Zoals een pluisje in de wind

Auteur anna b.

Dat de busrit naar hier lang duurt, zegt ze in het Frans, als ze ons huis binnenstapt. Ik vraag haar waar ze woont. Heverlee. Quartier Matadi. Een sociale woonwijk met huisjes uit de jaren 20 en straatnamen die veel zonniger en fleuriger klinken dan ze eruit zien.

Dat ze terug wil, zegt ze als ze veertien dagen later de tweede keer komt vervangen (onze vaste poetshulp is al meerdere maanden ziek). Terug naar haar land. Mon pays, c’est le Congo. Want dit, la Belgique, is haar land niet. Nog enkele jaren zegt ze. Dan vertrekt ze. Desnoods alleen. Ze heeft al op het punt gestaan weer te vertrekken, maar is toch gebleven. De kindjes gaan hier nu naar school en spreken al Nederlands. Maar volgend jaar wil ze zeker op bezoek. Het graf van haar oudste zoontje zien. Hij bleef bij zijn echte papa in Congo. En stierf twee jaar geleden, toen zij al hier was met haar tweede man en hun twee kinderen. Ik bied mijn deelneming aan en vraag hoe oud hij was en of hij dan misschien ziek was. Onze ans. Oui, madame. Ja. Malnutrition chronique. Négligence. Beaucoup de problèmes là-bas, madame.

Ik slik. Dat is heel hard, zeg ik in mijn beste Frans. Ze knikt. Maar dat het hier ook hard is, voegt ze er onmiddellijk aan toe. En moeilijk. Tout. De taal, de cultuur, het geloof, het werk, geld, alles. En in de praktijk moet ze het ook allemaal alleen beredderen, zucht ze. Ik vraag voorlopig niet waarom.

Cinq enfants? herhaalt ze bij haar derde bezoek. Mon dieu, beaucoup de travail, madame! Ik zeg dat het wel meevalt. Dat de drie oudsten ondertussen het huis uit zijn. Dat ik poetshulp krijg van haar vzw. En dat ik blij ben met die hulp. Als ze de luiertafel in de badkamer ziet en het speelgoed in de snoezelruimte van zoon vier, vraagt ze of er nog een bébé bij is. Ik zeg ja. Een kleinzoontje. En een grote zoon met een handicap. Pas facile, hein. Nee, zeg ik. Maar het lukt wel. We hebben een haalbaar ritme gevonden.

Als ze enkele uren later op haar zilverkleurige sneakers de deur uitstapt, op weg naar de bushalte, weet ik het even niet. Voel ik me kleiner dan ik ben. Want het kan altijd erger. We hebben vaak geen idee … .

In mijn hoofd weerklinkt een echo. Een gedicht dat, te midden van alle vluchtigheid, even ter plaatse zweefde. Als een pluisje in de wind.

Zoals een pluisje

Zoals een pluisje in de wind
nog net voor het de bloem verlaat
niet weet naar waar het zweven gaat
of waar het lot zich toe verbindt

verdriet dat nog te wachten staat
of is bestaan jou welgezind
een grote sprong en toch nog kind
een pluisje dat de bol verlaat

de wind waait door de bomen heen
en neemt met zich de zaadjes mee
die verder landen of dichtbij
soms samen, maar ook soms alleen

je lost en vliegt naar wel en wee,
zoals een pluisje zo ben jij. 

Bert Deben

 

 

 

 

32 gedachtes over “Zoals een pluisje in de wind”

  5. Harme was me voor. Ik wilde net hetzelfde schrijven😉.
    Want zo is het ……
    Alleen is niet elk kruisje even zwaar. Maar dat hoort bij leven. Afhankelijk van waar de wind je heen vliegt. …

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Ik sluit me bij een aantal wijze reacties hierboven aan…
    Ja, “wij” hebben het goed, we moeten ons daar zeker bewust van zijn. Maar ieder van ons heeft zijn/haar eigen werkelijkheid en daardoor elk kwetsbaar.
    Ik denk te voelen door je mooie woorden dat jij dat ook bedoelt, of ik moet me sterk vergissen.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  10. Prachtig geschreven Anna! Onze poetshulp komt ook uit Congo en heeft ook haar schrijnende verhalen. Dan hebben wij het inderdaad heel goed.
    Mooi gedicht, van dat pluisje. Momenteel staat ons gazon er vol mee…😉

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  12. he Anna, wat mooi dat mijn gedicht mee de aanzet was tot dit ontroerend verhaal. Zelf schreef ik het gedicht destijds toen mijn dochter besloot om een jaar lang naar Australië te trekken (achteraf bekeken een prachtige periode voor haar, met ook voor mezelf een aantal weken een mooie trip samen met haar doorheen de Outback van Australië …). Maar er is natuurlijk een groot verschil tussen ergens ‘mogen’ of ergens ‘moeten’ zijn, zo ver van huis …

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  13. Mijn Frans is heel erg slecht, dus sorry, als ik even niet snap wat er met haar zoon ooit is gebeurd, maar wat ik wel snap, en jarenlang ook op heb geleefd om mijn eigen leven te verbeteren… mijn depressies te doorstaan, is inderdaad… het kan altijd slechter en erger… wat had ik het ook toen al goed… en was daar en ben daar nog altijd dankbaar voor, dat het mij zo goed gaat….. telkens een stapje beter.

    X

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. Elk pluisje is een zaadje, een zaadje van en plantje dat zijn eigen wortels kan laten groeien… met wat geluk op een vruchtbaar stuk.
    ik ben heel veel opzoek naar verhalen van mensen, en in elk huisje heeft pluisjes…

    Je raakt me hoor met deze blog, tot in de vezels van mijn mens-zijn… dankjewel.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  15. Zo vaak hebben we geen idee van de verhalen die schuilen achter de mensen die je passeert op straat, of die komen poetsen in je huis…Eigenlijk hebben wij het hier toch maar goed he.

    Like

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.