…, dat was wat Lodewijk XIV wilde. De man wilde eigenlijk best wat en dat is nergens zo zichtbaar als in zijn Versailles. Want de koning hield van buitensporig veel en gigantisch groot, maar ook van muziek en dans – hij was naar verluidt de eerste balletdanser met koninklijke naam en faam -. en, nadat hij op zijn veertiende de rol van ‘opkomende zon’ had gespeeld in het Ballet de la Nuit dat componist Lully speciaal voor hem componeerde, koos hij haar als symbool. Hij wilde voortaan niet alleen zon spelen, maar ze ook zijn. De overwinning van de dag over de nacht belichamen, en die van het goede over het kwade.

De Zonnekoning was geboren. Vanuit zijn paleis scheen en schitterde hij en zijn stralen reikten tot in de verste hoeken van Europa. Soms ook verder. Tenminste, dat dacht hij en in het eerste deel van zijn regeerperiode was dat ook het geval. Lodewijk verzamelde namelijk zoveel kunstenaars, wetenschappers en invloedrijke personen binnen zijn aura, dat Versailles de gloeiende kern van de toenmalige wereld werd, het kloppende hart van waaruit alle vergaarde en verzamelde kennis, macht en cultuur diffuseerde.

Maar als je de zon bent, heb je natuurlijk voldoende ruimte nodig om te schitteren. 😉 Eén van Lodewijks eisen bij de aanleg van de gigantische tuinen was dan ook een uitzicht tot aan de horizon. Architect Le Nôtre kweet zich jarenlang uitstekend van zijn taak. Want via de zichtlijn langs het Grand Canal voert je oog je inderdaad van binnenin het paleis naar de horizon in de verte. En nog was dat niet genoeg. Er moest ook goud komen en spuitende fonteinen en het kanaal had bootjes nodig voor waterfeestjes en ander adellijk vertier. Een Frans Venetië tussen het Italiaanse en dat van Brugge. 😉 En dus liet Le Roi Soleil een dozijn gondels vanuit Italië via de Alpen aanslepen, inclusief een groep gondeliers om die speciale boten te besturen.

Vandaag zijn de gondels en de Italiaanse gondeliers verdwenen, maar op het Grand Canal kun je nog altijd fijn bootje varen. De schuitjes ogen bescheidener dan toen en bovendien moet je ook zelf aan het roeien slaan. Of je kunt je laten roeien. … Ter hoogte van restaurant La Petite Venise werd ik aan boord geholpen door een behulpzame bootjesman en met de echtgenoot als gondelier vertrokken we voor een tochtje tot aan Le Grand Trianon en weer terug.

Heel even genoten ook wij van een koninklijk uitzicht tot aan de horizon. In de vier richtingen nog wel en dat zonder kroon of halo.

Restfoto’s van 16 augustus 2017.

Bronnen: het geheugen en wikipedia.