Dat de busrit naar hier lang duurt, zegt ze in het Frans, als ze ons huis binnenstapt. Ik vraag haar waar ze woont. Heverlee. Quartier Matadi. Een sociale woonwijk met huisjes uit de jaren 20 en straatnamen die veel zonniger en fleuriger klinken dan ze eruit zien.
Dat ze terug wil, zegt ze als ze veertien dagen later de tweede keer komt vervangen (onze vaste poetshulp is al meerdere maanden ziek). Terug naar haar land. Mon pays, c’est le Congo. Want dit, la Belgique, is haar land niet. Nog enkele jaren zegt ze. Dan vertrekt ze. Desnoods alleen. Ze heeft al op het punt gestaan weer te vertrekken, maar is toch gebleven. De kindjes gaan hier nu naar school en spreken al Nederlands. Maar volgend jaar wil ze zeker op bezoek. Het graf van haar oudste zoontje zien. Hij bleef bij zijn echte papa in Congo. En stierf twee jaar geleden, toen zij al hier was met haar tweede man en hun twee kinderen. Ik bied mijn deelneming aan en vraag hoe oud hij was en of hij dan misschien ziek was. Onze ans. Oui, madame. Ja. Malnutrition chronique. Négligence. Beaucoup de problèmes là-bas, madame.
Ik slik. Dat is heel hard, zeg ik in mijn beste Frans. Ze knikt. Maar dat het hier ook hard is, voegt ze er onmiddellijk aan toe. En moeilijk. Tout. De taal, de cultuur, het geloof, het werk, geld, alles. En in de praktijk moet ze het ook allemaal alleen beredderen, zucht ze. Ik vraag voorlopig niet waarom.
Cinq enfants? herhaalt ze bij haar derde bezoek. Mon dieu, beaucoup de travail, madame! Ik zeg dat het wel meevalt. Dat de drie oudsten ondertussen het huis uit zijn. Dat ik poetshulp krijg van haar vzw. En dat ik blij ben met die hulp. Als ze de luiertafel in de badkamer ziet en het speelgoed in de snoezelruimte van zoon vier, vraagt ze of er nog een bébé bij is. Ik zeg ja. Een kleinzoontje. En een grote zoon met een handicap. Pas facile, hein. Nee, zeg ik. Maar het lukt wel. We hebben een haalbaar ritme gevonden.
Als ze enkele uren later op haar zilverkleurige sneakers de deur uitstapt, op weg naar de bushalte, weet ik het even niet. Voel ik me kleiner dan ik ben. Want het kan altijd erger. We hebben vaak geen idee … .
In mijn hoofd weerklinkt een echo. Een gedicht dat, te midden van alle vluchtigheid, even ter plaatse zweefde. Als een pluisje in de wind.
Zoals een pluisje
Zoals een pluisje in de wind
nog net voor het de bloem verlaat
niet weet naar waar het zweven gaat
of waar het lot zich toe verbindtverdriet dat nog te wachten staat
of is bestaan jou welgezind
een grote sprong en toch nog kind
een pluisje dat de bol verlaatde wind waait door de bomen heen
en neemt met zich de zaadjes mee
die verder landen of dichtbij
soms samen, maar ook soms alleenje lost en vliegt naar wel en wee,
zoals een pluisje zo ben jij.Bert Deben
Mooi verwoord. We hebben inderdaad vaak geen idee… sterke symboliek met het pluisje in de wind.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. Ik wilde er al eerder over schrijven en toen ik het gedicht zag passeren, deed ik het ook.
LikeGeliked door 1 persoon
Het verhaal van anderen helpt om te relativeren maar dat wil daarom niet zeggen dat het eigen verhaal minder is. Mooi als je het kan delen.
LikeGeliked door 3 people
Mooie reactie.
LikeLike
indrukwekkend…..
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wilde dit even delen …
LikeLike
Ieder pluisje draagt zijn kruisje…
LikeGeliked door 2 people
Heel toepasselijke quote. Dank daarvoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Harme was me voor. Ik wilde net hetzelfde schrijven😉.
