jongensmama

Ik zou maar wat graag minder op sociale media struinen en meer en langer wegduiken in een goed boek. Dat lukt voorlopig niet echt en het ligt ook niet zo eenvoudig. Om verschillende redenen. Concentratievermogen, of het gebrek daaraan, is er, drie jaar na de burn-out, nog altijd één van. Of het boek moet me zodanig bij de keel grijpen, dat ik niet uit zijn wurggreep geraak. Van de boeken die momenteel op mijn nachtkastje liggen, heeft er niet één zo’n greep. Lezen wordt zo forceren en is dan op slag veel minder leuk en ontspannend. De stoet der korte berichten daarentegen is quasi eindeloos en ook al zit er heel veel rommel tussen, er zijn altijd stukjes bij die ik best wel leuk vind. Bovendien blijf ik, ondanks alles, een leergierig beestje voor wie iets lezen nog altijd beter is dan niets lezen.

Neem nu bijvoorbeeld de artikels en logjes over en van jongensmama’s.

7 dingen die je zeker herkent.

De 10 euvels die alleen een jongensmama kent.

De 10 dingen die een jongensmama moet accepteren.

10 redenen om een jongensmama te zijn.

5 voordelen van een jongensmama.

Een belangrijk deel van mijn bestaan gereduceerd tot bullets en getallen. 🙂 Alles wordt voor je ingevuld, zodat je er je vermoeide hoofd niet zelf over hoeft te breken. Maar wat als de lijstjes niet kloppen? Als je niet alles kunt afvinken? Dan begint het door- en diep-denken toch. En dan kun je twee kanten uit. De lijstjes uit- en ver-diepen, aanvullen eventueel, of aan het twijfelen slaan. Je nieuwe vragen stellen. Of jij dan een buitenbeenmama bent? Of je jongens geen echte jongens misschien?

Sommige dingen zijn lachwekkend herkenbaar. Hun nooit aflatende interesse in wat de pot schaft bijvoorbeeld. Wat eten we? hun favoriete contactname. Het gat in hun maag. Jongens eten veel en vaak. Anders zijn ze ziek. Hoe vaak de koelkast hier dagelijks open en dicht ging als ze alle vijf nog thuis woonden, hoe vaak de koekenkast ondersteboven gekeerd werd of de snoeppot geplunderd, ik zou het op ettelijke duizenden keren na niet kunnen zeggen. Om nog maar te zwijgen van de tonnen boodschappen die van karren in koffers en van koffers naar kasten versleept zijn. En daarna in de man zijn beland. De zonen zijn er groot door geworden, de ene al wat meer dan de andere. 😉

Of de perikelen op en rond WC-potten. (Ik hoef geen details te geven, denk ik. Jongens en hun mama’s kunnen zich daar wel wat bij voorstellen.) De lawaaierige en wilde spelletjes ook. Zit- en slaapkamers die omgewoeld werden en herschapen in luxekampen. Het aantal eigen EHBO-interventies bij kapotte knieën, neuzen en handen en ook hechtingen bij de dokter, de kilo’s modder aan kleren en schoenen en op je pas gepoetste vloer, het zand in bad en wasmachine, de botsingen van autootjes met kasten en deuren, de sokken altijd en overal, de krijtstrepen en vogelpik-gaatjes op de muren, het geweld van elektrische gitaren en versterkers, … . Maar ook de humor en vindingrijkheid, het uren en dagen samen spelen en alle handen op één buik, de bezorgdheid als er echt iets scheelde, … .

Het was er allemaal en ik heb bij momenten misschien meer dan hen en mij lief was gefoeterd en gesakkerd, maar ik heb me het jongensmama-zijn nooit beklaagd. Me ook niet gespiegeld aan meisjes- of gemengde-mama’s of me afgevraagd of het met meisjes of een gendermix anders zou zijn geweest. Nee, en van zodra het weer stiller werd en ze één voor één uitvlogen, begon ik de drukte al te missen.

Alhoewel … er zit nog altijd zand in de wasmachine, kasten en potten worden nog altijd nieuwsgierig open getrokken, de wat eten we?-vraag nog meer dan geregeld gesteld.

En daar is deze jongensmama stiekem heel blij om.  😉


foto: Napoléon à la bataille de Wagram, een schilderij in het kasteel van Versailles

45 gedachtes over “jongensmama

  1. Warme log lieve Anna, ik heb de 2 “soorten” 😀😀, de wc-pot is een ware frustratie, nog altijd.
    Ik geloof echter niet in jongensmama’s of meisjesmama’s zoals ik veel lees… maar ik denk het goed in te schatten dat jij het zo niet bedoeld! 🙂

    Geliked door 1 persoon

  2. Ik ben een meisjesmama maar herken toch een paar zaken hoor. ‘Wat eten we?’ en overal sokken bvb. Ik heb al een paar keer een foto op Instagram gegooid van de jongste die een hoopje maakt naast haar bed met als boodschap ‘to whom it may concern’ maar ze leert het maar niet af.

    Geliked door 2 people

  3. heerlijk heerlijk heerlijk ! ook hier gaan de snoeppot en de koelkast meermaals al open als hij ons kleintje thuis is…
    moet er nog zand zijn? vraag ik me dikwijls af en al de rest staat me nog te wachten…
    ik ben heel benieuwd !
    dankjewel voor deze prachtige blog ! en met dit vermoeid hoofd kan ik weer helder en met een lach verder ! 10 vogels in mijn hoofd… dankjewel !

    Geliked door 1 persoon

  4. Herkenbaar voor mij als zus van vijf broers… ik zat tussen de vierde en de vijfde broer. En voor mij waren er dus drie op een rij geboren. Dat vond ik niet altijd even leuk. Die jongens waren echte beren en ik kon er niet altijd tegenop.
    Zelf ben ik een meisjesmama van 1 meisje. Ik denk dat er wel degelijk een verschil is tussen meisjes en jongens opvoeden. Dat heb ik thuis gezien en ook bij mijn zussen die beide smaken hebben. Voor mijzelf en mijn dochter vond ik het oprecht jammer dat er geen broers of zussen meer kwamen, maar nu heb ik er vrede mee. Het is dat het zo moet zijn, om het met de woorden van mijn moeder te zeggen.

    Geliked door 1 persoon

  5. Ik had enkel een jongen maar die was weinig in eten geïnteresseerd. De wc viel mee en dat zand eigenlijk ook.
    Nu ben ik ineens ook plusmama van nog een zoon en een dochter. Typische tienerdingen, dat eten, denk ik. En als de wc vies is, is dat nooit iemands schuld, net zoals dingen die verdwijnen of verplaatst zijn, en andere bizarre ontdekkingen. Wij zeggen dan: “Ah dat is dan weer de schuld van het spookkindje.”

    Geliked door 1 persoon

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.