“zoals de zee zichzelf weerlegt”

Auteur anna b.

Dat woorden veel van zeggen-s zijn en vaak ook niet. En hoe lastig het soms is de juiste toon te strijken. Origineel en zin-vol uit de hoek te komen. Zoveel is al geschreven. Nog meer gezegd. En toch blijven we zoeken. Naar nieuwe woorden. Naar oude woorden in nieuwe jasjes en tasjes.

Gedachten gingen aan het fluisteren toen ik bij het opruimen op een verjaardagskaartje stootte. Ouderwets per post besteld. Op de voorzijde een dubbele zeefoto. Aan de achterkant de afzenders en een gedicht toe. Van toepassing op mijn jaarringen en toch niet helemaal, want ik ben niet de enige die het dit jaar in zijn/haar duiventil of bus krijgt. Waterspiegel heet het. Ik lees het nog eens door.

 

Ben ik nog zichtbaar

vraag ik aan het water

en neem een voorschot

op het antwoord.

 

Ik zie een tuimelende val

en zuig de toekomst naar me toe

ze lijkt zo ongerept en roerloos

af te wachten tot ik kom.

 

Voor elke lijn die nu verschijnt

bedenk ik curven zekerheid

als toen en vroeger, weet je nog?

 

Voorbij mijn twijfel is een

straks verborgen. Ergens.

Steeds en dichterbij. 

 

Annette van den Bosch uit de bundel Zoals de zee zichzelf weerlegt. 

Ja, ergens is een ‘straks’ verborgen. Een laat ‘straks’. Dat hoop ik althans van harte. Want ik wil graag oud worden. Mezelf nog vaak weer leggen en weerleggen. Zoals de zee. Maar ik weet: dat straks schuift met elke jaarring dichterbij. De afstand tussen hier en daar wordt een beetje korter. Zoals aan zee.

Zoals de zee zichzelf weerlegt. De woorden doen een belletje rinkelen. Ik zag ze elders en eerder al, maar weet niet waar. Dokter Google brengt me – hoe kan het anders – bij Herman de Coninck. Tuurlijk. Zoals de zee zichzelf weerlegt is de titel van één van zijn gedichten. Het ging de bundel van Annette meerdere decennia vooraf.

Zoals de zee zichzelf weerlegt, nee, juist legt, 
golf over golf, cliché over cliché, 
als kaarten bij een patience-spel, 
en zich weer opraapt en zich opnieuw legt;

zoals horizon slechts horizon- 
taal duldt, zo ver als je kunt kijken, 
en zee tien keer per minuut verticaal wil, 
zo luid als je kunt horen;

zoals water zwemt om zichzelf te kloppen 
in de sprint, een arm zegevierend omhoog- 
steekt, 
waarna een andere arm en nog een arm; 
zoals alle water ter wereld zich haast 
om aan te komen binnen de tijdslimiet 
van de eeuwigheid: zo nu.

Herman de Coninck uit de bundel Schoolslag

Een mooi beeld van de tijd, dat zwemmen tussen nu en eeuwigheid.

En toch stopt het soms oneerlijk vroeg. Zoals voor de jonge wielrenner in Polen eerder deze week. Zoals voor de jonge vrouw uit het dorp, nauwelijks een dag later. Hun straks blijft voorgoed verborgen. En geen woord, geschreven of gezegd, biedt daar een afdoend antwoord op.

 

 

25 gedachtes over ““zoals de zee zichzelf weerlegt””

  2. Een prachtige mijmering over dat waar we liever niet aan denken maar waar we we helaas wel toe gedwongen worden… Heel triest nieuws deze week…
    De zee brengt troost. Zeker deze zee. Ik herken het stukje strand op de foto. Mooi.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie op Matroos Beek Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.