tasten, reiken, leren

Auteur anna b.

De Texaanse sociologe Brené Brown heeft een nieuw boek geschreven en ik heb het nog niet gelezen. Daar komt dra verandering in want wat ik op haar eigen webstek en in het interview in Happinez las, doet me watertanden en ‘verlangen naar verbinding’ met wat ze deze keer schreef over ‘verbondenheid, schaamte en de moed om soms alleen te staan’.

“Ik geloof dat we hier zijn om te tasten, te reiken en te leren.” (Brené Brown)

Tasten, reiken, leren. Wat een samenvatting! De zin van een aards bestaan in amper drie woorden. Werk-woorden weliswaar. Met een dynamiek en een nabijheid die alleen maar eindigen als het leven stopt. Zes letter-grepen ook. Handva(t)ten met inhoud en toekomstvisie. Geen lege dozen of luchtkastelen maar streefdoelen voor je uit.

Het leuke aan mevrouw Brown is dat ze geen duffe prof is, maar een sociologische ‘verhalenvanger’. Dat betekent dat ze haar gegevens niet verzamelt via vragenlijsten en enquêtes maar via persoonlijke interviews en groepsdiscussies. Die gaat ze dan onderzoeken, analyseren op thema’s en patronen en nadien theoretiseren. En als ze dan uiteindelijk voldoende inzichten heeft voor een boek, vertelt ze tussendoor ook over ervaringen uit haar eigen leven. Open en zonder schaamte. Zonder te verdoezelen. Kwetsbaar en imperfect.

Zo vertelt ze bijvoorbeeld over het dieptepunt in haar leven dat ook haar keerpunt en verrijzenis zou worden. Want ze wilde wel ‘bezield leven’ maar slaagde daar niet in, tot ze twee lijstjes maakte. Eén lijstje met dingen die ze dacht nodig te hebben, één met dingen die dat ‘bezield leven’ in de weg stonden. Op het eerste lijstje stonden dingen als eigenwaarde, spelen, rusten, vertrouwen en authenticiteit; op het andere gevoelens dempen, perfectionisme en je met anderen vergelijken (je niet genoeg vinden). Toen zag ze dat ze volledig leefde volgens de zogenaamde ‘shit-lijst’. Ze nam een therapeut onder de arm en moest door haar jeugdtrauma’s heen (o.a. de lange vechtscheiding van haar ouders en het terugkerende gevoel alleen te staan) om nadien te ‘herrijzen’ als een betere en meer authentieke versie van zichzelf, goed wetende dat ze altijd zal moeten blijven oppassen voor valkuilen als angst, schaamte en perfectionisme.

Dat blijken toevallig, samen met enkele andere demonen 😉 , ook mijn valkuilen te zijn en ook ik wil daar graag beter mee omgaan. Ik ga dat boek dus bestellen. As we speak en in het Engels, zodat ik háár nuances lees en niet die van het vertaalbureau.

Ondertussen vond ik wel al wat plagerige quotes. In het Nederlands. Peppende krabbels voor regenachtige dagen als vandaag. 😉

Het is zaak je zachte en kwetsbare kanten niet te veroordelen, maar er beter mee om te leren gaan. Je sterke kanten, die ook goed zijn om in kaart te brengen, kunnen je daarbij helpen.

Schaamte gedijt slecht bij openheid.

We zijn gemaakt voor verbondenheid, voor deel uitmaken van een groep. Zo is onze bedrading. Vanaf het moment dat we geboren worden, hebben we verbondenheid nodig om ons lichamelijk, intellectueel en spiritueel te kunnen ontwikkelen.

Mensen willen wel deel van iets uitmaken en echte verbondenheid ervaren, maar niet ten koste van hun authenticiteit, vrijheid of macht.

De spirituele verbondenheid die we zoeken is die vanuit gedeelde menselijkheid, liefde en respect en deze vraagt niet om een loyaliteit die voorbijgaat aan jezelf.

Zeg het eerlijk als je iets bullshit vindt, maar bewaar je fatsoen.

Houd je rug recht als het gaat om iets van wat voor jou van wezenlijk belang is, maar zorg voor een zachte en ontvankelijke voorkant.

Zoom in, want van dichtbij wordt het moeilijker om mensen hard te veroordelen.

Als het erop aankomt, is loyaal zijn aan jezelf te verkiezen boven loyaal zijn aan een groep, ook al zul je dan even alleen moeten staan.

Jezelf verlaten op essentiële punten is geen optie, want dan hoor je niet meer bij jezelf.

Brené Brown, Verlangen naar verbinding, uitgeverij Lev., 18.99 euro. (Engelse titel: Braving the Wilderness)

Interview en quotes uit Happinez. Positive, wise & loving life, nummer 2 2018, p. 20-25.

Bewerkte foto van een helleborusbloem die ik vond bij een facebookvriendin.

31 gedachtes over “tasten, reiken, leren”

      1. Heb haar even opgezocht want ik kende haar niet. Altijd interessant via een blog zulke dingen te vernemen. Hopelijk ge je er nog een recensie over schrijven…

        Geliked door 1 persoon

  10. Oh boy, die shitlijst, die komt wel heel erg dicht bij de shitlijst die mij momenteel rotslecht doet voelen…
    Ik las al één boek van haar, dat heel mooie inzichten bracht (al bedenk ik mij dat ze duidelijk nog niet voldoende zijn doorgedrongen, want dan zou ik misschien niet opnieuw zo hard volgens mijn shitlijst leven…). Dat was De moed van imperfectie; ik heb ook nog De kracht van kwetsbaarheid klaarliggen en ik vermoed dat dit boek ook wel eens aan het lijstje zou kunnen toegevoegd worden, want dat drieluik, dat is inderdaad (h)eerlijk mooi!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden
  12. Pingback: Kleine Stappen – Le petit requin

  14. Aah Brene Brown, grappig, to the point, kwetsbaar en makkelijk om van te houden (etc etc) maar nog nooit haar boeken gelezen. Is ze hetzelfde op papier als in beeld? 🙂 Veel leesplezier, en veel moed.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.