nog eens een ‘as we speak’

Auteur anna b.

Lang geleden dat ik nog eens een ‘as we speak’ over blogland blies. Een ideale format om wat losse krabbels uit hoofd en vingers te schudden.

  • Om te beginnen over het weer. Want buiten is het koud. De tweede ochtend op rij al. De buitenthermometer op het terras gaf gisteren amper 2°C aan.  (voorbarig koud voor een 25ste september) Over het gras hing een witte waas en het glas in de ‘orangerie’ was al even aangeslagen als mijn brilglazen op weg naar het kippenhok. Gelukkig maakten de zon en de pellethaard nadien veel goed. 😉
  • Net als de berichten van zoon vijf die zijn draai wel lijkt te vinden op zijn Leuvens kot. Het helpt mijn soms sniffende moederhart te aanvaarden wat niet tegen te houden is en los te laten. 😉
  • Want ‘loslaten’ lijkt in deze Now-Age het toverwoord wel. Dé remedie tegen liefdes- en ander verdriet, stress, hooggespannen verwachtingen, onrechtvaardigheid, ouder worden, … . Kijk maar in de Loskomen–Happinez. “Het omarmen van het niet-weten. Het vertrouwen op intuïtie en het mysterie.” (Eveline Helmink) Maar daarvoor runen leggen, cannabis roken, bungeejumpen of in een cirkel van vrouwen een ‘angel wash’ – een helende en verbindende ervaring die alle deelnemers ‘onderdompelt’ in de spirituele energie die door de groep wordt opgewekt – houden, dat is een brug – wat zeg ik -, dat zijn voor mij vele bruggen te ver en waters te diep.
  • Maar vooraleer je loslaat, is het soms goed je hart te luchten. Dat doen we naar verluidt tegenwoordig massaal. Over vanalles en nog wat. En nog liever virtueel en op sociale media dan in het echt, face to face. Dat luchten verlicht en op-lucht, is geweten. Maar het laat zich zo moeilijk doseren. Met het gevaar dat de spreekwoordelijke slinger in allerlei discussies weer naar de andere kant overhelt. Dat vindt althans An Lemmens die op Instagram haar hart luchtte over de negativiteit waarmee velen over ouderschap praten. Ze heeft het naar eigen zeggen gehad met de ‘klaagzangen van ploetermama’s’ die de roze wolk missen of gemist hebben. En ze heeft een punt, vind ik. Want ouderschap is vooral mooi en zoveel meer dan zitten op gekleurde wolken. Wolken zijn vluchtig. Ze kunnen oplossen of verwateren en je kunt er ook zomaar af-donder-en. Je staat dus maar beter met beide voeten en realistische verwachtingen op de grond. En als je dan naar boven kijkt, zie je het misschien …

 

achter

roze en

grijze wolken straalt

gelukkig altijd nog het

blauw

 

  • Gisteren was ook een mijlpaal. Voor het eerst haalde één van mijn logjes 1000 views. Het was geen persoonlijk stukje over het leven ten huize Anna. Ook niet één van mijn dichtoefeningetjes, zelfs niet een blogpost over burn-out. Het was een recensie over De Acht Bergen van Paolo Cognetti . Vooral gelezen door vreemden die door de Google-spion even op dit blogpad worden gezet en dan weer verdwijnen als dieven in de nacht. Hopelijk zonder te stelen. 🙂

Facebookfoto van de Bondgenotenlaan in Leuven. Een wolk met grijs en roze en daarachter een uitgestrekt blauw! 😉

 

31 gedachtes over “nog eens een ‘as we speak’”

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.