knipjes in de tijd

Auteur anna b.

Met het gebrul van ik-weet-niet-hoeveel kikkers op de achtergrond en kleverige, roze bloesemblaadjes onder mijn sandalen, loop ik de laatste meters van mijn ochtendwandeling naar huis. Dan flitst het in mijn hoofd: een foto is een snap uit de werkelijkheid. Snel, haastig, hapklaar. Een knipje in de tijd. Puur natuur en onversneden

20190424_084745-01

of schilderachtig-dromerig zoals bij Jacob of bij An*. In het beste geval toont een foto gewoon waar je was. Wie je was. En met wie. In alle andere gevallen is misschien niets wat het lijkt.

Zoals in het stukje van Guinevere Claeys vanochtend (de enige portie ontbijtkrant die ik naar binnen werkte 😉 ). Een foto, heet het heel toepasselijk. Daarin beschrijft ze op guinevereaanse manier hoe een jong koppel aan zee haar vraagt van hen een foto te nemen. Vastberaden liefde in een totale omhelzing. Helder geïnstrueerd. Precies zoals het koppel het wil. Ze doet wat haar gevraagd is: hun liefde naar best vermogen kadreren. En als ze even later ineen klikken, komen de vragen als vanzelf.

Hoeveel mensen zullen de foto liken? Hoeveel mensen zullen hem geloven? Hoelang zullen ze hem bewaren? Wie het langst? Wanneer zal hij pijn beginnen doen? Wie zal hem zelfs dan niet wissen? Kijkt ooit iemand naar het wapperende haar van haar grootmoeder? 

In die zeven vragen zit heel wat vervat. Want naar foto’s kijken kan maar in één mogelijke richting. Je moet altijd terug. Achteruit. Wat dat terugbladeren of -scrollen met je doet, kan echter alle kanten uit. Ook jaren later. Ik merkte het gisteren toen ik door albums bladerde van 20 jaar geleden. Uit puur pragmatische overwegingen door de echtgenoot bovengehaald – naar beneden gehaald, eigenlijk – want hoe waren de afvoerbuizen rond de oprit toen ook al weer gelegd?

Uiteraard zie je meer dan wat je zocht. Sta je ook bij andere foto’s stil. Bij foto’s van ons en onze kinderen 20 jaar geleden. Ik zie lachende gezichten, maar ook minder jaren, minder rimpels, minder grijs, minder kilo’s. Ik zie ons huis in wording. Onze eerste zomervakantiekiekjes ook. En mensen die er ondertussen niet meer zijn. Te vroeg gestorven. Mensen aan wie je gelukkig mooie herinneringen hebt. Maar evengoed zie ik mindere herinneringen. Aan woorden, gebeurtenissen en/of periodes, aan mensen die je pijn hebben gedaan en die je, als het even kon, weg zou willen knippen … .

Ondertussen zijn de kikkers stil, maar de vogels fluiten lustig verder. Het waterkieken zit nog altijd te broeden op haar nest. Ik kadreer nog snel een foto van gisteren. Van het bijzondere interieur van de Pain Quotidien in Gent. Een fijne herinnering voor later, waar een heel verhaal aan vasthangt. Meer dan één zelfs. 😉 Elk met een eigen fotoarsenaal.

20190423_155028-01

 

An* – Ik volgde haar blog al enkele jaren en was even helemaal van mijn melk toen haar dochter enkele weken geleden liet weten dat ze overleden is. Heel droevig nieuws, maar in haar prachtige foto’s leeft ze voor haar (blog)familie gelukkig toch een beetje verder. Rust zacht, An!

24 gedachtes over “knipjes in de tijd”

  1. Wat een mooie bespiegelingen weer. Ik lees eigenlijk nooit een papieren krant en lees online ook maar één nieuwssite, maar telkens ik jouw overdenkingen bij stukjes van Claeys lees, denk ik dat een online abonnement dat mij toegang geeft tot al die “plusjes” misschien toch de moeite waard is 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Ik las het stukje Claeys ook. Ze verwoordt gedachten en gevoelens prachtig, net als jij.

    Ooit was ook ik in Pain Quotidien in Gent, en net als jij was ik toen gecharmeerd door het speciale interieur.

    De prachtige foto’s van An en Jacob geniet ik dagelijks, want bij An ben ik aan het terugbladeren in de tijd, de tijd toen ik haar nog niet volgde. Beiden brengen gevoel-volle foto’s, wazig tot meer wazig, die ontroeren.

    Ook ik was erg aangedaan toen ik het logje van de dochter las, ik wist niet dat het kon, tranen om iemand die je nooit in levende lijve zag.

    Vele keren ‘ook’ vandaag….

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Straks nog even door de fotoboeken gaan bedenk ik. Sinds die beelden digitaliseerden en in veelvoud gemaakt werden en nadien ook nog op pc bleven staan, zijn foto’s net iets te makkelijk (lees : te veel ervan) geworden denk ik.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.