Het is woensdagnamiddag 15.30u en de tweejaarlijkse mammografie is achter de rug. Soms, heel soms moet je in Gasthuisberg zelfs niet wachten. 😉 Ik meld me aan, word vrijwel onmiddellijk binnengeroepen – sorry, bomvolle wachtzaal! – en gevraagd ‘het bovenlichaam vrij te maken‘. De verpleegster is kordaat en efficiënt. Op haar directieven moet ik me voor de machine in de meest onnatuurlijke bochten wringen. Ze kwakt mijn borsten om beurten tussen de pletwals en klaar is Kees. ‘U krijgt de uitslag thuis gestuurd en mag vertrekken.’ Ze zegt het zonder me nog aan te kijken. Amper tien minuten en ik sta weer buiten. Ik verwijs de twee wachtweken naar mijn achterhoofd, probeer niet te denken aan de slechtnieuwsverhalen van vriendinnen en leeftijdgenotes en loop de ziekenhuisgangen door in de richting van de uitgang.
De klok vertelt me dat ik te vroeg ben om zoon vijf op te halen na zijn fitnesstraining. Ik zou nog boodschappen kunnen doen in de nabijgelegen Carrefour of Delhaize, maar ik besluit me met mijn leesboek in de cafetaria neer te planten. Met een Cola Zero in de hand haast ik me naar het allerlaatste vrije tafeltje, vlakbij de uitgang. Zoals meestal op dit uur van de dag zit de cafetaria afgeladen vol met bezoekers en patiënten.
Naast mij zijn twee heren druk gesticulerend in gesprek. Hun dikke mappen liggen open op tafel, agenda’s en gsm’s ernaast. Ze doen en klinken gewichtig. Ik sla mijn boek open maar mijn oren worden hun kant op gespitst. Het gaat over verslagjes die te kort en te klein zijn en diepgang missen, over evaluaties en kritiek en wat ze daar om beurten van vinden. Tussendoor geeft de jongste het relaas van een geaccidenteerd studieparcours. Zijn gesprekspartner schat ik een generatie ouder en ik vraag me af hoe ze zich verhouden. Als student en mentor misschien? Of medisch vertegenwoordiger en inkoper?
Het gesprek blijft vaag en ik bedenk me dat dit wel een vreemde locatie is voor dit soort zakelijke afspraken. Want hier hangt de ganse dag door emotie. Pijn, verdriet, angst en hoop. Tussen de koffies en de stukken taart, de frisdranken en de belegde broodjes. Tussen magere mannen aan infusen, bange kindjes met kale kopjes en een mama zonder voeten. Tussen wachtenden en bezoekers die hun best doen de stemming en de moed erin te houden. Tussen dagelijkse abonnees en sporadische passanten. Tussen studenten verpleegkunde die vandaag een reanimatiemarathon houden en een ploeg van ROB-tv die dat allemaal filmt. Van waar ik zit, zie ik op geen tijd tientallen, nee honderden mensen de roltrap op en af lopen. Het zijn er duizenden, dag in, dag uit. Jaar in, jaar uit.
Hoe vaak we hier zelf al geweest zijn? De vraag flitst door mijn hoofd. Ik heb niet geturfd, maar met zoon vier alleen al moet het een keer of 20 zijn. Een twintigtal opnames – korte en lange -, de ‘gewone’ neurologieconsultaties en beeldvorming niet meegerekend. En sinds een jaar of acht zijn we meerdere keren per jaar ‘te gast’ in het Mucocentrum. De echtgenoot lag hier al enkele keren en ikzelf ook. We volgden hier al heel wat pijlen.
Ik kijk weg van het drukke gewriemel aan mijn rechterkant en door het raam links zie ik de rokers onder hun afdakje zitten. In witte schorten en gewone kleren. Ook zieken in een rolstoel met hun infuus. Verenigd onder de rook. Met de sigaret als troost of therapeut voor even.
Als ik even later naar de auto loop, kruis ik toevallig Dirk De Wachter. De psychiater kijkt niet op en loopt in gedachten verzonken zijn werkveld binnen.
P.S.1 Omdat ik het niet opportuun vond foto’s te nemen in de cafetaria, koos ik voor een foto van het bosje waar ik in de vooravond langs fietste. De lentezon scheen er mooi en hoopvol doorheen. 🙂
Had een foto van meneer de Wachter gemaakt. Nou ja, daar worden we ook niet vrolijker van. Zei je niet, ik ben Anna, Anna waar iedereen blij van word.
LikeGeliked door 2 people
Ik zei niets. Ik keek en dacht en schreef dat dan op. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
We knijpen onze eigen zielen maar. Ja hoor, ik leef nog!
Ziekenhuizen, niet teveel komen maar.
LikeGeliked door 2 people
Een prachtige observatie. Ik zie het helemaal voor me, alsof ik er zelf ben.
