De reden waarom we twee opeenvolgende jaren hetzelfde, vrij afgelegen vakantiehuis in Le Thor huurden, is niet ver te zoeken: een praktische, koele, ruime, kraaknette gelijkvloerse woning zonder trapjes of vervelende opstapjes. Zo een waar je vooraan binnenloopt en achteraan weer buiten. Of omgekeerd. Ideaal dus voor een immer huppelende en rondjeslopende zoon vier. De tuin is mooi onderhouden en overal staan bloemen. Bovendien is er geen inkijk. De eigenaars/bovenburen zijn overdag uit werken en bijgevolg hebben we het grote zwembad de hele dag voor ons alleen. Handig als je je volwassen kind nog moet pamperen. En dan is er de omgeving: in alle windstreken geasfalteerde wegeltjes die zich uitstekend lenen tot vlakke wandelingen met een rolstoel, omgeven door velden met lavendel, maïs en graan. En mét uitzicht op de ruïnes van het Château de Thouzon vlakbij en op Mont Ventoux in de verte. Er is maar één nadeel: je moet voor (bijna) alles je auto inspannen. Zelfs voor één vers chocoladebroodje in de ochtend.

En dus kiezen we volgend jaar weer voor een nieuw huis aan de rand van Saint-Didier, een dorpje waar we al drie keer eerder neerstreken. Op loopafstand van een warme bakker én van Vlaamse kranten. Een ware luxe. Ook als je ’s avonds nog een terrasje wil meepikken zonder je auto van stal te halen.

We deden dit jaar daarom maar 1 avondterrasje in Le Thor. Op mijn verjaardag was dat. Bij Rosa Bonheur – what’s in a name! – nog wel. Als je je bij de naam Rosa iets ‘omvattends’ voorstelt, zit je er niet ver naast. Het was zo’n Rosa à la mijn tante Rosa zaliger.  Een ferme madame met een stem als een klok. Deze schommelde bovendien en was van kop tot teen gehuld in kledij die Jani zou verfoeien: een mega t-shirt dat haar weelderige boezem extra in de glitterverf zette, een bleke driekwartsbroek en zilverkleurige basketsloefkes eronder, de haren te nadrukkelijk geblondeerd voor haar leeftijd.

Haast had deze Rosa niet. Dat kan aan de warmte gelegen hebben, natuurlijk, maar er was daar ook iets gaande in dat café in de schaduw van de gerestaureerde klokkentoren. Want net voor we ons busje op het pleintje hadden geparkeerd, stopte er een politieauto en twee agenten van de police municipale gingen bij Rosa binnen. Wij zochten buiten een tafeltje waar zoon vier wat van zich af kon kijken. Moeilijk was dat niet, want op dat uur was er nog maar ééntje bezet met een kwartet rokende en bierdrinkende twintigers met dreadlocks.

Binnen ontspon zich ondertussen een discussie op z’n Frans. Dat hoorden en zagen we tot buiten. Er werd verhit gepraat, gegesticuleerd en naar boven en buiten gewezen. Eén van de agenten maakte aantekeningen, terwijl enkele mannen en vrouwen tegelijk hun verhaal probeerden te doen. Aan ons tafeltje verstreken ondertussen de minuten en niemand die onze richting uit keek of een bestelling kwam opnemen. Nu gebeurt dat in het zuiden wel vaker en in vakantiemodus is ons geduld gelukkig wat rekbaarder dan thuis. Alhoewel. Net toen ik het op mijn heupen begon te krijgen, verplaatste het gezelschap zich voet voor voet naar buiten. De agenten staken uiteindelijk de straat over, een man en een vrouw met gsm in hun zog, en zetten de ondervraging – want daar leek het toch op – daar verder, pal onder de klokkentoren nu. Nieuwe toehoorders/getuigen schaarden zich rond hen. Toen pas kwam Rosa naar ons toe geschommeld.

Messieurs-dame? 

Ik vroeg of we de drankenkaart even konden zien.

Pas de carte ici. Mais moi, j’ai tout, hein. De la bière, du vin, de l’eau, du coca, … tout. 

Het werd uiteindelijk een biertje voor de echtgenoot – kan ook een Agrum geweest zijn – en een koffie mét melk voor mezelf. (Omdat zoon vier niet van een glas of beker drinkt, bestellen we voor hem geen drankje. We nemen wel potjes ingedikt water met sinaasappelsmaak mee.)

Het is natuurlijk lichtjes overdreven – ik bedacht net dat ze de koffiebonen misschien nog moest gaan plukken -, maar het duurde zeker tien minuten voor ze weer verscheen met onze twee (!) drankjes. De duurste van de hele vakantie, zo bleek!

Maar Rosa liet het niet aan haar hart komen. Vol bonheur en goed humeur schommelde ze even later naar het tafeltje naast ons, waar ondertussen een jong gezinnetje was komen zitten. Er werd gekust en op geen tijd stonden er apéro’s voor hun Franse neuzen. Met een klinkende Rosa en een gigantische cocktail ernaast.

P.S. Wat er in het kleine Le Thor die avond voor zoveel consternatie heeft gezorgd, hebben we niet kunnen achterhalen, maar toen we naar huis reden, stonden er al drie politiecombi’s aan het andere café van het dorp. En ’s anderendaags pakte de plaatselijke krant uit met het verhaal van een steekpartij in de amoureuze sfeer in een dorpje vlakbij.