Want zo is het ……
Alleen is niet elk kruisje even zwaar. Maar dat hoort bij leven. Afhankelijk van waar de wind je heen vliegt. …
LikeGeliked door 1 persoon
De pijnlijke actualiteit van een kind te verliezen op onvoorstelbare wijze.
LikeGeliked door 1 persoon
En daarbij nog ver weg wonen, een ander cultuur en omgeving die je maar niet begrijpt en aanvoelt …..
LikeGeliked door 1 persoon
Precies. 😣
LikeGeliked door 1 persoon
Ik sluit me bij een aantal wijze reacties hierboven aan…
Ja, “wij” hebben het goed, we moeten ons daar zeker bewust van zijn. Maar ieder van ons heeft zijn/haar eigen werkelijkheid en daardoor elk kwetsbaar.
Ik denk te voelen door je mooie woorden dat jij dat ook bedoelt, of ik moet me sterk vergissen.
LikeGeliked door 2 people
Je hebt me goed gelezen, Mrs. B. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi dat je dit hebt gedeeld. En weet je, ik spreek geen Frans maar snapte het wel 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
😃
LikeLike
Krijg er rillingen van. Bij sommige mensen vraagt een mens zich toch af hoe ze overeind blijven. En is tegelijk blij dat hij wel “dartelen” door het leven…
LikeGeliked door 1 persoon
Onvoorstelbaar hè.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi blogje weer. Een boodschap die binnenkomt en weer even tot nadenken en relativeren stemt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel Jan.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig geschreven Anna! Onze poetshulp komt ook uit Congo en heeft ook haar schrijnende verhalen. Dan hebben wij het inderdaad heel goed.
Mooi gedicht, van dat pluisje. Momenteel staat ons gazon er vol mee…😉
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel! Het is weer pluisjestijd hè.
LikeLike
Niemand weet wat binnen de mens gebeurt, niemand weet wat zich tussen vier muren afspeelt, niet (wil) we(e)t(en)…
Jij ?
Lie(f)s.
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, ik ook niet, Lies. Maar het raakt me wel.
LikeGeliked door 1 persoon
he Anna, wat mooi dat mijn gedicht mee de aanzet was tot dit ontroerend verhaal. Zelf schreef ik het gedicht destijds toen mijn dochter besloot om een jaar lang naar Australië te trekken (achteraf bekeken een prachtige periode voor haar, met ook voor mezelf een aantal weken een mooie trip samen met haar doorheen de Outback van Australië …). Maar er is natuurlijk een groot verschil tussen ergens ‘mogen’ of ergens ‘moeten’ zijn, zo ver van huis …
LikeGeliked door 2 people
Fijn dat je hier reageert, Bert. Voor mij paste het gedicht bij de verlies-gedachte.
LikeLike
Mijn Frans is heel erg slecht, dus sorry, als ik even niet snap wat er met haar zoon ooit is gebeurd, maar wat ik wel snap, en jarenlang ook op heb geleefd om mijn eigen leven te verbeteren… mijn depressies te doorstaan, is inderdaad… het kan altijd slechter en erger… wat had ik het ook toen al goed… en was daar en ben daar nog altijd dankbaar voor, dat het mij zo goed gaat….. telkens een stapje beter.
X
LikeGeliked door 1 persoon
Het kind is gestorven door ondervoeding en verwaarlozing.
LikeLike
😦 oh dear…. ja, het kan altijd erger….
LikeGeliked door 1 persoon
Elk pluisje is een zaadje, een zaadje van en plantje dat zijn eigen wortels kan laten groeien… met wat geluk op een vruchtbaar stuk.
ik ben heel veel opzoek naar verhalen van mensen, en in elk huisje heeft pluisjes…
Je raakt me hoor met deze blog, tot in de vezels van mijn mens-zijn… dankjewel.
LikeGeliked door 1 persoon
☺ Verhalen over mensen genoeg. In allerlei soorten en tinten.
LikeLike
Zo vaak hebben we geen idee van de verhalen die schuilen achter de mensen die je passeert op straat, of die komen poetsen in je huis…Eigenlijk hebben wij het hier toch maar goed he.
LikeLike