Twee warme dagen waren het. Zo’n dagen voor opwaaiende zomerjurken op een fiets en wapperende lakens aan de wasdraad. Terrasjes-, ijsjes- en buiteneetdagen terwijl het nog niet eens vakantie is. En avondluchten vol kleur. Het waren ook hartver-warme-nde dagen. Kruimels geluk met een lach en een traan.

een afscheid op dinsdag

Dinsdag mochten de echtgenoot en ikzelf voor het eerst sinds lang weer mee op schoolreis. Beter gezegd: we mochten aanschuiven voor de lusten. Voor het middageten met het autiklasje van zoon vier. Twee juffen, een meester, zes jongeren/jongvolwassenen en wij. Het had iets van een afscheidsviering aan het einde van het secundair. En voor een stuk was het dat ook. Alleen hier geen grote receptie en speeches tot vervelens toe. Gewoon wat babbelen en samen eten op een terras in de buurt. Na negen jaar samenwerking mocht dat wel, vonden ze. Nog goed veertien dagen en dan stopt het in het Buso. Zonder diploma, ook al heeft de zoon zijn best gedaan. Hebben vooral de juffen en de meester hun best gedaan. Om zoon vier te brengen waar hij nu staat. En daar zijn wij hen dankbaar voor. Heel dankbaar.

Omdat ze hem leerden een koptelefoon op zijn hoofd te houden en een tok voor het paardrijden. Omdat ze erin slaagden hem op een stoel te laten zitten zonder gordel. Omdat ze hem leerden werken met een aanraakscherm en een drukknop. Omdat ze met hem blokken stapelden en grote houten inlegpuzzels maakten. Omdat ze met hem op uitstap gingen naar Ikea en naar de speel-o-theek. Wandelden in het park van Tervuren. Kliederden met vingerverf. Omdat hij blij was met elke aanmoediging en met de structuur die de klas hem bood. We gaan dat heel erg missen en heel hard ons best moeten doen om met de ortho van de volwassenenwerking een programma uit te werken dat even bemoedigend is. Met activiteiten die de zoon leuk vindt. Tussen de maaltijden en de verzorgingsmomenten door.

Een schoolreis in het Buso is anders. Met rolstoelen en zitschelpen en rugzakken vol pampers en medicatie. Maar warm en ontspannen, eerlijk en oprecht. Met oog en respect voor elk kind. Voor ieders eigenheid. Daar kunnen ‘gewone’ scholen nog wat van leren. Als ze dat zouden willen.

Nadat de kinderen hun ijsje op hadden, was het cadeautjestijd. Zoon vier kreeg een kussen met zijn foto erop voor in zijn nieuwe kamer en een boekje vol herinneringen aan de voorbije negen jaar. En ook wij hadden een attentie bij. Huisparfum van Rituals voor de juffen, een fles Chardonnay Meerdael voor de meester. En voor elk een kaartje met 1000 maal dank en woorden die te klein zijn.

Eén iemand hield het niet droog. Je mag twee keer raden wie. 😉

een weerzien op woensdag

Toen we einde oktober het slechte nieuws hoorden over vriendin A., waren we helemaal van de kaart. Een lange coma, een hersenoperatie en een maandenlange revalidatie wachtten. Maar gisteren was ze er voor het eerst weer bij. Op de halfjaarlijkse koffiekletsnamiddag met ons vriendinnengroepje van de middelbare school. Meer dan veertig jaar al kennen we mekaar. Hogere studies, huwelijken, kinderen, scheidingen en gezondheidsperikelen kregen de band niet stuk en sinds het ongeval van A. zijn we hechter dan ooit. Er zijn weinig mensen bij wie ik me zo op mijn gemak voel als bij hen en ik ben er zeker van dat dat ook voor hen zo is. Misschien omdat we samen zijn (op)gegroeid. Letterlijk en figuurlijk. Van kind tot volwassene. Omdat we de ander de ander lieten zijn. Omdat ze voor mij het klankbord en de spiegel waren die ik thuis niet vond. Maar ook omdat we echt een fijne schooltijd hebben gehad. Met vooral mooie herinneringen. Aan de vele babbels voor en na schooltijd. Aan de brieven naar elkaar en de fietstochten tijdens de vakanties. De lange telefoontjes voor een deadline. … Aan zoveel positieve dingen.

De namiddag werd als vanouds in geen tijd voorbij gekletst. Buiten, onder een parasol van onze vaste koffiestek sinds 2005. Gewoon wat vertellen over de kinderen en onze mannen, de zorg voor de ouders, de eerste kleinkindjes onderweg, het werk en het pensioen in de verte, de pijntjes en de kwaaltjes. Het zijn momenten uit de duizend. Kruimels met een gouden korstje. Ze geven je een warm gevoel en vleugjes verse energie. En foto’s om nog heel lang te bewaren.