vui muuderkesdag

Auteur anna b.

Deis wiejek kost ‘m diejder, zegt de dame van de krantenwinkel als ik de Libelle wil betalen.

Ik vraag haar waarom.

Aa, vui muuderkesdag. Ze paaze zaale da me da moeten emme.

Ik neem ‘m toch maar, de Libelle. Voor 4,85 euro in plaats van 3,20. De boosdoener blijkt een leesspecial van 29 bladzijden over moederliefde. Bekende en onbekende moeders en niet-moeders aan het woord. Over zichzelf, hun kinderen of hun … moeders uiteraard.

Ook journaliste en mama van een gehandicapte zoon Goedele Devroy krijgt een forum. ‘Een moeder met een boodschap’ staat in de titel en ik moet onmiddellijk denken aan bloggers Karolien en Eva. Ook moeders. Ook met een boodschap. Over het leven met een gehandicapt of chronisch ziek kind. Ik ken geen echtere verhalen dan de hunne. Ze snijden door merg en been, maar lopen over van moederliefde. Ik ben benieuwd of dat bij Goedele ook het geval is.

Mijn zoon is mijn enige zwakke plek, kopt de titel. Enkel wat hem overkomt, kan me raken. Ik schrik. Die uitspraken klinken misschien harder dan bedoeld en ik kan me natuurlijk niet uitspreken over de zwaarte van zijn handicap, maar dit vind ik hard. Ik lees verder. Op mijn hoede. Ik voel groeiende ergernis naarmate ik verder lees:

“In Vlaanderen bestaat er veel te weinig opvang en hulp voor mensen met meervoudige handicaps. De zwakste groep in onze samenleving wordt gewoon aan zijn lot overgelaten. En als je al het geluk hebt een plaats in een voorziening te vinden, dan is de zorg vaak ondermaats door de eindeloze besparingen op personeel en werkingsmiddelen. Ik wil niet dat mijn zoon de hele dag op een stoel moet zitten. Ik wil dat hij gestimuleerd wordt om zich te ontwikkelen, hoe klein die evolutie ook is. Dat hij niet zomaar in leven gehouden wordt, maar therapie en een dagbesteding krijgt. Zodat hij gelukkig blijft, ook als wij er niet meer zijn.”

Dat er te weinig opvangmogelijkheden zijn, staat buiten kijf. Er zijn veel te lange wachtrijen en de omschakeling naar het nieuwe persoonsvolgende systeem loopt traag en allesbehalve op wieltjes. Nog altijd vallen jongeren en volwassenen uit de boot. En ja, er wordt bespaard op personeel en werkingsmiddelen. Niet alleen in de gehandicaptenzorg, maar in zowat de hele non-profit. Maar dat betekent niet automatisch dat de zorg ondermaats is. Of dat de jongeren een hele dag op hun stoel moeten zitten of maar net in leven gehouden worden. Ge-plant op een stoel of in een bed. Zonder therapie of dagbesteding. Dat beeld van de zorg in een voorziening voor gehandicapten is niet echt/echt niet correct.

Zoon vier gaat ook naar zo’n voorziening. Al bijna 20 jaar. En al die tijd is er zo goed als mogelijk voor hem gezorgd. En kreeg hij de therapieën die hij nodig had. Zonder een PAB (persoonlijk assistentiebudget), dat Goedele voor haar zoon blijkbaar wel heeft. Onze zoon kreeg de zorg in een door het Vaph erkende instelling in de buurt. Kinesitherapie, logo, ergo, medische zorg, ondersteuning door een psychiater en een orthopedisch team, zoon vier kreeg het allemaal. Op het moment dat het nodig was en altijd in overleg met ons. Met respect, omzichtigheid, tonnen geduld en veel aandacht voor zijn heel persoonlijke manier van zijn. Hij moest nooit lang op een stoel zitten als hij dat niet wou, ging snoezelen om maar iets te noemen en kreeg er pannenkoeken en ijsjes bovenop. Werd zoveel mogelijk individueel en op zijn niveau bezig gehouden. Gestimuleerd en uitgedaagd om toch wat progressie te maken. 20 jaar lang heeft men gezocht naar activiteiten en manieren om hem van baby- naar peuterniveau te brengen. Dat lukte niet voor alles, maar zelf hadden we dat nooit kunnen klaarspelen. En Goedele met haar zoon ook niet, denk ik.

