64 ~ la course de nègo chin*

Auteur anna b.

Daar is ze weer, met een restfotostukje over Frankrijk. Ik hoor het sommigen denken en ze hebben natuurlijk gelijk. Veel spanning en afwisseling zit er niet in. Mijn restfoto’s kunnen ook maar tonen wat ik zie en soms ook doe. Op de plaatsen waar mijn Mini me vergezelt. Daar waar ik ga of sta, kijk, voel en luister. Meestal thuis, in eigen streek, of af en toe ook eens over de grens. In Frankrijk bijvoorbeeld.

14 juli 2017. Het is bijna 11 uur in de voormiddag als we nietsvermoedend door de straatjes van L’Isle-sur-la-Sorgue slenteren. Vanaf de brug over de Sorgue klinkt plots gejoel. Mensen staan er enkele rijen dik naar onder te staren. Aan onze kant verdringen toeristen zich op de terrassen van de vele restaurantjes om toch maar een glimp op te vangen. Waarvan, vragen we ons af?

Onze nieuwsgierigheid is dermate geprikkeld dat we op zoek gaan naar een gat en als we dat eindelijk vinden en tussen twee hoofden door kunnen kijken, zien we in de kanaalkom tientallen boten en een veelvoud aan fluovestjes. Bij elke boot staan twee roeiers, met benen en voeten in het water, vertrekkensklaar. Eén van hen met een lange stok in de hand.

Niet ver van ons vandaan begint een kleine fanfare uit volle borst te blazen en een handvol majoretten van alle leeftijden voert een hoogst onzeker en compleet asynchroon dansje op. Alleen het hoogtepunt van de act, de lift, lijkt geoefend. Als de laatste valse noten zijn weggestorven, klinkt van over het water een schel fluitsignaal.

De race begint. Over de kanaaltjes van het mooie stadje, onder de vele lage bruggen door. Mensen langs de kant roepen en tieren en de deelnemers roeien, duiken, duwen en waden of hun leven ervan afhangt. Supporters schreeuwen zich hees en rennen van brug tot brug om papa’s, vriendjes of vriendinnen een hart onder de doorweekte riem te steken. Wij staan erbij en kijken ernaar.

Als we langzaam naar onze auto terug wandelen, over een brug aan de andere kant van het stadje, ligt het veld van ondertussen rood aangelopen koppen en natte broeken compleet uit mekaar. We posteren ons nog even naast de laatste brug voor de finish vooraleer we, een Franse ervaring en een dozijn restfoto’s rijker, naar huis terugkeren voor het middagmaal. 🙂

*Heel even waren we getuige van la course de Nègo Chin, een provençaalse traditie die op de Sorgue in ere wordt gehouden. De dialectterm verwijst naar de vijfmeterlange platte, onstabiele boten die men in de Midi gebruikte om te vissen en zich te verplaatsen op de ondiepe rivieren. Het hele ‘gebeuren’ wierp me ook even veertig jaar terug in de tijd. Naar een lesje Engels over punting-races in Cambridge en naar de verplichte lectuur van Three Men in a Boat van Jerome K. Jerome.

Alle restfoto’s uit L’Isle, juli 2017.

 

23 gedachtes over “64 ~ la course de nègo chin*”

  5. Haha, mij storen die restfoto’s niet hoor! 😊 Three men in a boat … was ook bij mij verplichte lectuur, wel samen met de rest in de klas. Dat waren toffe lessen, al kan dat ook aan de leraar gelegen hebben 😊

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.