Anna las Alleen met jou

Auteur anna b.

Het is bijna Valentijn en ik kan er niet omheen (en misschien wil ik dat ook niet!? 😉 ). Bloomon maakt me warm voor een speciaal-voor-jou Valentijnsboeket, de traiteur in de buurt kookt een Valentijns afhaalmenu, Leonidas verkoopt pralines als roze hartjes, in het geurwinkeltje aan de overkant lachen zeephartjes me toe, Blind Date en Blind Getrouwd hebben hun eerste pijlen afgeschoten en zowel de geschreven als de gesproken pers hebben opvallend meer aandacht voor alle mogelijke vormen van liefde en samenleven, thuis en op het werk. Om van de Valentijnfilms nog maar te zwijgen.

Die dag en alles eromheen heeft iets dubbels. Want tussen het eeuwenoud verlangen naar de prins op het witte paard of de prinses wie het schoentje past, en de realiteit gaapt vaak een afgrond van formaat. Nooit waren er meer singles. Allemaal lijden we aan de liefde. Willen we haar leiden. Maar het lieven heeft het moeilijk. Zeker het (levens)lange. Om meer dan één reden en niet zelden omdat er één verliefd wordt op een derde. Of een vierde. In alle openheid of stiekem. Dat zien we en dat lezen we. Dat horen we om ons heen. Dat bewijzen statistici met hun computers. Dat vertellen ons de relatie-experts vanuit hun praktijk. En dit vind ik interessant: want al spreken ze met heel veel openheid en begrip over liefdesvrijheid in verscheidenheid, toch houden ze voor zichzelf (vaak) vast aan wat ze ‘de monogame, romantische liefde’ noemen. Al dan niet serieel.

Zo ook seksuologe en relatietherapeute Rika Ponnet. Van een nieuwjaarscadeaubon kocht ik haar nieuwste boek Alleen met jou. De terugkeer van de romantische liefde. Het zou, dacht ik, goed staan naast dat van Dirk De Wachter en dit van Geert De Kockere,

In haar inleiding schetst Ponnet haar aanleiding.

“14 februari 2018. Zoals altijd op de datum van het feest van de geliefden bellen een aantal media me op. Allemaal willen ze iets doen rond die dag, maar allemaal willen ze de romantische clichés vermijden, zo vertellen ze mij. Want is het in de liefde toch niet vooral moeilijk? En al die singles vandaag? Al die relatiebreuken! Zijn we er wel voor gemaakt, voor die liefde? Misschien kunnen we het eens hebben over overspel, als het echt moeilijk gaat in de liefde? Verwachten we niet te veel? Is de romantiek niet de schuld van alles? En bestaat dat nog wel, een leven lang houden van ? Het is maar een greep uit de voorstellen die me voorgelegd worden. ”

p. 9

Die vragen maken haar triest en opstandig, zegt ze. Ze wekken een weerstand op die ze voelt telkens de romantische liefde neergesabeld of bekritiseerd wordt. Omdat ze vindt dat ons huidige dating- en relatieklimaat ons te ver wegleidt van wat ons het meest tot mensen maakt: ons vermogen om ons intiem te verbinden, om lief te hebben.

Met een hele rist praktijkvoorbeelden in en achter de hand staat ze onder andere stil bij de eeuw van de single, bij liefdesnomaden en primarkdaten – leuke woorden, als je het mij vraagt -, keuzestress en datingchecklists. Bij de emotionele logica – bestaat die dan? – van relaties en het belang van hechtingsstijlen. Om te eindigen met een ode aan de romantische liefde als vlucht vooruit.

