Op het oude adres van de Kleine Johannes, een aangename Leuvense boekenwinkel met mooie prentenboeken, huizen nu twee zaken. Vooraan T&KO, het ontbijt-/thee-/koffie-/brunchhuisje van de oud-leerlinge en haar mama. Daarachter een dansschooltje voor kinderen.

Beide hebben iets lief-lijks. waardoor je geneigd bent in verkleinwoorden te spreken. Het lief-lijke zit eigenlijk overal. Niet alleen in de sympathieke mensen en hun authentieke aanpak, maar ook in de meubels, de kleurtjes van het interieur en in het (vrouwelijke?) oog voor detail. Vlinders en bloemetjes, in lichtblauw, groen en roze en veel wit. Het geeft een licht-heid en helder-heid, een luchtig-heid aan het groene, veganistische concept van T&KO.

Ik koos deze zonovergoten ochtend uit om naar Leuven te rijden en heb er geen spijt van. Na een hartelijk weerzien – het is ondertussen toch tien jaar geleden dat ze bij me in de klas zat – wees de trotse zaakvoerster me naar een tafeltje buiten waar een jonge vrouw rustig een boek zat te lezen. Ook een oud-leerlinge, maar een jaartje ouder. Ik liep naar haar tafeltje om dag te zeggen, kreeg spontaan een zoen en het aanbod om bij haar te zitten en samen iets te eten en te drinken.

Veel keuze hadden we op dat vroege uur jammer genoeg niet. Toch niet in het zoete gamma. Want gisteren waren de dames zo goed als uitverkocht en vanmorgen stonden de verse taarten nog te geuren in de twee ovens achter de toonbank. M. koos voor kokoskoek met bramen, ik voor de bramencrumble met slagroom. Met daarbij een latte macchiato met sojamelk.

Het gebak werd gepresenteerd op een bloemenbordje met opgeklopte sojaroom en verse bramen. De latte op zelfbeschilderde houten dienbladen. Met daarbij een stukje kokoskoek en een groen papiertje met een spreuk.

Niet wat je oppakt maar wat je loslaat, maakt je rijk. (Henry Ward Beecher)

stond er op het mijne. Mijn tafelgenote zou vandaag een nieuw begin maken. Een knipoog naar de bekende fortune cookies en een hulpje voor wie om gespreksstof verlegen zit.

Overbodig voor ons. 🙂 Bijna anderhalf uur hebben we daarbuiten zitten kletsen. Over lesgeven en perfectionisme. Reizen en verbouwen. Kindjes krijgen of niet. En ook over de nieuwe zaak van Hilke uiteraard. Over lef en vertrouwen dat het goed komt.

De latte macchiato ‘vegan style’ vond ik lekker. Romig en zoeter dan anders en niet te heet. De bramencrumble met noten had veel smaak en crunch maar was misschien net een tikkeltje te zoet. En ook de opgeklopte sojaroom klop-te ( 😉 ) erbij. Maar je moet ‘m blijkbaar in zo’n slagroombus onder druk bereiden, want als je met de hand of met de mixer opklopt, loopt hij te snel uiteen. En zoeten hoeft ook niet omdat sojaroom van zichzelf al zoeter is. Zeiden ze. Wat me verbaasde, was dat de dames niet per se voor alternatieve suikers kiezen. Geen kokosbloesem of speltsiroop bijvoorbeeld, maar kandijsuiker en gewone witte van Tienen.

Die lessen nam ik mee bij het afrekenen. Net als een stuk bramencrumble voor thuis en een chocoladebrownie met rabarber. De brownie viel hier niet echt in de smaak. Zoon vijf nam me de woorden uit de mond toen hij zei dat de textuur niet goed zat en de smaak te flets was.

Maar het is hun vergeven. De dames zijn nog maar aan hun vijfde openingsdag toe en beseffen dat ze nog moeten leren. Timen en voorraden inschatten bijvoorbeeld en sommige recepten bijsturen. Maar met hun enthousiasme en positieve kijk moet dat zeker lukken.

T&KO is een lieve en leuke plek voor al wie houdt van thee, koffie en vegan met een persoonlijke en ambachtelijke toets. Ik ga er zeker nog terug. Na de middag wel, als alle taarten uit de oven zijn. 😉