En weer gingen de dagen van het weekend open en te snel weer dicht. Als optrekgordijnen tussen ochtend- en avondstond. Ik was het (meestal) die aan die touwtjes trok. Letterlijk toch. Om licht binnen te laten en het donker buiten. Figuurlijk gezien, liggen de dingen soms anders. Want lang niet alles en lang niet iedereen laat zich ‘touwen’ en dat hoeft normaal gezien ook niet, al zou dat de dingen soms wel vergemakkelijken. 😉

Sommige mensen bijvoorbeeld laten zich niet ‘leiden’. Zelfs niet om hen even te doen kijken naar hun eigen gedrag. Ze laten je wel ‘lijden’. Slagen er telkens weer in je een ongemakkelijk of slecht gevoel te geven. Over wat je doet en niet doet, zegt en niet zegt, over wie je bent en niet bent. Zoals de man op zijn buitenlandse berg. Een sterk en herkenbaar beeld dat Martin Appelo in zijn boek Een spiegel voor narcisten haarfijn uitlegt.

Soms zijn het dingen die zich niet laten leiden. Natuurrampen of aanslagen bijvoorbeeld. Of ongevallen en gezondheidsproblemen. Ze duiken op als een dief in de nacht en drukken je met de neus op feiten. Dat het leven broos is en dat geluk vaak aan een zijden draadje hangt. Het maakt je kwetsbaar en oneindig dankbaar als alles uiteindelijk weer goed komt. Voor vriendin A. bijvoorbeeld en voor het jonge gezinnetje dat met spoed in het ziekenhuis belandde.

Sommige touwtjes hebben we gelukkig wel in handen. Zo vierden we het afgelopen weekend – door de komst van de kleine prins, enkele weken na datum – de verjaardag van zoon vier. Een geschenk vinden dat hem pleziert, is niet evident, want zijn snoezelruimte bulkt al van activity speelgoed en Studio 100-dvd’s. Enkele jaren geleden vond de echtgenoot gelukkig de oplossing. Sindsdien rijden we twee keer per jaar met zoon vier in de rolstoel tussen de rekken van een grote speelgoedwinkel door en laten we hem zelf grijpen naar wat hij leuk vindt. Succes gegarandeerd. Zijn nieuwe speeltjes hebben het afgelopen weekend nauwelijks gezwegen. 😉 En op zijn feestje gisteren kwamen alle broers en hun geliefden langs. Ook de kleine prins, maar die sliep dwars door alles heen.

Op zaterdagavond was er geen voetbal op tv en daarom kozen we voor een nieuwe Netflix-film. Our Souls at Night met Robert Redford en Jane Fonda, maar ook met ‘onze’ Matthias Schoenaerts. Een mooie en intimistische film. Helemaal hsp-proof. Zonder drukte of lawaai. Zonder schreeuwerige beelden of uit de heupen acterende sterren van het witte doek. Gewoon een trage film over hoe twee oude mensen stilletjes naar elkaar toegroeien. En dat oud moet je letterlijk nemen. Sir Robert is ondertussen de kaap van de 80 voorbij, La Fonda is er bijna en daar ligt net hun sterkte, lijkt me.

De film begint als Addie op een avond met een ongewoon verzoek komt aankloppen bij buurman Louis. Zij is weduwe met een zoon en een kleinzoon die veraf wonen, hij een weduwnaar met een afwezige dochter. Of hij geen zin heeft om samen te slapen? Want ze is eenzaam en de nacht doorkomen vindt ze het moeilijkst. Louis is even van zijn melk, denkt erover na en niet lang daarna zie je hem met zijn pyjama en tandenborstel in een bruine, zorgvuldig dichtgerolde papieren zak over en weer sloffen. Eerst in het donker en via de achterdeur, later ook overdag en voor het oog van hun roddelende stadje in Colorado. Er ontspint zich een platonische relatie waarin ze elkaar voetje voor voetje vertellen over hun leven, liefde(s) en spijt. Niet te veel, maar ook niet te weinig. Zo is de film een fijne exploratie van diepmenselijke thema’s als pijn en verdriet, ouder worden, familiebanden, vriendschap en liefde. En 50 jaar na Barefoot in the park worden Fonda en Redford ook in deze film geliefden. Anders dan toen en vooral ouder.

Want het zijn de iconische ouderdomsdekens die deze film dragen. Ze hoeven niets meer te bewijzen. Ze spelen niet meer. Ze zijn gewoon hun personages. Hun leeftijd en ervaringen. Ze zijn wat ze zeggen en wat niet. Je ziet en voelt het in de stiltes en in de manier waarop ze kijken. Hun mimiek is meesterlijk, subtiel en bij momenten ook hilarisch.

Het is zo’n film die je met een fijn gevoel achterlaat. Hoopvol. Omdat hij toont wat we graag geloven. Dat op liefde geen leeftijd staat en het nooit te laat is om fouten uit het verleden recht te zetten. Om weer te verbinden. Op voorwaarde dat je dat ook echt wil. Dat je je eigen aandeel in wat fout liep onder ogen ziet en de ander in zijn pijn erkent. Dat is wat Addie, dankzij haar liefde voor Louis, doet tegenover haar zoon en kleinzoon. Dat is wat Louis, met wat hulp van Addie, doet in de relatie met zijn dochter. Heel even de touwtjes in handen nemen en recht-trekken wat nog kan. Bij hen werkt het. 🙂