Het moet in 1970 of 1971 geweest zijn, denk ik. Ik was een jaar of acht, negen, had aan de Sint een ‘poésie’ gevraagd, maar had die niet gekregen. (Voor de ‘jeugdige’ bezoekers hier: een poésie was een niet voorgedrukt vriendenboekje waarin ‘uitverkorenen’ iets mochten tekenen en schrijven.)
Gelukkig was het niet lang daarna Nieuwjaar en dan kreeg je van sommige nonkels en/of tantes een centje toegestopt. Met die ‘franken’ trok ik naar één van de drie kruideniers die ons dorp toen nog rijk was. Bij de Welvaart en de Végé hadden ze zo’n dingen niet, maar Yvonne van de Fort, die was mee met haar tijd. Ik had er al een door de zon verschoten ‘poésie’ in de vitrine zien liggen en was dus zeker van mijn zaak. Toch liep het nog bijna fout en was ik zonder ‘poésie’ naar huis gemoeten, want toen ik Yvonne, nadat ik al vijf minuten in haar winkeltje had staan wachten tot ze van het trapje tussen de ‘privé’ en de winkel was afgesukkeld, vroeg of ze nog ‘poésies’ had, schudde ze het hoofd.
Ai. Nieje, da kin ekik nit, ze.
Ik probeerde dan maar te omschrijven wat ik bedoelde.
Zo’n schoon schriftje waar ge kunt in schrijven en tekenen en da ge aan uw vrienden doorgeeft? drong ik aan.
Haar bolle gezicht klaarde op.
A, ne POEzie wilde! Joo, joo, da em ek nog.
Ze schommelde naar de onderste legger van een donker formica rek en haalde een drietal POEzies te voorschijn. Ik mocht ze vasthouden en er zelfs in bladeren. Al snel koos ik de donkergroene. Die had een gouden lintje en een vergulde snede en het was de enige zonder (kinderachtige! 🙂 ) tekening op de kaft.
Trots als een pauw liep ik met mijn POEzie weer naar huis. Het zou de eerste van een reeks strikt persoonlijke schriftjes worden. Want nadat ik Het Achterhuis van Anne Frank had gelezen, volgde ook een dagboek en in het middelbaar schreef ik meerdere tekstboeken vol met spreuken, gedichtjes en mooie teksten die ik her en der vond.
Nu was ‘poëzie’ eigenlijk een al te flatterend woord voor wat er in de POEzie kwam te staan. Want verder dan ‘tip top, de datum zit verstop(t)‘ kwamen de meeste vriendjes en vriendinnetjes toen nog niet. Maar de meester, die kon het wel. Hij schreef een hele tekst met Chinese inkt en maakte een prachtige tekening van een meisje dat een boekje achter zich aan sleept. Ik zie ze nog voor me, maar de ‘poëzie’ zelf ben ik jammer genoeg kwijt.
Ik moest er even aan terugdenken toen ik de aankondigingen van de Poëzieweek zag die vandaag begint. Een ideale gelegenheid dus voor een rondje ‘woorden dichten’ op de/het blog. Woordkramerij over van alles en nog wat, maar dan met een feeststrikje errond. 🙂
Bovendien las ik ergens dat die proeven van poëtisch gebabbel alleen maar gezondheidsvoordelen zouden hebben. Voor lichaam én geest. Een boost voor je immuunsysteem omdat het iets is wat je graag doet. Bovendien werkt het ontspannend en opluchtend. Verluchtend als een frisse wind door de kamer. Verlichtend en verlossend als een biecht. Het is stoom aflatend opruimen. En een geheugensteun voor als je, vele dagen na vandaag, wil terugkijken.
Zo beschouwd is poëzie een soort van verbindend wondermiddel. Zijn gedichten toverspreuken. Wat hocus pocus met taal en soms ook vonken en vuur. Zoals de hamamelis in de tuin van de buren. Nu, bloeiend en wel, in een tanka. 😉
winterkleurplaatje:
krullende wimpers van de
toverhazelaar
lonken naar de wind. vonkend
vuurwerk in speels galapak.
Een tanka is een lyrisch Japans gedicht met 5, 7, 5, 7 en 7 lettergrepen, waarin een natuurimpressie raakt aan een diep gevoel.
Dag 1 van de Poëzieweek.