Ik volgde niet alle redeneringen, was de draad wel eens kwijt, sloeg hier en daar wat voorbeelden over en bleef na afloop met het gevoel zitten dat sommige hoofdstukjes niet meer zijn dan los aaneengeregen gedachten die nu eens anders verwoord worden, dan weer even worden samengevat. Zoals hier:

Ambitie in de liefde is een mindset, het betekent geen eisenlijst met verwachtingen van een mogelijke partner of relatie en het gaat ook niet over winst of verlies. Het gaat over een basisbereidheid om je te geven, om ervoor te gaan. Het betekent ook: vertrouwen hebben in jezelf en de ander en een rotsvast geloof in het vermogen om te blijven liefhebben. Alles in het werk willen stellen om met z’n tweeën zo gelukkig mogelijk te zijn. Bereid zijn om te vallen, je te onderwerpen aan pijn en ontgoocheling om je dan af te borstelen en weer op te staan. Dat gebeurt vanuit de absolute overtuiging dat dit de enige manier is om je liefdesleven te leiden. Het betekent zo veel mogelijk het slagen, de kwaliteit van je relatie, het geluk van je partner en dus ook van jezelf centraal stellen binnen je levensdoelen, want het gras is altijd het groenst waar het water krijgt.

p. 176

Rika Ponnet begint en eindigt haar boek met een krachtig beeld. Het beeld van de schoot. De schoot als oorsprong en als doel. Als zitcomfort onderweg. Het schoot willen zijn voor de ander en bij die ander schoot vinden. Alleen met jou en met niemand anders. In het realistische besef dat je er niet altijd terecht kunt en je je dus ook best alleen kunt en mag voelen, met die ander. En dat je dan, op die allenige momenten, ook schoot kunt zijn voor jezelf.

Rika Ponnet, Alleen met jou. De terugkeer van de romantische liefde., uitgegeven bij Lannoo, 212 blz, 19,99 euro.

 

25 gedachtes over “Anna las Alleen met jou”

  1. “Allemaal lijden we aan de liefde. Willen we haar leiden. Maar het lieven heeft het moeilijk.”

    Heel waar, ik word er geregeld mee geconfronteerd in mijn omgeving. Het ‘levenslange’ beangstigt vaak, belofte hoeft niet, maar het beleven van dag tot dag kan tot een mooie toekomst leiden, ook al her’leidt’ het zich soms tot lijden, soms terecht, soms schijnbaar onterecht, maar wie ben ik om hierover te oordelen?

    “Het gras is altijd het groenst waar het water krijgt” . Deze ga ik onthouden, ‘want aan de overkant’ is niet altijd de oplossing te vinden.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Ik heb alles gedaan om ons gras water te geven en te doen groeien. Het hielp niet. Ik was leeggegeven. Dan ben ik maar elders gaan groeien aan de overkant. Ik doel hier op mijn vorig huwelijk.

        Geliked door 3 people

  7. ‘Schoot zijn voor jezelf’. .. da’s een mooie, die ga ik onthouden. Ik denk dat je altijd en eerst vooral schoot voor jezelf moet kunnen zijn, eer je dat met of voor een ander kunt… Mooi blogje. Met ook wel een voor mij onbekend begrip: primarkdaten??? (Ik kan me er iets bij voorstellen, bbbrrr)

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Twee gedachten:

    – niet-wetenschappelijke non-fictie is pijnlijk bergaf gegaan in mijn ervaring. Ik krijg het niet meer door m’n strot. Van die gedachtenkettingen die nergens toe leiden, inderdaad. Je leest zo’n boek in de hoop één en ander bij te leren of uitgedaagd te worden tot het betere filosofeerwerk maar het enige dat je krijgt is dat je op je honger blijft zitten. Het kan aan mij liggen maar je zegt het zelf ook. No hard feelings ten opzichte van Ponnet, ze doet haar best en schrijft rake dingen, en beter een boek dan geen boek 🙂

    – het is inderdaad ook opvallend hoe weinig moeite mensen nog willen doen om bij elkaar te blijven. Wij zijn meer dan tien jaar getrouwd en onze vrienden geven als er weer eens een “fling” na een paar weken of maanden ten einde loopt toe dat ze bij momenten best jaloers zijn op ons. Ik vind het best eenvoudig: als de Ware Liefde je heeft gevonden (je merkt het meteen), gooi je de eerste jaren wat water bij de wijn en de rest gaat vanzelf. Het wordt mooier met de dag.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.