven we nog even hangen bij een stukje van Echte mensen: nieuw leven. Reality-tv zonder pretentie. En zonder commentaarstem. De camera registreerde vreugde, onzekerheid en pijn rond zwangerschappen en bevallingen. Zonder oordeel. De hoofdrolspelers spraken alleen als ze dat wilden, maar even vaak of nog meer zwegen ze. Als er niets te zeggen valt, spreken de stilte en het beeld.
- dat programma’s mét presentator of moderator meer dan eens vervelend zijn voor gast én kijker. Omdat de gastheer al tendentieus is in zijn vraagstelling bijvoorbeeld, en omdat hij, als het antwoord niet strookt met wat tijdens de voorbereiding in zijn hoofd sloop, toch blijft doorbomen. In de Afspraak wilde Bart Schols van ex-ambassadeur Howard Gutman maar al te graag horen hoe onethisch het is dat Barack Obama van een bank op Wall Street 400.000 dollar zou krijgen voor een lezing. Gutman trapte er niet in en gaf Schols lik op stuk met enkele gevatte en hilarische replieken. En niet veel later – we wachtten op het Journaal Laat – deed Lieven van Gils in Van Gils en Gasten iets gelijkaardigs met Pascale Naessens. Hoewel ze was uitgenodigd naar aanleiding van haar nieuwste boek en een Engelse vertaling van een ander boek, moest hij zo nodig nog eens terugblikken op de catfight tussen haar en Sandra Bekari enkele maanden geleden. Hoe ze zich daarbij voelde? Of ze daarvan iets geleerd had? Pascale bleef kalm en liet zich niet vangen. Saved by the bell, want toen was de zendtijd gelukkig om.
- dat vroeger naar bed gaan om in een boek te duiken vaak een aangenamere manier is om de dag af te sluiten. Dromen met je ogen open heet dat, geloof ik.
Wat herkenbaar… Droom fijn. Met ogen open en gesloten 🌝
LikeGeliked door 1 persoon
Dat hoop ik ook. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Er zijn mooie momenten voor de buis én er zijn mooie ‘dromen met je ogen open’. ik houd van de afwisseling. Zolang het programma/het boek spontaan en eerlijk blijft, kan ik er van genieten. Droom nu rustig verder, met de ogen toe, want de klok geeft momenteel die wijze raad 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad. Veel te laat. 😊
LikeLike
Bartje is top hé,
en de rest, er komen parels en zeker voor elk wat wils.
goed geslapen Annaberg?
LikeGeliked door 1 persoon
Wel goed maar weinig. Dankjewel Esther C. ☺
LikeGeliked door 1 persoon
Zo herkenbaar, wij ergeren ons ook zo vaak aan irrelevante vragen en/of opmerkingen van presentators en zetten de tv dan midden in een programma af.
Met een boek het bed in 😀😀
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeLike
Goede verhandeling over tv kijken. Ik kijk ook veel selectiever dan vroeger. Ik vind nog weinig programma’s de moeite waard. Maar dat geeft ruimte voor andere dingen dan tv kijken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is zo. ☺
LikeLike
ongelooflijk herkenbaar 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is altijd fijn om te horen.
LikeLike