en toen begon het te regenen

Auteur anna b.

Er hoeven geen schokkende dingen te gebeuren om blogideetjes te doen opborrelen. Ze sijpelen tussen de dagen door als de regen in de afvoerpijp bij het slaapkamerraam. Vandaag is dat niet anders. Globaal gezien grossiert deze webstek in het kleine. De dingen van elke dag. Zoals ik ze zie, hoor, ruik, voel en beleef. Soms door een roze bril, soms ook niet. Meestal over het nabije. Soms ook over wat of wie veraf ligt, in tijd en ruimte.

Terug naar gisteren. Ergens tussen half acht en acht. Toen het begon te regenen en ik ervan door-week-t geraakte. Op een doorde-week-se dinsdagavond. Niet slim, zult u denken. Dat klopt. U heeft gelijk, maar sta me toe mijn stommiteit te verduidelijken.

Omdat einde schooljaar voor de echtgenoot altijd een uithuizige periode is, er bovendien geen bal op de tv is en lang lezen tijdelijk weer niet lukt, besloot ik mijn meest voetvriendelijke sandalen aan te trekken voor een solotocht naar het dorp. En ook al hadden Frank en Sabine regen voorspeld, de zon straalde en er stond geen zuchtje wind, dus waarom zou ik een paraplu meenemen?

Het eerste kwartier (ver)liep voorspoedig. Met slechts één familie tegenliggers op het pad, wat kwakende kikkers en klapperende eenden. Boven het schamele water van de beek zag ik enkele blauwe weidebeekjuffers tikkertje spelen. Ik moest er zelfs om lachen.

Maar toen ik uit het laatste bosje kwam, lonkte links van mij een donkere, ietwat dreigende onweerslucht. En toen ik de hoofdstraat indraaide, streken de eerste druppels op mijn brilglazen neer. Kinderlijk zacht en mals en onschuldig na een droge zomerdag. De geur van het asfalt kaatste omhoog en het regende harder en natter. Het waren nog geen bakken die vielen, maar toch. Enkele mensen vluchtten uit voorzorg het nieuwe ijssalon binnen en ik volgde hun voorbeeld. Even tijd maken voor een verwenkoffietje en tegen dan zou de bui wel over zijn …

Niet dus.

Daar zat ik dan: te voet, op mijn lichte sandalen, zonder paraplu of regenjas. Omdat het licht ondertussen danig gedimd was onder het gewicht van de wolken, besloot ik niet langer te wachten en de anderhalve kilometer die ik gekomen was terug te lopen. Over het pad en door het bosje. Hopend op wat beschutting van de bomen. Want het gedruppel van voordien was ondertussen veranderd in een gestaag geroffel. Lijnen regen landden op mijn hoofd en baanden zich een weg naar beneden. Over mijn bril en schouders en langs mijn benen, tot tussen mijn tenen. Het dolomiet van het pad mengde zich met het plenzende water zodat mijn voetzolen in geen tijd op een modderkussen heen en weer schoven. Mijn druppende haren plakten als duc(t/k) tape tegen mijn gezicht en het stof van mijn zomerjurk verkleefde met mijn schouders en borsten. Nog werd het natter en kouder en ik versnelde mijn pas.

De speelse weidebeekjuffers waren ondertussen verdwenen. Een late eend dreef op het water. Geen wandelende of fietsende tegenliggers meer. Ook geen hond. Alleen nog het geluid van gutsende regen door de bomen.

Als een lekkende dweil kwam ik thuis. Helemaal door-week-t en flink afgekoeld. Mijn kleren verdwenen zonder tegenpruttelen in de wasmachine, de sandalen aan het droogrek en ikzelf in de badkamer. Voor een warm, wekend bad. Ik waste en droogde mijn haren en streek voor de rest van de avond in pyjama in de zetel neer.

Vanmorgen doet alles zeer. De spieren sputteren, de gewrichten kraken en het regent zachtjes verder in mijn hoofd.

Ik lig op de sofa met mijn ogen dicht en denk aan de verwenkoffie. Die heeft gelukkig gesmaakt. Heel erg zelfs. 🙂

~

 

P.S. Nieuwsgierig naar die smakelijke verwenkoffie? Bij het bakje troost kreeg ik een bolletje ambachtelijk aardbeienijs, een potje verse chocolademousse, een speculaaskoekje, een ijspraline en een chocoladecupje met advocaat.

36 gedachtes over “en toen begon het te regenen”

  2. Ik ben helemaal niet jaloers op je spierpijn (hopelijk snel beter trouwens!), maar die regen had ik hier toch wel graag over het dak van mijn huis weten vallen want de regenbak (voor wasmachine, toiletten en plantjes buiten) is nu toch wel heel snel aan het minderen.
    En hoera voor verwenkoffie’s!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  3. In een bos regent het niet zo hard, maar het regent er langer.

    Wij gingen gisteren bewust in de (mot) regen lopen, omdat er anders weer een wandeling in het (figuurlijke) water viel en we geen van beiden zin hadden in de regenjasjes waarin je je kapot zweet.

    Je weet nu dat je nog eens een verwenkoffietje kan gaan genieten zonder regen.

    😉

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. En dat terwijl gans België snakte naar die regen, die jij mocht ‘genieten’, waarbij ik het uiteraard enkel heb over de natte regen buiten.
    Maak voor jezelf een verwenkoffietje straks (je beschrijft het zo smaakvol!) en blijf vooral lekker warm binnen vandaag, tot de regen uit alle spieren is gedruppeld.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  13. Anna, wat een plezier om jou te lezen; al mijn zintuigen stonden op scherp! Ware het niet dat jij er zo nat van werd en later ook stijve spieren kreeg, dan zou ik jou en mij (als lezer) nog zo’n wandeling én verwenkoffie gunnen!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. Ondanks het door-week-te gedeelte, voel ik toch in jouw woorden hoe dat bad achteraf en die koffie met verwennerijen jou enigszins deugd hebben gedaan. Of vergis ik me toch? De spierpijnen vind ik minder leuk… Een zintuiglijk logje dat ik zo mee kon zien, horen (het tikken van die regen), ruiken (koffie), voelen en proeven. Heel bijzonder, dit.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.