van eigen kweek

Auteur anna b.

Ik zit nu al een tijdje op Instagram. Nu ja, zitten … .  In deze context is dat eigenlijk best wel een raar woord. Want je zit er natuurlijk niet echt bovenop. En zeker niet elk zittend moment van de dag. Zitten is statisch. En passief. En eigenlijk is Instagram dat niet. IG is een stroom. Voortdurend in beweging. Wil je mee, dan moet je proberen te volgen. Niet te hard, niet overijverig en zeker niet alles en iedereen. Ik kijk dus en selecteer. Snoei. Kies en kies soms ook ‘niet meer’.

Zo volg ik bijvoorbeeld enkele Insta-picturers. En de prachtige foto’s die ze delen. Vanuit eigen stad of land, van ergens aan zee, van Versailles of elders. Ik volg ook Insta-dichters. Sommigen in het Nederlands, maar meer nog in het Engels. Daar zitten – 😉 – mooie dingen tussen. Soms sla ik dan aan het vertalen. Gewoon als oefening. Om de geest te scherpen. Of de taal te schaven. Dan ga ik aan de slag met teksten die raken. Die verwoorden wat je zelf niet zo zeggen kunt. Kleine en grote inzichten bijvoorbeeld. Over wat mensen als jij en ik bezig- en soms ook wakker houdt: de liefde, het houden en het loslaten, de kinderen en hoe die groeien, met schrammen en builen onderweg, de natuur, het afscheid nemen en weer verder gaan, … .

Laatst ontdekte ik zo Haley MacLeod. Een Canadese schrijfster van korte gedichten en prozateksten over (liefdes)verdriet, verlies en trauma en hoe daarna (langzaam) weer recht te geraken. Lang niet alles klinkt fris of origineel, maar met haar eenvoudige taal en herkenbare gevoelens kan ze heel wat snaren raken.

Die dingen goed ver-talen is niet altijd makkelijk. Ze met wat dichterlijke vrijheid om-talen naar iets van eigen kweek is dat soms wel.  😉

 

soms word je

wakker met haar smaak

 nog in je koffie,

hoor je weer hoe hij klonk

in de luidende stilte,

staan zijn of haar vingers

nog in blauwdruk op

je huid

~

afschudden is moeilijk

uitwissen haast onmogelijk

~

maar ooit wil je je eigen huid terug,

je spraak

en ook je smaak

~

 

de originele tekst :

do you ever look back to the setting sun and feel the hands of nostalgia caress your mind when you think about the love you had, and all the love you have lost. do the shades of the sunrise ever remind you of him, of her. do you wake up some days and taste her in your coffee. or hear him in the ringing silence. that is the power of loving someone – maybe it is inevitable that no matter how much you do not want to remember, you will never be able to truly forget. the fingerprints of loving someone do not easily wash off. it is the kind of fingerprint you will feel forever embedded in your skin. so tell me how to shed you, so i can crawl back into my own skin 

hailey macleod

Foto: de eerste stokroos van eigen kweek. Schone dochter één leverde vorig jaar de zaadjes. Drie plantjes overleefden de winter.

 

23 gedachtes over “van eigen kweek”

  3. Ik vind jouw hertaling aanzienlijk mooier en zeker poëtischer dan de originele tekst. Dat ik een probleempje heb met de tekst ligt niet aan je bewerking. Toch – die “eigen huid” waarin teruggekropen moet worden. Wat is die eigen huid? Is het die van vóór de liefde? Zonder blauwdruk(ken) (prachtig gevonden overigens!), zonder littekens, zonder sporen? Maar is dat dan je eigen huid nog, of is het die van eertijds – en hoever ga je terug? Je wast je leven niet uit de kloven van je huid. Dat landschap ís je eigen huid. We eindigen allen als canyons. 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.