kunst in het kartuizerklooster

Auteur anna b.

Dinsdag 9 juli, Saint-Didier, Vaucluse

Het regent. Het onweer van vanochtend is weggespoeld en verwaterd tot een zacht, maar onophoudelijk gemiezer. Onder zoveel grijsheid lijkt de Provence alledaags gewoon. We gooien onze nog niet gedefinieerde buitenplannen om voor boodschappen in Carpentras en een bezoek aan de Chartreuse du Val de Bénédiction in Villeneuve-lès-Avignon. Een middeleeuws kloostercomplex ( vandaag herdoopt tot een Nationaal (Verblijfs)Centrum voor Dramaturgie) aan de voet van de klim naar het Fort en de feeërieke tuin van de Abbaye Saint-André.

Binnen wacht een sobere en verstilde wereld. Er is slechts een handvol bezoekers en in de hoge, gotische kerk stroomt diffuus licht naar binnen. Waar eens de absis zat, prijkt nu een gat met zicht op het hogergelegen fort.

We parkeren zoon vier op een centrale plaats en lopen om beurten aanpalende ruimtes binnen. Schrijvers en beeldende kunstenaars krijgen hier een platform. Eén van de meest in het oog springende werken binnen het thema Mobilité Immobilité is deze scène: op de grond de suggestie van het leven als bad. Aan de rand ervan een mobiele trap met springplank. Zwarte handdoek en zwarte slippers en geen mens te zien. Alle licht komt van boven. De bezoeker kijkt vanachter een hek toe.

Ik ben geïntrigeerd en neem foto’s vanuit verschillende hoeken. Gedachten rollen aan. Over het leven als ‘pool’. Over de poel van het leven. Hier met een zwarte rand als van een doodsbrief. Maar met de uitnodiging om te springen. Of toch niet? Hoeveel sprongen waagt een mens door zijn tijd van leven heen? Hoeveel keer durft hij niet? Bij de kleine en de grote. De blootsvoetse. En toch is er altijd hoop en verlangen. Hoop op een zachte landing. Verlangen naar vooruitgang of iets nieuws. Maar dat kan hier niet. Het is droog. In de bewegingloze pool zit geen water als buffer of vangnet. En op de stenen is het hard landen. Koud ook. Stel: je gaat op je gezicht. Languit op je buik. Met breuken als gevolg. Barstjes en kneuzingen. … Of zie ik dingen over het hoofd?

Ik vind het geen opbeurend werk. Wel een knap spel met de begrippen mobiliteit en immobiliteit. Sober uitgevoerd bovendien en op die manier mooi in harmonie met het uitgepuurde, historische kader.

23 gedachtes over “kunst in het kartuizerklooster”

  3. Jij schrijft hier mooi de gedachten die ook doorheen mij zouden waaien bij het zien van deze kunst en het prachtige exkloostergebouw.
    Alleen zou ik er nooit in slagen dit zo sfeervol te bedenken. Ik geniet je woorden echt.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  5. Wat een bijzondere plek en een bijzonder kunstwerk. Je hebt beide eer aan gedaan met je woorden. Misschien is degene van wie de slippers en de handdoek zijn, búiten het (zwarte) kader het leven aan het ontdekken. Voor mij is de boodschap: als je alleen maar binnen de lijntjes het leven induikt, valt dat hard… maar: ik zou er uren op door kunnen fantaseren, zoals jij dat ook doet. En dát hoort kunst te doen: je eigen fantasie prikkelen!

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  8. Niet bijzonder? Ik vind het altijd weer knap, hoe oud dit soort bouwwerken kunnen zijn, en dan met minder middelen dan we nu kennen, dat het gebouwd is door mensenhanden, dat besef ik mij altijd als eerste als ik een gebouw bekijk als dit…

    Prachtig mooi in mijn ogen!

    X

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.