Dat woorden veel van zeggen-s zijn en vaak ook niet. En hoe lastig het soms is de juiste toon te strijken. Origineel en zin-vol uit de hoek te komen. Zoveel is al geschreven. Nog meer gezegd. En toch blijven we zoeken. Naar nieuwe woorden. Naar oude woorden in nieuwe jasjes en tasjes.
Gedachten gingen aan het fluisteren toen ik bij het opruimen op een verjaardagskaartje stootte. Ouderwets per post besteld. Op de voorzijde een dubbele zeefoto. Aan de achterkant de afzenders en een gedicht toe. Van toepassing op mijn jaarringen en toch niet helemaal, want ik ben niet de enige die het dit jaar in zijn/haar duiventil of bus krijgt. Waterspiegel heet het. Ik lees het nog eens door.
Ben ik nog zichtbaar
vraag ik aan het water
en neem een voorschot
op het antwoord.
Ik zie een tuimelende val
en zuig de toekomst naar me toe
ze lijkt zo ongerept en roerloos
af te wachten tot ik kom.
Voor elke lijn die nu verschijnt
bedenk ik curven zekerheid
als toen en vroeger, weet je nog?
Voorbij mijn twijfel is een
straks verborgen. Ergens.
Steeds en dichterbij.
Annette van den Bosch uit de bundel Zoals de zee zichzelf weerlegt.
Ja, ergens is een ‘straks’ verborgen. Een laat ‘straks’. Dat hoop ik althans van harte. Want ik wil graag oud worden. Mezelf nog vaak weer leggen en weerleggen. Zoals de zee. Maar ik weet: dat straks schuift met elke jaarring dichterbij. De afstand tussen hier en daar wordt een beetje korter. Zoals aan zee.
Zoals de zee zichzelf weerlegt. De woorden doen een belletje rinkelen. Ik zag ze elders en eerder al, maar weet niet waar. Dokter Google brengt me – hoe kan het anders – bij Herman de Coninck. Tuurlijk. Zoals de zee zichzelf weerlegt is de titel van één van zijn gedichten. Het ging de bundel van Annette meerdere decennia vooraf.
Zoals de zee zichzelf weerlegt, nee, juist legt,
golf over golf, cliché over cliché,
als kaarten bij een patience-spel,
en zich weer opraapt en zich opnieuw legt;zoals horizon slechts horizon-
taal duldt, zo ver als je kunt kijken,
en zee tien keer per minuut verticaal wil,
zo luid als je kunt horen;zoals water zwemt om zichzelf te kloppen
in de sprint, een arm zegevierend omhoog-
steekt,
waarna een andere arm en nog een arm;
zoals alle water ter wereld zich haast
om aan te komen binnen de tijdslimiet
van de eeuwigheid: zo nu.Herman de Coninck uit de bundel Schoolslag
Een mooi beeld van de tijd, dat zwemmen tussen nu en eeuwigheid.
En toch stopt het soms oneerlijk vroeg. Zoals voor de jonge wielrenner in Polen eerder deze week. Zoals voor de jonge vrouw uit het dorp, nauwelijks een dag later. Hun straks blijft voorgoed verborgen. En geen woord, geschreven of gezegd, biedt daar een afdoend antwoord op.
Mooie knappe log!
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel Joke.
LikeLike
Een prachtige mijmering over dat waar we liever niet aan denken maar waar we we helaas wel toe gedwongen worden… Heel triest nieuws deze week…
De zee brengt troost. Zeker deze zee. Ik herken het stukje strand op de foto. Mooi.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had gedachten in duizendvoud maar vond geen woorden voor het rouwkaartje. 😣 Een kennersoog ontgaat niets, hè.
LikeGeliked door 1 persoon
Het is toch zo moeilijk als er geen woorden voor zijn…
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie log! Zowel de gedichten als je eigen woorden.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Peter.
LikeLike
Zware realiteit, zo laat op de avond…
Lie(f)s.
LikeGeliked door 1 persoon
Realiteit kijkt niet op een uur hè.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit alles hoort bij leven. Bij fair en unfair leven. De oneindigheid van de zee en onze eindigheid.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo is dat. Jammer en helaas.
LikeLike
Het is zo oneerlijk als mensen veel te jong moeten gaan. De wielrenner is van een dorp verder. Mensen zetten nu een knuffelbeer aan hun deur met een troost-boodschap. Aandoenlijk zicht.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat zag ik in de krant. Wist niet dat het zo dicht bij jullie was.
LikeLike
Mooi geschreven en ook de gedichten zijn erg mooi.
Het leven is soms inderdaad wel heel oneerlijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie gedichten helpen soms.
LikeLike
Prachtig. Er valt weer veel te overpeinzen met de gedichten en de mooie gedachte, het stilstaan bij het verglijden.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. 😃 Food for thought is er altijd wel hè.
LikeGeliked door 1 persoon
Altijd 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtig koesterlogje. Zo veel is al geschreven, maar dit kon er echt (en ik bedoel echt) wel nog bij. Dank je wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Graag gedaan hoor. 😊
LikeLike
Mooi gedicht ,hier word je zo stil van .Woorden zeggen zoveel dingen waar bij je …………voor me moeilijk te omschrijven .☘☘
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent niet alleen.
LikeGeliked door 1 persoon
❤
LikeGeliked door 1 persoon
Als “straks” veel te vroeg komt is zelfs het mooiste gedicht ontoereikend.
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt helemaal.
LikeLike