a, ne POEzie wilde!

Auteur anna b.

Het moet in 1970 of 1971 geweest zijn, denk ik. Ik was een jaar of acht, negen, had aan de Sint een ‘poésie’ gevraagd, maar had die niet gekregen. (Voor de ‘jeugdige’ bezoekers hier: een poésie was een niet voorgedrukt vriendenboekje waarin ‘uitverkorenen’ iets mochten tekenen en schrijven.)

Gelukkig was het niet lang daarna Nieuwjaar en dan kreeg je van sommige nonkels en/of tantes een centje toegestopt. Met die ‘franken’ trok ik naar één van de drie kruideniers die ons dorp toen nog rijk was. Bij de Welvaart en de Végé hadden ze zo’n dingen niet, maar Yvonne van de Fort, die was mee met haar tijd. Ik had er al een door de zon verschoten ‘poésie’ in de vitrine zien liggen en was dus zeker van mijn zaak. Toch liep het nog bijna fout en was ik zonder ‘poésie’ naar huis gemoeten, want toen ik Yvonne, nadat ik al vijf minuten in haar winkeltje had staan wachten tot ze van het trapje tussen de ‘privé’ en de winkel was afgesukkeld, vroeg of ze nog ‘poésies’ had, schudde ze het hoofd.

Ai. Nieje, da kin ekik nit, ze.

Ik probeerde dan maar te omschrijven wat ik bedoelde.

Zo’n schoon schriftje waar ge kunt in schrijven en tekenen en da ge aan uw vrienden doorgeeft? drong ik aan.

Haar bolle gezicht klaarde op.

A, ne POEzie wilde! Joo, joo, da em ek nog.

Ze schommelde naar de onderste legger van een donker formica rek en haalde een drietal POEzies te voorschijn. Ik mocht ze vasthouden en er zelfs in bladeren. Al snel koos ik de donkergroene. Die had een gouden lintje en een vergulde snede en het was de enige zonder (kinderachtige! 🙂 ) tekening op de kaft.

Trots als een pauw liep ik met mijn POEzie weer naar huis. Het zou de eerste van een reeks strikt persoonlijke schriftjes worden. Want nadat ik Het Achterhuis van Anne Frank had gelezen, volgde ook een dagboek en in het middelbaar schreef ik meerdere tekstboeken vol met spreuken, gedichtjes en mooie teksten die ik her en der vond.

Nu was ‘poëzie’ eigenlijk een al te flatterend woord voor wat er in de POEzie kwam te staan. Want verder dan ‘tip top, de datum zit verstop(t)‘ kwamen de meeste vriendjes en vriendinnetjes toen nog niet. Maar de meester, die kon het wel. Hij schreef een hele tekst met Chinese inkt en maakte een prachtige tekening van een meisje dat een boekje achter zich aan sleept. Ik zie ze nog voor me, maar de ‘poëzie’ zelf ben ik jammer genoeg kwijt.

Ik moest er even aan terugdenken toen ik de aankondigingen van de Poëzieweek zag die vandaag begint. Een ideale gelegenheid dus voor een rondje ‘woorden dichten’ op de/het blog. Woordkramerij over van alles en nog wat, maar dan met een feeststrikje errond. 🙂

Bovendien las ik ergens dat die proeven van poëtisch gebabbel alleen maar gezondheidsvoordelen zouden hebben. Voor lichaam én geest. Een boost voor je immuunsysteem omdat het iets is wat je graag doet. Bovendien werkt het ontspannend en opluchtend. Verluchtend als een frisse wind door de kamer. Verlichtend en verlossend als een biecht. Het is stoom aflatend opruimen. En een geheugensteun voor als je, vele dagen na vandaag, wil terugkijken.

Zo beschouwd is poëzie een soort van verbindend wondermiddel. Zijn gedichten toverspreuken. Wat hocus pocus met taal en soms ook vonken en vuur. Zoals de hamamelis in de tuin van de buren. Nu, bloeiend en wel, in een tanka. 😉

winterkleurplaatje:

krullende wimpers van de

toverhazelaar

lonken naar de wind. vonkend

vuurwerk in speels galapak.

Een tanka is een lyrisch Japans gedicht met 5, 7, 5, 7 en 7 lettergrepen, waarin een natuurimpressie raakt aan een diep gevoel.

Dag 1 van de Poëzieweek.

57 gedachtes over “a, ne POEzie wilde!”

  1. Ik heb ‘m nog, mijn gele boekje. Met de mooiste tekening van juffrouw Rosa uit het laatste kleuterklasje. De blaadjes fragiel, meer vasthoudend dan enkel de inkt en de pigmenten. Prachtig omschreven Anna, dankjewel voor dit glimlachend warme reisje in de wereld der herinnering.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  3. Ik herinner het me allemaal nog als gisteren : de kinderlijke poëzie, de kinderlijke (vooral over wat ik heb gegeten) jeugdige (gingen al wat dieper) dagboeken, de briefjes die ik her en der verstopte…..

