Terwijl de buitenthermometer vlot 25° aanwijst, is het in onze garage verfrissend koel. Zoon vier houdt ervan vanuit mijn geparkeerde wagen naar zijn getunnelde wereld te kijken. Hij is voor altijd onze passagier. In gedachten open ik de garagepoort en kijk dan even met hem mee. In allebei de achteruitkijkspiegels en links van de grote L zie ik nog altijd een blauwe, ongewolkte hemel. Het is al dagen zo en het past ons als gegoten. Geen kat die klaagt of zaagt. Geen agressie. Hooguit iemand die vertraagt. Wat hebben we zalige, zomerse dagen in de wielen. Aan de vooravond van het derde trimester sluit de echtgenoot twee werkluwe weken wiedend af, ontspannen puffend onder zijn rode pet. Om drie uur is er tijd voor een oppeppende rustpauze. Voor een cafeïnerijk koffietje op eigen terras met de restjes van het zondagse paasgebak. De was die aan de buitenspin mand per mand te drogen hing, zit ondertussen gestreken en/of gevouwen in twee vertrekkensklare koffers. Straks vertrekt zoon vijf weer naar zijn kot in Leuven en morgen breng ik zoon vier voor drie nachten naar de zorginstelling, waarna ik de auto op stal laat en met de trein naar Gent spoor voor een bijzondere ontmoeting met zes generatiegenootjes.

Paasdag sloten we af met z’n vieren, nadat de drie andere zonen, hun twee vrouwen en ons eerste kleinkind voorreden voor een paaseierenzoektocht en een uitvoerig paasmaal uit eigen keuken. De drukte van uren in de spits, maar altijd gezellig. Ons plan om voor de gelegenheid de grote eettafel naar de orangerie te verplaatsen, bleek een hit. Met ramen en portieren wagenwijd open en zicht op de tuin baadden we in het licht.

Op Witte Donderdag parkeerden we met zoon vier weer enkele uren in ziekenhuis Gasthuisberg voor een tandverzorging onder sedatie. Een halfjaarlijks onderhoud, zeg maar. Met schrapen, vijlen, spoelen en weer opblinken.

Daags voordien haalde zoon vijf van de eerste keer zijn rijbewijs nadat hij door zijn vader op een strikt, maar lonend oefenregime was gezet. De vele bange uren die ik de voorbije twee jaar op de passagierszetel heb doorgebracht, verdwenen bij de oude gps in het handschoenkastje.

Op weefdagen tussendoor gaven we vaak voorrang aan koers op tv of een wandeling naar het dorp die we dan met een glaasje fris of een latte speculoos afsloten. Voor het eerst in ons dertigjarig leven hier in Zuid-Dijleland hielden we – met alle alternatieven gesloten én een lege tank – halt Bij den Herman, een dorpskroeg waar niet alleen de tijd maar ook de prijzen hebben stilgestaan. 1,80 euro voor een cola zero. Waar vind je dat nog?

De zaterdag voordien reden we langs een vertrouwde woon-werkroute naar een babyborrel in Art-Nouveaustijl, maar dat wist u al. 😉

Zoals wel vaker de afgelopen jaren trokken we er rond onze huwelijksverjaardag enkele dagen – drie om precies te zijn – met z’n tweeën tussenuit. En aangezien we tussen dinsdag en donderdag reisden, waren daar dit jaar geen extra overnachtingen voor zoon vier voor nodig (de restricties van de persoonsgebonden budgetten, weet u wel). Tijdens het laatste deel van het traject maakten we een ommetje tussen de ontluikende bloesems van Haspengauw, volgden we de wegwijzers naar en hielden we halt bij het prachtige doorkijkkerkje van Borgloon. Nauwelijks twee uur voordien hadden we in Trier onze wagen met klingelende chocolade paashazen en nieuwe schoenen volgeladen. We waren er niet alleen onder de indruk van de vele toeristen in de winkelwandelstraten, maar ook van datgene waarvoor we de hele afstand hadden afgelegd: de historische bezienswaardigheden (waarover later meer). In de heenrit hielden we even halt in Echternach. Een plaats waar de tijd werkelijk heeft stilgestaan. Waar de auto nog koning is – lees: honderden lege parkeerplaatsen –  en de sporen van de vermaarde processie nooit zijn uitgewist.

Vanachter het raam en tussen de ruitenwissers door, waren we tijdens het eerste weekend getuige van slecht weer. Maar dat deerde ons niet. We zaten warm en droog en schakelden met plezier een versnelling lager. Leefden zelfs even met de handrem op. Om op adem te komen en halt te houden na enkele vermoeidende maanden.