De laatste weken voor we met vakantie kunnen, zitten voor de echtgenoot vol hectiek, avondvergaderingen en andere – al dan niet culinaire – verplichtingen. Voor mezelf betekent dat veel tijd alleen. Gelukkig is er het WK. 😉 Voor een match of drie per dag draai ik mijn hand niet om. Dat lukt best. Maar die eindeloze voor- en nabeschouwingen, daar pas ik voor. En aangezien de avonden vorige week ook niet zomers genoeg uitvielen voor een extra wandeling of een zitje op ons terras, ging ik aan het zappen.

Tv-zenders die geen voetbaluitzendrechten hebben, hebben het dezer dagen niet gemakkelijk. Ze moeten al met hippe series of kaskrakende films uitpakken om wat kijkers te lokken. Op zoek naar wat verstrooiing belandde ik donderdag op NPO3 bij een Woody Allen-film uit 2013:  Blue Jasmine met Oscarwinnares Kate Blanchett in de hoofdrol. Ook al ben ik geen Woody-fan, toch bleef ik geboeid verder kijken naar deze beklijvende mix van romcom en pijnlijke tragedie, gedragen door een dijk van een acteerprestatie.

Blue Jasmine vertelt het verhaal van de snobistische en neurotische Jasmine die plompverloren (ze praat in zichzelf en over-leeft op pillen en drank) en met alleen nog een Louis Vuitton-tas probeert de dingen weer op de rails te krijgen nadat de zeepbel van haar New Yorkse luxeleventje uiteen spatte. Haar man – Alec Baldwin – blijkt niet alleen een malafide zakenman te zijn, maar ook nog eens een recidivistisch-overspelige echtgenoot. Als Jasmine daar lucht van krijgt, licht ze zelf de FBI in, die haar man ogenblikkelijk oppakt. In geen tijd raakt ze alles kwijt: haar luxe, haar geld, haar huizen, haar ‘vrienden’, haar man (hij wil haar verlaten voor een Franse au-pair maar pleegt uiteindelijk zelfmoord in de gevangenis). Zelfs haar geadopteerde zoon wil niets meer met haar te maken hebben. Rest alleen nog het Californische zusje op wie ze neerkijkt, maar die haar desondanks toch opvangt in haar ‘schamele’ appartementje.

Het loopt niet goed af met Jasmine omdat ze blijft leven in schijn en leugens, niet inziet wat er echt toe doet en zo ook een potentiële, nieuwe liefde en haar zus uiteindelijk van zich afstoot. De slotscène vat het verhaal prima samen: Jasmine, thuis-loos en alleen op een bank op straat, pratend tegen zichzelf.

Shall we Dance? – de andere film die ik zag – is een oppervlakkig Hollywoodproduct van dertien in een dozijn. Een suikerzoete relatie- slash dansfilm met Jennifer Lopez, Richard Gere en Susan Sarandon in de hoofdrollen. Waarom de film me dan toch bijbleef? Daar zijn verschillende redenen voor. Richard Gere speelt een gelukkig getrouwde advocaat die stiekem danslessen volgt en verliefd wordt op alles waar de knappe danslerares (Jennifer Lopez) voor staat. Dat zij, ondanks de smachtende blikken en de chemie die tussen hen hangt, toch niet geïnteresseerd is in een affaire, vond ik een opluchting. Bovendien, als zijn echtgenote (Susan Sarandon) een detective heeft ingehuurd om het doen en laten van haar man te schaduwen (het zweet op zijn kleren, het vreemde parfum, zijn zwijgen en de late woensdagavonden hebben haar achterdochtig gemaakt), biecht Gere op wat er achter zijn vreemd gedrag schuil ging: zijn danslessen en ‘the shame of wanting to be happier when we have so much”. Hij ontkent niet, hij minimaliseert niet, hij geeft het gewoon toe. Het is door die eerlijkheid dat alles weer Hollywoodgoed komt en dat met de zoetgevooisde stem van Peter Gabriel op de voorgrond.

Zet je schrap, want hier is nostalgie met The Book of Love. Prachtig, toch! 😉

Foto via Facebook. Geen jasmijn, wel blauw. 🙂