Juli in Avignon. Dat is canicule. En theater. Hitte in festivalsfeer. Met kunst en animatie in straten en op pleinen. Combo’s, solisten, levende beelden, clowns, mimespelers, fakirs, fietsende acteurs, … , ze zijn er allemaal. Samen met Drukte en Lawaai. En massa’s toeristen uit alle hoeken van de wereld. 

Een paar uur van dat bont geprikkel volstaat. Dan voel ik me onveilig en niet meer op mijn gemak en dan snak ik naar stiller en minder. Naar afstand. En dat kan best, ontdekten we twee weken geleden. Want op enkele kilometers van het gewriemel, aan de overkant van de Rhône, ligt Villeneuve-lez-Avignon. Ook een plek vol geschiedenis maar met nauwelijks mensen. 🙂 Met een toren uit de tijd van Filips IV (Philippe-le-Bel), een kartuizerklooster in vol ornaat en helemaal bovenaan Mont-Andoan een onwaarschijnlijke oase van rust en schoonheid.

Daar ligt de site van het Fort Saint-André. Met links van de monumentale toegangspoort het middeleeuwse fort zelf en rechts een oude abdij met sprookjesachtige tuinen. Het fraaie abdijgebouw is volledig gerestaureerd, maar kan binnenin alleen met gids bezocht worden. Dat leek ons met zoon vier niet zo’n goed idee en dus slenterden we met de folder in de hand door de openbare expo-ruimtes beneden en nadien door de bejubelde tuinen.

En die loftrompetten zijn terecht. De tuin is een pareltje. Van smaak en vakmanschap. Met trappen, keien en stenen, dat wel, en dus niet ideaal om een rolstoel omhoog te duwen. Maar er zijn gelukkig overal rustpunten. Zit- en lighoekjes. Zonnige en schaduwrijke. Hoekjes met uitzichten of doorkijkjes. Op de hele Rhônevallei bijvoorbeeld, maar ook op Mont Ventoux en het bruisende Avignon aan de overkant van de rivier. Op het binnenpleintje, in de schaduw van hoge bomen, staan kleurrijke stoeltjes voor wie wat wil eten of drinken. Van eigen lunchpakketten of van de ter plaatse klaargemaakte picknickmanden met verse streekproducten.

We bleven er een uur of twee. Liepen om beurten de paadjes omhoog of naar benee terwijl de ander bij zoon vier bleef. Van bewondering gingen we meermaals zitten. En namen tientallen foto’s. Met en zonder hoed. Op plekken waar meer dan 1000 jaar geleden Benedictijner monniken liepen en werkten. Zwetend in hun zwarte pijen zoals wij onder onze zomerse hoeden.

Het hele plaatje werd in de 17de eeuw hertekend door ene Pierre Mignard, architect van de Zonnekoning. Hij tekende ook de plannen voor de tuinen in Toscaanse en mediterrane stijl. En voorzag overal prachtige planten, zonnige bloemen en geurige kruiden: olijfbomen en wilde tijm, rozen en stokrozen tussen eeuwenoude pijnbomen, lavendel en hortensia’s in potten, waterlelies en oleander. Er zijn waterpartijen en doorkijkjes à volonté en op het oude kerkhof staan nog heel wat middeleeuwse stenen zerken statig rechtop. Helemaal bovenaan, op het allerhoogste terras, vind je de resten van een oud Romaans kerkje. En overal tussendoor hangt rust en sfeer en het geluid van honderden, zo niet duizenden, provençaalse krekels.

Als deze plek magie uitstraalt, is dat voor een groot deel te danken aan Elsa Koeberlé, een dichteres uit de Elzas die de vervallen site begin van de 20ste eeuw bezocht en op slag verliefd werd. Ze zou haar hele fortuin en een groot deel van haar leven (van 1916 tot aan haar dood in 1950) besteden aan de heropbouw van de abdij en de omliggende tuinen. Als blijk van erkenning voor haar werk werd de hele site in 1947 geklasseerd als Monument Historique en in 1990 ontving men de eerste bezoekers.

Het fort aan de linkse kant bezochten we niet wegens te moeilijk voor de zoon. We bewonderden de versterkte burcht wel langs buiten en vroegen ons weer af hoe men in die tijd al dat materiaal die berg heeft opgesleurd. Want het gebouw werd al in de eerste helft van de 14 de eeuw gebouwd. In opdracht van de Schone Koning Filips IV. Als een statement van het koninklijke Frankrijk tegen het pauselijke gewicht in Avignon. Vanuit het fort met zijn majestueuze wachttorens werden bovendien ook de abdij en het toenmalige dorpje Saint-André beschermd tegen ongewenste indringers. Van welke aard dan ook … .

---

 

Tot zover mijn tip touristique voor vandaag. 😉 Want wie houdt van de Midi, van stilte en schoonheid op een plek vol geschiedenis, die vindt in Villeneuve-lez-Avignon beslist zijn/haar gading.

De woorden van de Profeet klinken er zonneklaar en ook zelfs een beetje waar:

“we live only to discover beauty, all else is a form of waiting.” (Kahlil Gibran)