een botanische verrassing

Auteur anna b.

Omdat de focus tussen Sint en Kerst toch vooral binnen ligt – als in: feestjes voor de decemberjarigen, cocoonen bij de pellethaard en het huis kerstklaar maken -, had ik haar niet onmiddellijk opgemerkt. Maar ze was er wel degelijk. Ietwat verborgen onder het afdakje bij de voordeur. Wiegend in de noordenwind, een bijna overjaarse roos.

Een botanische verrassing was het wel. Een late uitloper van de nazomerse bloei. Een laatste roos, zoals in The Last Rose of Summer (1805), een gedicht van de Ierse dichter Thomas Moore dat we ooit lazen in een college Engels. Vriend Google vond het in geen tijd voor me terug en toen ik het (her)las, leek het nog te kloppen ook … .

’t Is the last rose of summer,
Left blooming alone ;
All her lovely companions
Are faded and gone ;
No flower of her kindred,
No rose-bud is nigh,
To reflect back her blushes,
Or give sigh for sigh.

Nochtans is het hier hartje winter. Koud, nat en guur. Nooit eerder bloeide er zo diep in het jaar een rozige roos. En voor de kerstrozen in volle grond is het nog even te vroeg. Toen ik haar op foto had vastgelegd, met onze besneeuwde straat op de achtergrond, veranderde er iets. De roos leek anders dan echt. Sprookjesachtiger. Surrealistisch. Als uit een andere dimensie.

Bestaan ze wel, de botanische rozen die ’s winters bloeien, vroeg ik me af? In kleuren die passen bij winterluchten? Sneeuwwitte dus, of grijze, en ijsblauwe?Ik denk van niet, maar je mag me tegenspreken. 😉 Ik zag ze tot hiertoe enkel bloeien in kleurboeken of verhalen. In ‘gekleurde’, fictieve werelden. Zoals Winterfell in Game of Thrones. In Het Lied van Ijs en Vuur (het eerste en enige boek dat ik van George R. R. Martin las) bestaan ze, de winterrozen. Ze zijn van een prachtig ijsblauw. Geurend en in de kleur van de vorst.

Net echt dus.

 

27 gedachtes over “een botanische verrassing”

  1. Wat een toeval. Ik had het vanavond over mijn vader die rozenperken aanlegde in onze tuin in de jaren 60-70… Over hem mag ik graag vertellen, dan is hij er weer… en dan lees ik hier bij jou over de roze roos die daar zo mooi fris midden winter staat. Zo bijzonder.
    Nu nog slapen als een roos…

    Geliked door 3 people

    Beantwoorden

  2. Mooi, en dan zo’n heerlijk gedicht van Thomas Moore erbij… mijn favoriete Ierse dichter! Ik heb ooit tijdens een vakantie in Ierland ‘The meeting of the waters’ voorgedragen daar waar die wateren elkaar ontmoeten in de Avocavallei… Mooi hoe zo’n bijzondere roos bij je lezers herinneringen oproept! 💕

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Nu ik de roos zie,
    In de sneeuw, haast uitgebloeid.
    Vergeten kijken!

    Nog niet tegengekomen, voor mij is het dus ook een verrassing. Mooi dat gedicht van Moore, dat kende ik ook nog niet 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie op annaberg Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.