De Gakkende Ouder(s)

Auteur anna b.

Trouwe lezers en lurkers herinneren zich misschien dat ik zo ongeveer een jaar geleden vrijwillig redactielid werd bij de Nieuwsbrief die de zorginstelling waar zoon vier verblijft vijf keer per jaar de wereld in stuurt. Tot op heden fungeerde ik daar vooral als vliegend(e) reporter/ manusje-van-alles, maar na afloop van de vorige redactieraad (waarvoor ik me jammer genoeg had moeten verontschuldigen) vroeg men mij een vaste ouderrubriek te verzorgen. Dat zag ik wel zitten en omdat de instelling aan een oude ganzenpoel grenst, doopten we de nieuwe rubriek De Gakkende Ouder(s).

Bij het begin van deze krokusvakantie verscheen een eerste, columnachtige bijdrage.

(De oude foto heb ik vergroot, verknipt en overtrokken met de Bright-filter van Snapseed).

Over een jarige en het hobbelige pad naar inclusie.

Barbie. U kent haar ongetwijfeld nog, maar wist u dat het modepopje van Mattel binnenkort 60 kaarsjes uitblaast? Volgens een Chinese wijsheid de hoogste tijd om een gooi te doen naar het ‘allerhoogste’, wat dat in een poppencontext ook moge betekenen.

In die filosofische bui achtte de producent de tijd rijp voor meer diversiteit en inclusie in het gamma. Met het oog op een realistische speelervaring vroeg men zelfs advies aan een jongen met een beperking en aan een rolstoelbouwer. Het resultaat? Twee nieuwe modellen: rolstoelBarbie en Barbie-met-de-afneembare-beenprothese. Niet alleen speelt men zo in op een groeiende vraag naar diversiteitproof speelgoed, maar tegelijk wil men onderstrepen dat iedereen er mag zijn en zo taboes rond handicap en imperfectie de wereld uit helpen.

Een nobel opzet, al zou het naïef zijn het lucratieve pakje onder de charitatieve strik over het hoofd te zien. Wat niet wegneemt dat elk initiatief in dezen, hoe klein ook, een kroontje verdient. Stelt u het zich eens voor: kindjes in kribbes overal te lande die samen met de Barbies spelen, kleutertjes die tijdens het vertelmoment trots hun nieuwe rolstoelBarbie tonen, de Sint die massa’s prothesepoppen bestelt … . Wie de diversiteitsgedachte met pap en verjaardagstaart ingelepeld krijgt, zal misschien niet meer opkijken van kindjes die niet praten of er anders uitzien dan verwacht.

Maar de weg naar acceptatie en inclusie is lang en gaat zelden over rozen. Dat ondervonden we onlangs nog toen we naar een herdenkingsviering gingen voor onze overleden (groot)ouders. Zoals gewoonlijk namen we onze zoon – een peutertje in een doorgeschoten mannenlichaam – mee in zijn rolstoel. Ironisch genoeg, zijn ‘vrijheid’ voor als het hem allemaal wat te lang duurt … .

Gelukkig heeft de zoon iets met kerken. Met hun hoge plafonds vooral en de manier waarop ze zijn stem laten galmen. Hij is er dol op en het duurt doorgaans niet lang vooraleer hij met veel plezier aan zijn stemoefeningen begint. Ook toen. Een eerste, luide ‘ha’ scheurde de sacrale stilte. Verschrikt draaiden een tiental onbekende hoofden zich om. Ogen rolden van ons naar de zoon en weer terug. Ietwat verontschuldigend lachten we terug, maar het was duidelijk dat deze gemeenschap dit niet gewoon was, laat staan de storing apprecieerde. De zoon liet het echter niet aan zijn hart komen en riep, ondanks ons herhaald ge-shush, nog een keer of vijf de gewijde hoogte in. Hoe meer ‘ha’s’ er volgden, hoe minder hoofden zich draaiden. Tot er uiteindelijk twee overbleven: dat van een vriendelijke dame die ons bemoedigend bleef toelachen en dat van een met-de-minuut-stuurser-kijkende vrouw die het enthousiasme van onze zoon niet veel minder dan blasfemisch leek te vinden. Na een tijd hield de zoon het voor bekeken. Op zoek naar een uitweg racete hij met zijn rolstoel in de richting van de deur, waar hij luid hoorbaar aan de klink begon te rammelen … .

Eénmaal buiten huiverde ik. Van de kou, dat zeker, maar ook omwille van het hobbelige pad. Dat lang niet iedereen even graag of even snel loopt. Maar nog altijd beter laat dan nooit. De makers van Barbie hebben er tenslotte ook 60 jaar over gedaan.

(Anna B., mama van P. uit Huis X)

 

29 gedachtes over “De Gakkende Ouder(s)”

  4. Wat een fijn schrijven.

    En heel herkenbaar.

    Elke wereld is anders, wat zou het heerlijk zijn als iedereen alles overal ‘normaal’ zou vinden. Maar dat is het niet. Wellicht ook wegens niet-(her)kennen en niet-weten en niet-gewoon.
    Jullie maken het hobbelige pad van heel dichtbij mee. Anderen begrijpen en herkennen dit pad niet direct.

    Elke mens is uniek, en laat dat nu juist het mooie zijn!

    Like

    Beantwoorden

  5. Eerlijk gezegd zou ik de eerste keer hoogst waarschijnlijk ook omkijken om daarna wetend en begrijpend het gebeuren vooraan te volgen (al kom ik nog zo weinig mogelijk in een kerk).

    Eigenlijk is het gedrag van deze mensen eerder onaanvaardbaar dan het spontane van Zoon.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Ik vind nog een andere betekenis in je sterke stuk. De dame die blijft glimlachen begrijpt waar een “kerk” voor dient, wat de enige betekenis MAG zijn, de andere, stuurse dame, getuigt van een starre, kortzichtige houding en zal nooit tot een “kerk” behoren.

    Geliked door 5 people

    Beantwoorden

  7. Ik wil ook altijd even heel hard galmen in zo’n prachtige dragende ruimte. Maar ik heb me laten beperken door het feit dat anderen vinden dat dat niet hoort. Dat is de kracht van zoonlief. Hij laat zich niet beperken. En dat het hobbelen is snap ik ook maar al te goed. ❤

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Gedurfd dat jullie hem meenamen. Wij vinden het noal eens lastig inschatten hoe onze dochter zich zal gedragen en hoe de reacties erop zullen zijn. Soms laten we haar toch maar thuis omdat we het niet aandurven.
    Prachtig verwoord waar je als ouder voor komt te staan.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.