Het is ondertussen al een maand geleden dat ik mocht ‘uitrukken’ voor mijn tweede ‘grote’ opdracht – een stukje schrijven over een musical – als vrijwilliger in de zorginstelling van zoon vier. Het zou een heel aparte musical worden. De Seizoenen, gespeeld en gezongen door een 25-tal kinderen en jongvolwassenen van het BuBaO (Buitengewoon Basisonderwijs) en het BuSo (Buitengewoon Secundair onderwijs) die in de instelling Muziek en Woord volgen. Tijdens de avonduren op internaat en volledig op maat.

Want het is niet evident om blinde, slechtziende meervoudig gehandicapte kinderen en jongeren muziek te laten spelen, teksten te laten onthouden en voordragen. Hun fysieke en mentale ‘beperkingen’ staan ‘normale’ leerprocessen in de weg. Maar daartegenover staan een vertederend enthousiasme en 100% authenticiteit van hun kant. En van de kant van de begeleiders een geduld als van engelen en helpende handen om rolstoelen van en naar de spotlights te rijden.

Die woensdagavond zat de benedenzaal van de zorginstelling barstensvol. Uit zijn voegen gebarsten met ouders of grootouders, brussen, opvoeders en sympathisanten. (De andere kinderen en volwassen bewoners van de instelling waren ’s namiddags al gaan kijken naar de generale repetitie.) Overal hingen tekeningen en versieringen die in de buitengewone klasjes waren gemaakt.

De voorstelling nam ons, visueel ondersteund door een projectie van natuurbeelden, mee op een muzikale en poëtische reis doorheen het jaar. Van Vivaldi’s lieflijke lente, naar zwoele zomernachten met wals en Pavane, over weemoedige Autumn Leaves tot aan de winterkou met een heel breekbare versie van de Ijsberg uit de film Titanic. Intimistische stukjes, afgewisseld met weemoedige en lekker uitbundige. En ook een spatje humor toen er plots een gezamenlijk niesmoment kwam op de tonen van Hatchoem!

Met de hulp van de muziekjuf speelden de kinderen de pannen van het dak. Op de piano, drums, triangel of xylofoon, met toeters en bellen, een oceaandrum, blikken trommel of regenbuis. En ze zongen. En of ze zongen! Niet altijd juist, maar uit volle borst. Solo, in duet of met al hun stemmen samen in koor. Tussendoor werden, bij wijze van relativering, volkswijsheden en weerspreuken gedeclameerd, stukjes proza uit het hoofd opgezegd of natuurgedichten met gevoel voor drama voorgedragen. Teksten van de Vlaamse Phil Bosmans, over de OosterseTagore tot meneertje of mevrouwtje Anoniem passeerden de revue. Nu eens vrolijk, dan weer droevig. Grappig en weemoedig ook. Soms luid en helder, soms stil en nauwelijks verstaanbaar. Maar altijd doorleefd. Altijd echt.

Toen ik na afloop aan de woordjuf vroeg of ik een kopie mocht van de teksten, kon ze mij die niet geven. Maar ze beloofde ze op te sturen. Ik wilde mijn mailadres opschrijven maar dat wuifde ze weg. Niks computer-en. Met de post zou het gebeuren. Ik wachtte een beetje sceptisch af, maar zie. De week nadien lag de envelop met kopieën in mijn brievenbus.

En zo kan ik jullie laten meegenieten van een stukje uit de Wassende Maan – kinderproza uit 1913! – van Rabindranath Tagore, door Zita met veel overtuiging gebracht.

Als de stormwolken aan de hemel rollebollen en de regenbuien neerstorten, als de wind op zijn doedelzak blaast tussen de bamboestengels, dan springen plotsklaps alle bloemen te voorschijn en huppelen en dansen vrolijk over het gras. Niemand weet waar ze zich verborgen hielden.

Moeder, ik denk echt dat de bloemen onder de grond naar school gaan.

Ze leren hun lessen achter gesloten deuren, en als ze soms buiten willen gaan spelen voor het tijd is, dan laat de meester hen in de hoek staan.

Als de regentijd aanbreekt, dan krijgen ze vakantie.

Takken zwiepen tegen elkaar en bladeren ritselen in de onstuimige wind, donderwolken klappen in hun reuzehanden en de bloemenkinderen stormen naar buiten in hun roze en gele en witte kleren. …