die ochtend in het park …

Auteur anna b.

De dag vlijt zich aan mijn voeten neer. We hebben samen niet minder dan 12 uur tijd in het verschiet want de echtgenoot breit nog een vergadering aan zijn toch al goed gevulde werkdag en zal dus laat thuis zijn.

Er is zon beloofd. Veel zon. Een hele dag lang. Maar in de tuin hangt de kilte van de nacht nog tussen het gras en de bomen. Ik wacht tot ik op de heuvelrug aan de overkant geen schaduwplekken meer zie, trek mijn gestrikte comfischoenen aan en besluit naar Vossem te rijden en de auto te parkeren aan de achterkant van het Park van Tervuren.

Ik ben duidelijk niet de enige zonneklopper vanochtend. Vogels en mensen van allerlei pluimage kruisen mijn pad. De gevederde vrienden storen zich gelukkig niet aan mijn aanwezigheid en houden afstand. Ik zie waterhoentjes, eenden, zwanen, nijlganzen, een eenzame fuut, een koppel reigers, twee tortels en zowat de halve Belgische zeemeeuwenpopulatie. Er wordt gegakt en gesnaterd, geroepen, gekrast en gekokkerd, geblazen en gekoerd. Uit het bos verderop klinkt van alle kanten een lieflijk getsjirp. Zouden die vogels beseffen dat ze hier de tijd van hun leven hebben? (Gek)scheren over het water. Keilen en klapwieken. En telkens weer de wolkenloze lucht doorklieven.

Hoe anders bij de mens. Twee mannen op leeftijd in strakke fluopakjes komen vervaarlijk hijgend en blazend voorbijgestrompeld. Tien meter voor mij uit stoppen ze. Just een uur, hoor ik één van hen zeggen. Goe gedaan! geven ze zichzelf een schouderklopje. Ze zoeken een boom en beginnen te stretchen. Wat verder zie ik grootouders met hun kleinkind. De hagelnieuwe kinderlaarsjes blinken in de ochtendzon. Enkele dames duiken weg in hun sjaal en kijken naar de grond als ik voorbij stap. Maar het gros van de wandelaars hier bestaat uit honduitlatende medemensen. Af en toe trapt een vroege fietser door dit magische decor.

Als ik aan de lange, rechte laan kom die naar het Africamuseum leidt, merk ik dat die afgesloten is. In de verte zie en hoor ik bobcats en zaagmachines. Dat verklaart de verboden toegang. Ik beslis de afslag naar Het Spaans Huis te nemen. Het is gelukkig open. Buiten wenkt een houtvuur en er staan zelfs uitnodigende zitjes, maar ik ga toch naar binnen. Ik kies een tafeltje in de lichte, kleine huiskamer en bestel een dagsoep. In afwachting geef ik alvast ogen en oren de kost. De kamer is ingericht met kleuren en dingen van het bos. Zachtmosgroen op de muren, houten paddenstoelen naast de haard en verder ingelijste dieren en parkfoto’s als decoratie.

Naast mij zit een meer dan bejaard koppel aan de koffie. Ze spreken Duits, maar af en toe hoor ik de vrouw ook iets in het Frans zeggen. Ze wijst haar man op de nijlganzen achter het raam. Sie kommen aus Egypten, weet ze. Expats, zoals zij twee misschien. Want die heeft de streek met hopen en sommigen blijven ook na hun pensioen. Aan het andere tafeltje twee Britse dames met hun hond. Het gesprek is vertrouwd confidentieel. Als ze vertrekken, hoor ik de ene dame tegen de andere zeggen dat de wandeling en de babbel haar goed hebben gedaan. Dat ze nu weer helemaal relaxed is en can face it all.

De soep komt snel en is lekker en vers. Courgette met komkommer, afgewerkt met tuinkers en vers gebakken toast. Ik krijg er ook een rode roos bij. Voor uw Valentijn, mevrouw zegt het opdienmeisje vriendelijk.

Als ik weer buitensta, hoor ik geen vogelgetwitter, maar jeugdig mensengebrul. In de verte zie ik een lange sliert klimaatjongeren met spandoeken het park verlaten. What do we want? roept iemand voorop. Climate change klinkt uit enkele honderden overtuigde kelen. When do we want it? Now! Ik vraag me af welke actie dit is. Van plaatselijke scholen die een ommetje maken via het park? Van een groep op doortocht naar Aruna in Brussel? Het antwoord komt niet. Hun stemmen sterven weg en het park is weer van de vogels.

Ik neem nog wat mobiele foto’s en eindig de ochtendwandeling op een bank-met-uitzicht in de zon. Even lijkt het of ik mezelf daar zie zitten en ik moet glimlachen. Solo-woman, in een knalrode jas, met een rode roos in de hand. Hoe hopeloos kun je ogen. Alsof ik het op deze Valentijnsdag erom gedaan heb! Terwijl ik daar maar gewoon zit, een onooglijk, maar knallend kleurvlekje te midden van een uitgestrekt park in zijn rustige, laatwintertooi. 😉

33 gedachtes over “die ochtend in het park …”

  5. Jouw heerlijk dagje uit wil ik graag ook zelf eens door-leven, een rode jas heb ik niet, maar in bruine tinten lukt het vast ook wel.

    Alles heeft me sfeer-rijk geroerd, de vogels die ik hoor, de mooie natuur die ik via je foto’s beleef, de lekkere soep die smaakt, en je dan in het buitenland wanen….

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Wat een heerlijke, zacht kabbelende dag!
    Misschien toch eens een dagje Tervuren inplannen de volgende keer ik in België ben; ik wilde het vernieuwde museum sowieso al wel graag eens zien (deels omwille van de vernieuwde collectie, deels omdat mijn ex-collega’s de restauratie deden 🙂 ), maar ik mag duidelijk het park errond niet vergeten dan 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Super, merci voor de tip! Ik ga daar een uitstapke met mijn broer van maken denk ik, die woont aan de kanten van de luchthaven, dus we kunnen met de fiets van bij hem vertrekken dan 🙂

        Geliked door 1 persoon

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.