Het was er de voorbije dagen niet van gekomen en dan mis ik het, maar er was te veel anders om ook nog in alle rust te bloggen. Vanochtend, met een hoofd dat veel te weinig heeft geslapen door een opspelende maag, lukt het wel.

Alhoewel. Waarover ga ik schrijven? Waarover maar beter niet? Ik blader door de opgeslagen concepten – 9 stuks al -, maar geraak er niet verder mee. Toch vandaag niet. Wat dan wel? Ik schud wat aan mijn mouw. Ik zou het kunnen hebben over

… het weer bijvoorbeeld. Buiten is het grijs, herfstig kil en klam. Spinnen zoeken zich al een weg naar binnen. Ik trek een golfje aan over mijn nachtjapon.

Of over de dag van gisteren. Een drukke dag die begon met file naar Leuven waardoor ik te laat was bij de kapper. Na de kapper een koffietje gedronken bij T&KO, een lekkere vegan pruimencrumble gegeten (de zanddeegbodem was super zacht!) en de tijd weggebabbeld met moeder en dochter achter de toonbank. Naast mijn koffie ligt een nieuwe spreuk:

Je hebt de kleine dingen nodig om de grote dingen groot te doen zijn.

In mijn binnenste knik ik. In het gesprek leer ik dat jonge mensen het leven buiten de cocon van school en universiteit niet evident vinden. Dat ze wat moeten zoeken om te vinden wat bij hen past. Dat ze niet vast hangen aan hun diploma maar professioneel gaan doen wat ze het liefste doen. Voor ik naar huis rijd, spring ik binnen bij Dille en Kamille. Ik koop een kaart voor een Schone Broer die 50 wordt en een cadeautje voor de zieke die ik later vandaag ga bezoeken. Ze zit bleek onder haar tv-dekentje. Haar gezondheid laat haar in de steek en de perikelen in haar familie houden niet op. Hoe zeer ze ook probeert zich er zo weinig mogelijk van aan te trekken, het lukt niet. Op dat vlak begrijpen we elkaar zeer goed. Als ik terug thuis ben, krijg ik nog een berichtje om te bedanken. Dat ze blij is dat er nog mensen zijn die denken zoals zij. Soms zou je daaraan gaan twijfelen, zegt ze. Ik denk: tegen wie zeg je het! Enkele uurtjes later drink ik koffie met de echtgenoot, ik werk nog wat strijk weg en heb nog tijd over om naar de onmenselijke slotklim in de Vuelta te kijken. Daarna rij ik opnieuw richting Leuven, maar nu met de echtgenoot naast mij. (Hij rijdt. 🙂 ) We gaan met een cadeaubon uit eten in een restaurant dat we nog niet kenden. Het interieur oogt mooi en aangenaam, de borden zijn een lust voor het oog. Het eten is lekker bovendien en we eindigen met een overdadig dessert. Moelleux met vers fruit voor de echtgenoot, een primeur voor mij onder de vorm van ‘hangop’ met aardbeien. De wansmakelijke klank van de naam is omgekeerd evenredig met het heerlijke dessert. Ondertussen is de zaak helemaal volgelopen. Het schemert als we weer buiten staan, maar een avondwandelingetje kan nog net. Even lopen we tussen de schreeuwerige en al vroeg verlaten kermiskramen door en ik neem een foto van de universiteitsbibliotheek bij valavond.

Over wat ik momenteel zoal lees buiten de krant? Twee boeken tegelijk. Eén voor overdag en ééntje voor in bed. Het zijn boeken die aan je kleven. Wat voorafging van Diane Broeckhoven en – op aanraden van Omabaard – Vaak ben ik gelukkig van de Deense auteur Jens Christian Grøndahl. Vandaag lees ik ze allebei uit. Dan laat ik ze even bezinken. Uitlekken tot hangop. Om er daarna heel zeker een stukje over te schrijven.