uitersten

Auteur anna b.

tussen

elk begin

en zijn einde

het leven dat graag

jojoot

Terwijl de voorspelde vlokjes uit de grijze buitenlucht vallen, overloop ik de voorbije week. Die liep niet rustig kabbelend, maar intens en ook wat hectisch. Tussen de uiteinden ervan lagen uitersten.

Want het ging van zonnige lentetemperaturen naar vries en weer terug. Er viel regen met bakken en nu zelfs nanosneeuw.

En toen de griep uit mijn lijf verdwenen leek, werd de Kleine Prins voor het eerst in zijn kleine bestaan goed ziek. Met koorts en een blaffende hoest, maar hij lachte er lief doorheen. Bij zoon vier lag dat anders. Uit het niets kreeg ook hij koorts en dan loert epilepsie om de hoek. Omdat hij niet praat, moeten we raden waar het broeit. Tussen de slaapblokjes door werd er vannacht dus gewaakt en aan zijn voorhoofd gevoeld. Vanochtend lijkt het ergste gelukkig al voorbij.

Het was een week van af- en aanwezigheid. Gelukkig mét de broodnodige verbinding. De echtgenoot was drie dagen op congres, maar telefoontjes, sms’jes en een onverwacht, groot boeket van Bloomon maakten heel wat goed. En net toen ik dacht een donderdagavond alleen te zullen doorbrengen, vielen zoon één en twee onverwachts binnen. De ene tussen twee vergaderingen door op zoek naar (warm) eten, de andere met de Kleine Prins op doorreis. En gisteren streek ook zoon drie enkele uurtjes bij ons neer. Zoon vier sliep drie nachten in de zorginstelling en werd er verwend met paardrijden, belevingstheater en computeren. Zo was zoon vijf de enige constante in huis maar ook die verdwijnt als hij in september in Leuven op kot gaat. Dat wordt een mijlpaal en een moeilijk slikmoment. De jongste die zijn (week)vleugels uitslaat … .

En terwijl ik woensdag nog alleen in de cafetaria van het ziekenhuis zat, was er gisteren weer een kletsnamiddag met de vier vriendinnen van weleer. De Toscaanse salade smaakte heerlijk fris en de tijd vloog, zoals gewoonlijk, aangenaam babbelend voorbij. Niemand bleef van onheil gespaard, maar we prijzen ons gelukkig als we praten over ieders wel en wee. Over de kinderen en de kleinkindjes, over borstkanker en ivf, scheiding en alleen wonen, ongeval en hersentrauma, epilepsie en handicap, werk en 55+, zorg voor ouders, jojoënde gewichten, botox en zoveel meer.

Je hoeft geen geluk na te jagen om heel tevreden terug te blikken. En terwijl ik dit schrijf, dwarrelt buiten nog altijd sneeuw. Duffel je maar goed in dit weekend!

29 gedachtes over “uitersten”

  1. Dat prachtig boeket betekent weer meer dan een week een leuke constante in huis!

    En verder ‘upt en downt’ het leven rustig verder. Leefbaar, zolang na de down de up mag blijven volgen. Ik weet het vrij zeker, na deze winterprik volgt een zonbeleving 🙂

    Wat dat lege-nest-syndroom betreft, ik kan je veeeeel tips geven :-), als ervaringsdeskundige, die het er toch ook moeilijk mee had.

    Een warm en pittig koud WE!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Mooi! Ik kreeg ook bloemen toen Mr B deze week op congres was :-). Grappig, een paar maanden geleden bleek de man van Myriam (Pippi’s Hometown) op hetzelfde congres te zitten als de mijne…kleine wereld.
    Hoop dat iedereen bij jou snel terug gezond is!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Ai. Ik had er wel een beetje last van toen oudste de deur uit ging om vervolgens zo’n 15 km verderop op kamer(tje) te gaan wonen. Toen hij en jongste zo’n 1500 km verderop gingen studeren vond ik dat zo’n geweldig avontuur dat ik geen tijd had om te piekeren of verdrietig te zijn.

        Geliked door 1 persoon

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.