Ik heb ‘m nog, mijn gele boekje. Met de mooiste tekening van juffrouw Rosa uit het laatste kleuterklasje. De blaadjes fragiel, meer vasthoudend dan enkel de inkt en de pigmenten. Prachtig omschreven Anna, dankjewel voor dit glimlachend warme reisje in de wereld der herinnering.
LikeGeliked door 1 persoon
😀 Wat fijn dat jij je POEzie nog hebt!
LikeLike
Ik heb de mijne ook nog nu kostbaar door de teksten van opa en oma. Wat een mooie herinnering!
LikeGeliked door 1 persoon
O, dat zal wel. 😊
LikeLike
Ik herinner het me allemaal nog als gisteren : de kinderlijke poëzie, de kinderlijke (vooral over wat ik heb gegeten) jeugdige (gingen al wat dieper) dagboeken, de briefjes die ik her en der verstopte…..
En ja hoor, ik zie ze terug bij mijn kleinkindjes, waarin ook oma iets mag tekenen en schrijven:-)
Wat heb ik genoten van je poëtische tekst en tanka. Wie weet, probeer ik het ook eens????
LikeGeliked door 1 persoon
Dan zal ik maar vast beginnen oefenen met tekenen! 😉 Je moet het zeker eens proberen, zo’n Japanse dichtvorm. Met een foto als uitgangspunt?
LikeLike
Oh, wat een heerlijke anekdote! Doet mij ook meteen denken aan de sketch van Urbanus die een bende motards in zijn “poeziealbummeke” wilde laten schrijven 🙂
Ik heb het mijne nog, al was het toen al een poëziealbum 🙂 Later volgde dan nog een vriendenboekje… Een mens zou zijn vrienden eigenlijk nog eens moeten vragen om iets te tekenen of te schrijven he 🙂
LikeGeliked door 2 people
Dat zou wel grappige resultaten opleveren, denk ik. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb ook mooie herinneringen aan mijn poëzie. Ik vond hem dan wel niet mooi met al die bloemen (net als bij jou was er weinig keuze), maar ik heb er veel plezier van gehad. En nog… Ik heb hem nog steeds.
Het Japans gedicht is uit de kunst!
LikeGeliked door 1 persoon
😀 Toen al een aanwijzing dat we ooit zouden gaan bloggen!
LikeGeliked door 1 persoon
Het was een soort kinderbloggen avant la lettre…
LikeGeliked door 2 people
Precies. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtig idee, gedichten als toverspreuken!
De magie van de poëzie…
En zo´n heerlijke anekdote, die van de POEzie, haha 😀
LikeGeliked door 1 persoon
De nadruk waarmee ze die POE uitsprak, had je moeten horen!
LikeGeliked door 1 persoon
LOL! Leve West-Vlams. Ik heb de mijne bij een verhuis terug gevonden. Ik had hem destijds ook aan mijn pépé gegeven. Ik voel nog de verbazing op mijn gezicht toen ik zag dat die stoere buitenwerker een hele mooie tekening had gemaakt…
LikeGeliked door 1 persoon
Dat herinner ik me ook. De verwondering over hoe mooi sommige volwassenen konden tekenen en kleuren, terwijl je daar voor de rest van de tijd nooit wat van zag.
LikeLike
Ik vond poëzie-boekjes krijgen op school een beetje traumatisch omdat ik absoluut geen tekentalent had. Grote opluchting toen ze na een tijd veranderden in boekjes waar je mooie kaartjes met dito woorden in mocht kleven.
Mooie herinnering hoe jij aan je boek kwam.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. Ik had ook geen groot talent en ‘calqueerde’ meestal iets uit een boek of zo.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie ode aan de toverhazelaar. Erg mooi.
Mijn poëzie album. Daar zeg je me wat. Vraag me af of ik ze nog heb. Weet wel dat ik het niet fijn vond ze er een kliederboel van maakten, plaatjes uit een tijdschrift knipten omdat ze geen zin hadden echte bloedplaatjes te kopen.
LikeGeliked door 1 persoon
Het MOEST proper! 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ja precies. Een aantal kinderen hebben mijn album niet gehad omdat ik bang was dat ze er een zooitje van zouden maken.
Had ze bij anderen zien schrijven, ik wist genoeg. Zij niet.
LikeGeliked door 1 persoon
😃
LikeLike
Ben de mijne kwijtgeraakt. Had het ontleend aan iemand en die had het kwijtgespeeld. Ik heb wel de poëzie van mijn moeder.