En wat ze in de voorziening voor zoon vier doen, zien we hen ook voor de andere kinderen en jongeren doen. En voor de volwassenen. Diezelfde zorg en inzet is er ook in andere voorzieningen in Vlaanderen. Ook al moeten ze roeien met de riemen die ze hebben. Om gehandicapte kinderen, jongeren en volwassenen op te vangen, te verzorgen, te ondersteunen en zelfs gelukkig te maken.

En dus vind ik het jammer dat een BV als Goedele Devroy in Libelle de boodschap brengt die ze brengt. Duizenden mensen zullen die lezen en er zich niet eens vragen bij stellen. Jammer.

18 gedachtes over “vui muuderkesdag”

  1. Dit is zo raak!
    Ook ik kan getuigen omwille van het werk van 2 van onze kinderen; er zijn idd véél te weinig plaatsen voor mensen met een beperking, maar de zorg díe ze krijgen is wel kwalitatief. Het lijkt wel alsof er op dat gebied niet aan de kwaliteit gepeuterd wordt en elders wel (zoals bv bejaardenzorg).

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  2. Goedele D.V. geeft de mensen die zorgen voor mensen met handicaps wel een serieuze veeg uit de pan. En inderdaad, als je er zelf niet mee te maken hebt, kan dit je oordeel behoorlijk ongenuanceerd kleuren… want ja… als Goedele van de T.V. het zegt… Het is goed jouw verhaal en ervaringen te lezen en te weten dat er zoveel meer wordt gedaan. Jammer dat iemand als Goedele zo zwaar uithaalt… het klopt wat je zegt… weinigen zullen er zich vragen bij stellen en haar mening gewoon overnemen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    2. Ik ben in naam van mijn kinderen en al hun collega’s behoorlijk geraakt, maar geef toe dat dat is omdat ik het van dichtbij meemaak! Net daarom is het zo jammer dat de woorden van “bv’s” zo’n impact hebben.

      Geliked door 2 people

      Beantwoorden

  3. Zelf word ik er van dichtbij niet direct mee geconfronteerd. Maar ik hoor en lees verhalen, soms positief, soms minder. Jij zoekt en vindt overal het positieve in. Pure bewondering.
    Geweldig vind ik ook de vele nieuwe initiatieven die uit de grond worden gestampt, waarbij zorg op de eerste plaats komt. Mensen blijven écht wel gemotiveerd en geïnspireerd om elkaar te helpen. En dat geeft een goed gevoel.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. BV’s. Het zegt op zich al veel. Die moeten in de boekskes staan. Ik kende haar niet en heb gegoogeld. De meeste artikels zijn inderdaad uithalen naar het gebrek aan hulp dat zij kreeg.

    Ik heb eerder het gevoel d

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

    1. Afgebroken door zondagochtendvingers.

      Ik heb dus eerder het gevoel dat zijzelf de situatie niet al te best aankan.

      Ik heb daar begrip voor, ik zou niet weten hoe ik zou gereageerd hebben. Maar het is inderdaad nogal grof om uit te halen naar diegenen die er wel zijn.

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

      1. Haar draagkracht is misschien niet de grootste, maar bij mijn weten is haar zoon niet naar een gewone zorginstelling geweest. Daarom vond ik die uitspraken zo erg.

        Like

  6. wij hebben hier in de familie een goede ervaring met de zorgverlening. de zorg van mijn schoonbroer.

    – waarmee mijn schoonouders een ‘groeiplan’ in Amerika hebben gevolgd als hij heel klein was –

    is goed ondanks de grote besparingen in het centrum waar hij verblijft.

    hij komt graag naar huis en gaat al handengeklap weer graag naar zijn leefgroep.

    we weten dat het goed zit, en dat mag zeker ook gezegd worden!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Ooh Anna, wat een prachtig compliment geef je me daar! Maar je beseft toch wel dat jouw naam ook in dat rijtje past? Want overlopen van moederliefde en krachtige, echte verhalen daarover schrijven: dat kan jij ook als de beste! ❤

    En inderdaad, het is jammer dat instellingen weer zo de krant moeten halen. Het verhaal is niet zo zwart-wit. Te weinig middelen: juist! Maar de meeste mensen in de zorg geven wat ze kunnen om net dat gebrek aan middelen te compenseren.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.