Vervelend dat je twee weken moet wachten op het resultaat van de mammografie. Ik krijg die altijd onmiddellijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Hoe kom ik nu aan die twee weken? Dat staat er helemaal niet.. 🤔
LikeGeliked door 2 people
🤔 En toch klopt het. Ongeveer twee weken wachten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben zelf nog op het resultaat van een onderzoekje aan het wachten. Twee weken heeft men gezegd. Waarschijnlijk spookte dat door mijn hoofd.
LikeGeliked door 1 persoon
Er staat toch echt wel twee wachtweken, hoor. 😄
LikeGeliked door 1 persoon
Dan had ik het dus toch goed gelezen de eerste keer!
De laatste dagen ben ik wel vaker warrig… 🙄😵
LikeGeliked door 1 persoon
Niet leuk. 😣 Aftellen naar de paasvakantie dan.
LikeGeliked door 1 persoon
Teveel zaken aan mijn hoofd en op school zijn we aan het verhuizen naar een nieuwbouw op een ander domein. Er heerst veel stress.
LikeGeliked door 1 persoon
😦
LikeGeliked door 1 persoon
Echt? Hier komt het resultaat per brief …
LikeGeliked door 1 persoon
Ik krijg de brief onmiddellijk mee en ook de toelichting. Het is dan ook een privé praktijk. Misschien daardoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zou kunnen. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Een goed beschreven observatie. Het leeft voor de lezer, mooi.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat vind ik mooi gezegd! 😃
LikeLike
Ik kon zo met je meelopen en aan jouw tafeltje zitten, mooie observatie Anna.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel.
LikeLike
Jan Van Rompay (journalist en presentator) schreef én maakte jaren geleden een pakkende televisie-uitzending over dat ‘dorp in de stad’, hij spreekt er met toevallige voorbijgangers.
Hij was een observator, maar geen stille getuige.
LikeGeliked door 1 persoon
Daar moest ik aan denken toen ik daar zat. ☺
LikeLike
Dorp in de stad heette die reeks.
LikeLike
Inderdaad. Een goedgekozen naam trouwens. Ik moest er nog veel zijn, maar die beide keren liep ik er toch verloren…..
LikeGeliked door 1 persoon
Vandaag is dat dorp eigenlijk een understatement …
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad. Een goed gekozen naam trouwens.
LikeGeliked door 1 persoon
Oei…. derde keer goede keer….. Ik kreeg bericht dat mijn reactie niet werd aanvaard, dan maar dubbel 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Jy skep die atmosfeer perfek, Anna…uitstekend geskryf!
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat je dat vindt. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Een ziekenhuis is de plek waar je niet wilt zijn, maar blij bent dat je er naar toe kunt wanneer het nodig is.
Mooi beeldend geschreven Anna.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is perfect samengevat!
LikeLike
Ziekenhuizen zijn mijn (vrijwillige) habitat. Ik kan er boeken over schrijven. Humoristische en heel trieste.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat geloof ik je graag. Niet evident om dat soort vrijwilligerswerk te doen. 👍
LikeLike
Ik mag ook weer dit jaar
LikeGeliked door 1 persoon
Succes dan. Tot ons 74ste, als we geluk van leven hebben.
LikeLike
Leest alsof ik erbij was. (Helaas ook dat eerste gedeelte. Auwch.)
LikeGeliked door 1 persoon
Pijnlijk vind ik het niet. Wel heel ongemakkelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi omschreven, heel beeldend!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. 😊
LikeLike
Gasthuisberg. Eén keer geweest om een nichtje te bezoeken toen de rest van de familie dat blijkbaar niet belangrijk vond (ze was godverdomme op een haar na dood geweest). Haar ouders praatten alleen maar over zichzelf, alsof ze niet aan een ziekenbed zaten. ’t Zal wel weer aan mij gelegen hebben… Zijzelf apprecieerde het dan wel weer enorm en ik was heel blij dat ik gegaan was ondanks de trein- en buspuzzel.
Een doolhof, ja, en druk. Een plek waar de gedachten in een stroomversnelling terecht komen.
En ik vind ’t een sterke beslissing van jou: ofwel boodschappen ofwel even gaan zitten, en gewoon voor het even zitten kiezen.
LikeGeliked door 1 persoon
😃 Zo werd het zitten toch nog productief.
LikeLike
Cafetaria’s zijn ideale plaatsen om mensen te observeren. U hebt uw waarnemingen weer op boeiende en virtuoze wijze beschreven. Heel herkenbaar voor mij, want ik bracht zelf ook al heel wat wachtende tijd door in cafetaria’s.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is soms zo leuk aan bloggen, de herkenbaarheid.
LikeLike
Ook ik was op die manier bij je in het ziekenhuis hoewel ik nog nooit in Gasthuisberg was. Mammografie is onpersoonlijk, hoe el het verstrekkende persoonlijke gevolgen kan hebben. Hopelijk verloopt je wachttijd in je hoofd vlugger dan de klok.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijne reactie! Het lukt om er niet vaak aan te denken. ☺
LikeGeliked door 1 persoon