LikeGeliked door 1 persoon
O en hoe oud is die poëzie dan?
LikeLike
De oudste data zijn van 1940 en de jongste van 1943. Dus een dikke zeventig jaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Wow. Dat is leuk om te hebben.
LikeLike
Op de kaft staat Poésie
LikeGeliked door 1 persoon
Op de mijne stond het ook met een S.
LikeLike
Bloemen verwelken, schepen vergaan, maar onze vriendschap zal eeuwig bestaan. Ik herinner het me als de dag van gisteren want een bloem en een bootje was het enige dat ik kon tekenen. Ik denk zelfs dat het eerder calqueren dan zelf tekenen was …
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, vaak wel hè. Wonderkinderen die alles konden, bestonden toen nog niet. 😉
LikeLike
Ik heb die wel nog, al zijn de kinderen van toen lang vergeten herinneringen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb nog altijd een goede vriendin uit die tijd. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Wij verhuisden te dikwijls. Ik heb nog lang gecorrespondeerd, maar het is niet blijven duren.
LikeGeliked door 1 persoon
Dan is het zo al moeilijker om banden te behouden.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi stuk! In mijn jeugd waren Poesiealbums (zo werden ze geloof ik hier genoemd) alleen voor meisjes. Ik mocht ook wel eens in zo’n boekje schrijven. Maar veel verder dan: Schepen verwelken, rozen vergaan, maar onze vriendschap blijft altijd bestaan (of zoiets, de details ben ik vergeten) kwam ik denk ik niet. Want de wáárheid schrijven: Beppie, ik ben stapelverliefd op jou!!!, dat was geloof ik niet de bedoeling. 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel, Peter. Ze waren inderdaad voor meisjes. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Amai wat een leuk stukske eh 😉 Mijn Vlaams is nie zo goed, maar ik hoor jullie praten over dat album. Ik heb de mijne nog en het is een waar relikwie geworden. Zo veel zijn er al niet meer die daar een woordje in geschreven hebben. Het wordt steeds mooier. Dank je wel voor dit mooie stukje xxx
LikeGeliked door 1 persoon
😊 het leven zoals het was
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben van ’89 en heb in mijn jonge jaren ook een poëzie gehad. Met dezelfde teleurstellende kribbels van de leeftijdsgenoten en een weinig pracht aan kunstwerkjes van leerkrachten. Vond het wel een heel mooie kaft hebben van een muisje in een kleedje met strikjes in haar haren en staart. Ik herinner mij ook een verhaaltje waarbij het muisje in bad gaat. Ze had ook een huisdiertje, een lieveheersbeestje als ik me niet vergis.
LikeGeliked door 1 persoon
Herkenbare herinneringen. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Poeziekes, toverde tekeningen en wolkenwoorden over in prachtige jeugdige herinneringen…
helemaal betoverd door de hazelaar…
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie struik hè.
LikeGeliked door 1 persoon
ja zeker al in het Arboretum in Kalmthout geweest? overdonderend schoonheid…
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, nog niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Oh dit is een echte aanrader ! en dan wandelen in de Kalmthoutse heide, je heel erg aangeraden !
LikeGeliked door 1 persoon
Een tanka … mooi gedaan hoor want makkelijk is anders 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had er eerder nog geen geprobeerd, denk ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Een mooi nostalgisch verhaal over Uw POEzie, die je helaas niet meer hebt. Maar het talent om poëzie te schrijven heb je zeker.
LikeGeliked door 1 persoon
Soms raak je dingen kwijt terwijl je zoveel rommel bewaart. 😣
LikeLike
Wij noemen ze hier ‘poezie-albums’! Gôh, dat weet ik ook nog wel. Ik heb de mijne nog, al schrijven daar mijn vriendinnetjes niet in (daar had ik zogeheten ‘vriendenboekjes voor). Wat leuk dat je dit aankaart: ik weet ook nog een juffrouw die een prachtige tekening maakte van de natuur met een kalligrafeerpen. Prachtig! Leuk; down to memorylane.
LikeGeliked door 1 persoon
😀 Gedeelde herinneringen hier.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, heel prettig. Dank je!
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk, de Vlaamse taal, de tanka… 💕
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Toch maar eens aan een verzameling van je gedichten beginnen, denk ik! 👍
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeLike