achter gesloten deuren

Auteur anna b.

“Met je kinderen moet je geluk hebben!”

Ja, en realiseer je je wel hoeveel geluk kinderen met hun ouders moeten hebben? Partners die uit elkaar gaan en er een vechtscheiding van maken, dat is ziek. Dat is giftig. Giftig voor de ontwikkeling van jongeren. Sommige bejaarden betalen daar nu de prijs voor. Ze krijgen geen bezoek meer van hun kinderen.

“Schande, hè, van die kinderen.”

Maar de relatie met je kinderen, die verdien je wel onderweg, hè. En als het kind tot het besef komt dat je je onrechtvaardig of respectloos hebt gedragen, kun je er niet meer van uitgaan dat alles verzwegen en vergeten wordt. Een jong kind kun je er misschien nog van overtuigen dat de andere partij geschift is, bij oudere kinderen werkt dat niet meer …

(psychiater Peter Adriaenssens, enkele weken geleden in een interview met De Morgen) 

Rake woorden van een vakman en een hart onder mijn riem. Een riem onder mijn kinderlijk hart. Als kind van vechtgescheiden ouders ben ik wat je noemt een ervaringsdeskundige. Te midden van alle emoties en twijfels die zo’n vechtscheiding met zich meebrengt, weet ik één ding zeker : vechtscheidingen zijn niet leuk en vaak ook niet netjes. Twee eufemismen van formaat. Dat het heetst van de strijd ondertussen al bijna 20 jaar achter ons ligt, betekent niets want de gevolgen ervan deinen alsmaar verder uit: het familieveld uiteen gespeeld als curlingstenen op glad ijs.

Als ‘oudste’ voelde ik me al vroeg en al te vaak – ten onrechte ook, maar dat leerde ik pas later – verantwoordelijk. Ik heb dus dingen aangekaart. Ze benoemd en daarom ook de wind van voren gekregen. Ik ben boos geweest. Ontgoocheld en gekwetst. Ik heb gehuild. Gepraat. Bemiddeld. Naar oplossingen gezocht als ik niet kon slapen. Het hielp niet. Er kwam geen beterschap. Integendeel.

En op een bepaald moment stopt het dan. Neem je na een half leven toch afstand. Voor je eigen goed. Voor je eigen gezondheid. Je kunt niet blijven roepen in dovemansoren. Of in de woestijn. Niet blijven investeren in éénrichtingsverkeer.

Niet iedereen begrijpt zo’n beslissing. Zeker niet als je geen zichtbare kneuzingen of verwondingen hebt. Of als aan de andere kant alleen slacht-offer-schap wordt gedeeld en de rest achter slot en grendel blijft. Vuile was hang je toch niet buiten!? Mensen aan de zijlijn vinden meestal dat je moet blijven proberen. En verdragen. Vergeven zonder te vergeten. Het zijn tenslotte toch je ouders!? Dat klopt, maar soms is het gewoon genoeg geweest. Echt.

Vandaag staat er een stuk over dat ultieme relatietaboe in onze krant. Als kinderen scheiden van hun ouders kopt het artikel. Even hoopte ik dat het fenomeen gebalanceerd en vanuit diverse hoeken zou worden belicht. Vanuit alle betrokkenen dus. Dat was – op enkele algemeenheden over de redenen waarom volwassen kinderen afstand nemen van hun ouders na – niet het geval. Het ging over onderzoekers en over ‘achtergelaten’ ouders. Over wat zij de onderzoekers vertelden. Over hun visie op wat er gebeurde en waarom. Het ging, zoals zo vaak, over hun worsteling. Niet die van hun kind(eren).

Misschien kan Peter Adriaenssens daarover nog eens een boekje opendoen. Of liever, er één schrijven. Hij kent de verhalen van gekreukte en geblutste kinderen uit vechtscheidingen namelijk beter dan wie ook. Hij hoort en ziet ze elke dag. In het ziekenhuis. Achter gesloten deuren.

 

 

 

 

51 gedachtes over “achter gesloten deuren”

    1. Je kunt niet alle situaties over dezelfde kam scheren, maar voor mij betekenen deze woorden van de psychiater erkenning. Voor een ander misschien niet. En voor sommige ouders heel zeker niet.

      Like

      Beantwoorden

  3. oh Anna,
    ik heb er nooit zelf mee te maken gekregen,
    maar vriendinnen van me zeker, en hun kinderen ook, ik zie ik voel en leef voor een klein deel mee…
    ik herken ook het stukje wat e over de familie schrijft, soms komt er een einde aan. zeker die dovemansoren…
    maar wat heel spijtig is – je moet toch maar geluk hebben met je ouders –
    ik geniet van mijn gezin, het is voor mij goud waard, ik heb al gelezen dat dat ook voor u zo is –

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  4. Wat heb je dat goed gezegd, te weinig mensen beseffen dat je toch vaak gewoon oogst wat je zelf zaait… en fouten maken kan (en mag) altijd, natuurlijk, we zijn maar mensen, maar dan is het de kunst die te erkennen én daar knelt nog veel vaker het schoentje…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Ware woorden van de psychiater. En het geldt niet alleen voor vechtscheidingen helaas. Het gezin (met 1 of 2 ouders), een veilige plek, de liefde, erkenning etc. Het is allemaal zo belangrijk. Het heeft het hele verdere leven een vinger in de pap. Soms moet je het beste kiezen uit de slechtsten.Het verleden loslaten en in jullie toekomst niet herhalen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Mijn schoonpa vindt mij de slechtste schoondochter die een mens kan hebben. Ik ben ‘braaf’ geweest tot de emmer een keer te veel is overgelopen. Heel zeker dat ze nu hun lopend slaafje heel hard missen.
    Het doet me bijzonder hard deugd als hun vrienden die ik soms tegenkom in het vrijwilligerswerk mij zeggen dat ze wel weten wie de boeman is.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Pfoe, hard, maar waar wat hij daar zegt. Er zullen zeker wel gevallen zijn waar de ouders oprecht meer aandacht van hun kinderen verdienen op hun oude dag, maar dat neemt niet weg dat ouders die aandacht ook moeten verdienen en dat een kind op de wereld zetten alleen daar geen recht op geeft. Sterkte.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Hier nog zo’n kind van ouders die er niet echt iets van hebben gesnapt en mij met de gebakken peren hebben laten zitten (waar ik nog steeds, ik ben PVD 44) de wrange vruchten van pluk.
    Als ik zou moeten kiezen? Poeh, dan wist ik wel wie ik zou aanwijzen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Bijzonder pijnlijk. Ik ben dankbaar voor mijn ouders die alles voor hun kinderen deden op een zorgzame, lieve manier.
    Zelf ben ik een gescheiden ouder. Dat was bijzonder pijnlijk. Wij stonden/staan beiden in het onderwijs en hebben gezworen nooit te vechten tijdens het scheiden (wat soms knap lastig was) omwille van het vele zeer dat we gezien hadden bij kinderen van ‘vechtscheidende’ ouders. Het kan echt wel op een propere manier als je je maar voortdurend bewust blijft van de liefde voor je kind. Het kind komt altijd eerst, want op zo’n momenten zakt de grond onder zijn/haar voeten weg en het is totaal verkeerd om zo’n kind te dwingen tot kiezen.
    Peter Adriaenssens vind ik een heel wijs psychiater. Ik begrijp goed dat je in zijn woorden erkenning vindt.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

    1. Dankjewel, Matroos. Ik weet dat het gelukkig ook proper kan. Wij kwamen als kind niet op de eerste plaats. Niet voor en zeker niet tijdens de scheiding. Voor de kleinkinderen doen ze gelukkig wat meer moeite.

      Geliked door 2 people

      Beantwoorden

  13. Een huwelijk kan stuk lopen. Maar beide ouders moeten wijs en verantwoord blijven, als échte volwassenen, tegenover de kinderen, die ze uiteindelijk ooit zelf samen hebben gewild.
    Maar dat onze wereld verre van volmaakt is, weten we, daarom zijn we ook mensen…. (vrees ik)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. Gelukkig krijgt dit onderwerp steeds meer aandacht, ook vanuit de politiek. In Amasterdam komt er nu een speciaal “loket” voor ouders -met kinderen- die gaan scheiden. Dit alles om vechtscheidingen en het negatiever effect daarvan op kinderen, zoveel mogelijk te beperken.
    Gelukkig kan jij er nu over schrijven en de “onwetenden” laten zien hoe erg het mis kan gaan.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. Ik hoor de reacties van mijn collega’s nog. Het onbegrip toen we bij een oude mevrouw moesten gaan. 5 kinderen en nauwelijks iemand die er naar omkeek. Zoiets doe je je ouder toch niet aan … Ik heb wijselijk gezwegen.
    Je mag dan wel ouder worden als je kinderen krijgt maar het is wel een titel die je moet onderhouden. En het zijn niet alleen kinderen uit een vechtscheiding die ermee te maken krijgen, er zijn genoeg andere kinderen die ook opgroeien in een soort van oorlogsgebied. Mijn moeder dronk en slaagde er pas in om af te kicken toen ik het huis uit was, ook niet ideaal…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  19. Wanneer volwassen mensen ruzie maken zijn het vaak kinderen die het gelag moeten betalen. En het ergste is dat die ruzie makende volwassenen dat niet eens merken, omdat ze zo druk bezig zijn met het halen van hun gelijk.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Inderdaad, want zij zijn uiteindelijk ‘de volwassenen’, degenen met meer levenswijsheid. Zou je denken. Echt jammer!

        Like

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.