    En ja hoor, ik zie ze terug bij mijn kleinkindjes, waarin ook oma iets mag tekenen en schrijven:-)

    Wat heb ik genoten van je poëtische tekst en tanka. Wie weet, probeer ik het ook eens????

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  4. Oh, wat een heerlijke anekdote! Doet mij ook meteen denken aan de sketch van Urbanus die een bende motards in zijn “poeziealbummeke” wilde laten schrijven 🙂
    Ik heb het mijne nog, al was het toen al een poëziealbum 🙂 Later volgde dan nog een vriendenboekje… Een mens zou zijn vrienden eigenlijk nog eens moeten vragen om iets te tekenen of te schrijven he 🙂

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  5. Ik heb ook mooie herinneringen aan mijn poëzie. Ik vond hem dan wel niet mooi met al die bloemen (net als bij jou was er weinig keuze), maar ik heb er veel plezier van gehad. En nog… Ik heb hem nog steeds.
    Het Japans gedicht is uit de kunst!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. LOL! Leve West-Vlams. Ik heb de mijne bij een verhuis terug gevonden. Ik had hem destijds ook aan mijn pépé gegeven. Ik voel nog de verbazing op mijn gezicht toen ik zag dat die stoere buitenwerker een hele mooie tekening had gemaakt…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Ik vond poëzie-boekjes krijgen op school een beetje traumatisch omdat ik absoluut geen tekentalent had. Grote opluchting toen ze na een tijd veranderden in boekjes waar je mooie kaartjes met dito woorden in mocht kleven.
    Mooie herinnering hoe jij aan je boek kwam.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Mooie ode aan de toverhazelaar. Erg mooi.
    Mijn poëzie album. Daar zeg je me wat. Vraag me af of ik ze nog heb. Weet wel dat ik het niet fijn vond ze er een kliederboel van maakten, plaatjes uit een tijdschrift knipten omdat ze geen zin hadden echte bloedplaatjes te kopen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Ja precies. Een aantal kinderen hebben mijn album niet gehad omdat ik bang was dat ze er een zooitje van zouden maken.
        Had ze bij anderen zien schrijven, ik wist genoeg. Zij niet.

        Geliked door 1 persoon

  11. Bloemen verwelken, schepen vergaan, maar onze vriendschap zal eeuwig bestaan. Ik herinner het me als de dag van gisteren want een bloem en een bootje was het enige dat ik kon tekenen. Ik denk zelfs dat het eerder calqueren dan zelf tekenen was …

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  13. Wat een mooi stuk! In mijn jeugd waren Poesiealbums (zo werden ze geloof ik hier genoemd) alleen voor meisjes. Ik mocht ook wel eens in zo’n boekje schrijven. Maar veel verder dan: Schepen verwelken, rozen vergaan, maar onze vriendschap blijft altijd bestaan (of zoiets, de details ben ik vergeten) kwam ik denk ik niet. Want de wáárheid schrijven: Beppie, ik ben stapelverliefd op jou!!!, dat was geloof ik niet de bedoeling. 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. Amai wat een leuk stukske eh 😉 Mijn Vlaams is nie zo goed, maar ik hoor jullie praten over dat album. Ik heb de mijne nog en het is een waar relikwie geworden. Zo veel zijn er al niet meer die daar een woordje in geschreven hebben. Het wordt steeds mooier. Dank je wel voor dit mooie stukje xxx

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. Ik ben van ’89 en heb in mijn jonge jaren ook een poëzie gehad. Met dezelfde teleurstellende kribbels van de leeftijdsgenoten en een weinig pracht aan kunstwerkjes van leerkrachten. Vond het wel een heel mooie kaft hebben van een muisje in een kleedje met strikjes in haar haren en staart. Ik herinner mij ook een verhaaltje waarbij het muisje in bad gaat. Ze had ook een huisdiertje, een lieveheersbeestje als ik me niet vergis.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  19. Wij noemen ze hier ‘poezie-albums’! Gôh, dat weet ik ook nog wel. Ik heb de mijne nog, al schrijven daar mijn vriendinnetjes niet in (daar had ik zogeheten ‘vriendenboekjes voor). Wat leuk dat je dit aankaart: ik weet ook nog een juffrouw die een prachtige tekening maakte van de natuur met een kalligrafeerpen. Prachtig! Leuk; down to memorylane.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden
  22. Pingback: Hoe opruim helpt her-beleven – omabaard

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.