The Wife between Us van Greer Hendricks & Sarah Pekkanen

~

When you read this book, you will make many assumptions.

It’s about a jealous wife, obsessed with her replacement.

It’s about a younger woman set to marry the man she loves.

The first wife seems like a disaster; her replacement is the perfect woman.

You will assume you know the motives, the history, the anatomy of the relationships.

You will be wrong.

(tekst op het achterplat van de Panmacmillan-uitgave van het boek)

Ik las het boek ergens in november. Wist dat ik er iets over schrijven zou, maar vond de woorden niet. Liet het momentum bovendien een paar keer verlopen. Dat gaat zo als je meerdere opties hebt. 😉

The Wife between Us dus. Een psychologische thriller van het Amerikaanse schrijversduo Greer Hendricks en Sarah Pekkanen. Het was Inge, the Belgian Reviewer, die me aanstak, terwijl ik thrillers en detectives eigenlijk al een hele tijd geleden – na Het meisje in de trein, denk ik – naar de vergeethoek had verwezen.

Maar voor deze blauwe pocket maakte ik graag een uitzondering. Ik kocht ‘m, las ‘m in geen tijd uit en zat toen even aan de grond genageld. Spellbound om het met een andere thriller te zeggen.

Want weinig is in dit boek wat het lijkt. Het is geen klassiek driehoeksverhoudingsdrama tussen een man, zijn bedrogen/gedumpte/afgedankte ex en zijn veel jongere toekomstige bruid. De ex (Vanessa) is niet zomaar de psychopate die je in het begin in haar ziet. Hij (Richard) is niet de liefhebbende echtgenoot die hij pretendeert te zijn. En de toekomstige bruid (Emma) is al helemaal niet zo naïef en onschuldig als ze zich voordoet. En dan is er ook nog Nellie.

Die schijn heeft met meerdere dingen te maken. Met de meeslepende vertelstijl onder andere. Die houdt je in een greep. Met de wisselende, onbetrouwbare vertellers ook. Soms hoor je ze in de ik-vorm, soms in de derde persoon. Nu eens in de tegenwoordige, dan weer in de verleden tijd. Zo beschouwd, is het boek duidelijk een constructie. Strak in het literaire pak maar zonder dat het stoort. En éénmaal je het boek uit hebt, blijkt ook de titel niet meer zo zonneklaar. Want wie staat er nu eigenlijk tussen wie en wie nog? En wie wordt met wie ‘gedeeld’?

Als lezer word je dus geregeld het verkeerde pad op gestuurd. Of beter: je denkt te weten  hoe de vork in de steel zit en kijkt wat overmoedig de verkeerde kant op. Soms samen met een personage. Soms ook niet. En dan gebeurt er iets. Want in de voetsporen van je perceptie verschuift ook je sympathie. De auteurs – niet toevallig allebei psychologen – zijn echt goed in het uittekenen van hun (vrouwelijke) personages. Zijn meesters in het tonen hoe mensen die eenzelfde ervaring delen, daar toch op een totaal andere manier kunnen op terugblikken en daarbij uiteenlopende of zelfs contrasterende emoties kunnen voelen.

In die zin is dit boek een knappe variant van het Rashomon*-effect. Van de subjectiviteit van de waarneming bij herinneringen. Maar dat is misschien voer voor een ander logje.

Nu nog wat ‘teasen’ … 😉

---

Prologue

She walks briskly down the city sidewalk, her blond hair bouncing against her shoulders, her cheek flushed, a gym bag looped over her forearm. When she reaches her apartment building, her hand dips into her purse and pulls out her keys. The street is loud and busy, with yellow cabs racing by, commuters returning from work, and shoppers entering the deli on the corner. But my eyes never stray from her.

She pauses in her entryway and briefly glances back over her shoulder. An electrical charge seems to pulse through me. I wonder if she feels my stare. Gaze detection, it’s called – our ability to sense when someone is observing us. An entire system of the human brain is devoted to this genetic inheritance from our ancestors, who relied on the trait to avoid becoming an animal’s prey. I’ve cultivated this defense in myself, the sensation of static rising over my skin as my head instinctively lifts to search out a pair of eyes. I’ve learned the danger of dismissing that warning.

But she simply turns in the opposite direction, then opens her door and disappears inside, never looking my way.

She is oblivious to what I have done to her.

She is unaware of the damage that I have wrought; the ruin I have set in motion.

To this beautiful young woman with the heart-shaped face and lush body – the woman my husband, Richard, left me for – I’m as invisible as the pigeon scavenging on the sidewalk next to me.

She has no idea what will happen to her if she continues like this. None at all.

---

 

---

 

*Rashomon-effect: zo genoemd naar de film Rashomon van Akira Kurosawa uit 1950. Daarin vertellen vier getuigen van dezelfde misdaad elk hun eigen versie van het verhaal, die de andere versies op een aantal punten tegenspreekt.

Het boek is in het Nederlands (bedenkelijk) vertaald als De Vrouw na Mij. Het origineel zegt zoveel meer!

---

Ook op Goodreads.