De laatste zaterdagavond van mei. De warmte van de dag hangt in huis en maakt ons loom. Nadat we zoon vier hebben klaargemaakt voor de nacht, plof ik in de zetel met het zapbakje. Mijn ogen blijven hangen op Eén waar net A Good Year met Russell Crowe en Marion Cotillard begint. Een film uit 2006 en naar mijn aanvoelen een beetje een atypische keuze van het oude Huis van Vertrouwen.

De openingsscène dropt je middenin een zomers, zuiders tafereel. Op een Provençaals terras mét uitzicht zit de kleine Max te wachten op zijn oom om hun partijtje schaak af te maken. De setting doet denken aan het plein voor het kerkje van Ménerbes. Hoe kan het ook anders. Dit is een verfilming van een boek van Peter Mayle en bovendien heeft de regisseur daar in de buurt een buitenverblijf. Misschien woont hij er zelfs als hij niet op locatie is.

Niet veel later komt een afgeveegde Russell Crowe – de volwassen Max – in een minuscuul Frans autootje het wijndomein van zijn overleden oom opgereden. Many vintages later. Het is eens wat anders dan te paard, met een ruige baard, als gladiator of als Robin Hood. Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt. Dit was een geknipte rol voor types als Colin Firth of Pierce Brosnan, niet echt voor Crowe. Maar regisseur Ridley Scott koos voor dit ommetje in filmland opnieuw voor zijn lievelingsacteur.

Het is duidelijk waarom de film naar Hollywoodnormen flopte en geen Oscarnominatie voor beste acteur kreeg. Wel een hoop slechte recensies. Waarin A Good Year een voorspelbaar, romantisch niemendalletje genoemd werd. (Het scenario is flinterdun en verre van origineel.) Of één lange reclamespot voor de Luberon. (Ook waar. Gordes, Ménerbes en de wijngaarden rond Bonnieux worden prima belicht. Het Château la Canorgue is een setting waar iedere Provence-liefhebber van smult en droomt, maar die hij van zijn leven niet kan betalen.) Lichtvoetig escapisme. (Ook. De film is een grote feel-good droom. Maar licht. Als een flip-flop. Melocake-licht, gezapig voortkabbelend tussen wijngaarden, terrasjes en mooie muziek. Een ideale slaapmuts dus voor een zwoele avond in mei.)

We zijn uiteraard – wat had je gedacht? – blijven kijken. Hadden zelfs een déjà vu. Meer bepaald bij de fontein voor de kasteelmuur op de Place du Château in Gordes. Grote Max drinkt er een wijntje terwijl hij wacht op de knappe serveerster Fanny die in Le Renaissance werkt. Een jaar of tien geleden streken we, als nietsvermoedende bleutjes, met het hele gezin op dat terrasje neer om er een glaasje te drinken. Het was warm en dus bestelden we zes frisdranken (zoon vier drinkt op een lichtjes andere manier …). Cola, Ice Tea, een Hollands biertje. Niets speciaals dus. Maar toen de rekening kwam, vielen we bijna van onze stoel. We spraken schande en waren op slag 36 euro lichter.

Een slimme ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen en toen we vorig jaar alleen met zoon vier door Gordes wandelden, zaten er frisse dranken uit de Supermarché in onze koelbox.

Aan de fontein op het plein namen we toen alleen maar wat foto’s. Geen sinecure, met een mistral die de haren van de fotografe telkens opnieuw voor de lens gooide.