Maandag

De roodblauwe reiskoffer puilt uit met frisgeurend wasgoed. De zak met natjes en droogjes barst net niet uit zijn stiknaden en de rugzak staat vertrekkensklaar. Alleen de computerapparatuur moet nog ontmanteld. Het is weer die tijd van het jaar. Kottijd voor zoon vijf. De rit naar Leuven een vast ritueel voor zondagavonden. Misschien voor het laatst, misschien ook niet. Onze zonen stellen hun mars naar de arbeidsmarkt graag uit voor een bijkomende studie. 😉 We wachten op zoon één die nog even langs komt met de Kleine Prins. Een schattig, guitig mannetje van bijna twee met een voor zijn leeftijd rijk woordenarsenaal. Alles probeert hij te benoemen of na te zeggen. Ook de flamingo op het doek in de hal. Alleen mijn bestelwagen wordt onherroepelijk een camionette.

Dinsdag

De dag start vochtig en kil. Vanuit de slaapkamer hoor ik de verwarming aanslaan. In onze door bomen omringde tuin is de zon nog niet op het appel. Wel op het appel en klokvast zijn de wilde eenden. Vanaf het Ijsepad duikt de eerste onder onze houten tuinpoort door en al snel zit er een heel gevolg in het gelid. Wigwaggelend steken ze het vijftig meter brede grasveld over, op zoek naar wat left-overs in de kippenren. Enkele minuten later zet de colonne zich in de omgekeerde richting weer in beweging. Een stomme film bij het ontbijt. Elke dag opnieuw. De humor zit in de herhaling. Nadat ik zoon vier naar de zorginstelling heb gebracht, begint het opruimen. Zijn speelgoedjes liggen overal. Zijn vingerafdrukken zitten overal, maar gelukkig komt straks de poetshulp. Ik lap alvast enkele ramen, haal lakens af, stop ze in de wasmachine en hang ze een uur later aan de spin te drogen. Zo heeft de wind weer wat om mee te dollen. Ergens tussendoor leg ik voor volgend jaar een uitstap naar Giethoorn vast. Het Venetië van het Nederlandse Noorden wordt ons beloofd.

Woensdag

Vandaag is vriendinnetjesdag bij M. thuis. We hebben er maandenlang naar uitgekeken. Vier agenda’s laten accorderen is geen sinecure, maar we hebben een datum gevonden. Probleemloos kletsen we in de gezellige zithoek de namiddag weg, We bewonderen de grote ficus bij het hoge raam dat uitkijkt op terras en tuin. Een huwelijksgeschenk van 35 jaar geleden dat de tand des tijds moeiteloos overleeft. Er is koffie, citroentaart en brownies met bosbessen. Ik deel suikerbonen uit van ons Klein Prinsesje. Vanaf de eerste week in de grote meisjesschool vonden we aansluiting bij mekaar en klitten we samen. Delen we veel lief(s) en ook wat leed. 45 jaar al. Perikelen op het werk, zorg voor ouders, plannen van de kinderen, verhaaltjes over de kleinkinderen, kleine en grote kwalen, … . De oma’s in ons gezelschap tonen trots hun nageslacht. We bladeren door het mooie fotoalbum van een stel jonggehuwden. Worden terug in de tijd gekatapulteerd met onze eigen klasfoto’s van weleer. Elk jaar verdwijnt er wel een naam in de kronkels van ons geheugen. Elke jaarring trekt er een rimpel bij. Dat is een vaststelling. Een teken dat naast gezichten ook scherpe geheugens slijten aan de tijd. Ik breng vriendin A. naar huis. Het praten doet pijn. Een lange coma laat meer sporen na dan haar lief is. Aanvaarding vraagt meer dan pijnstilling en tijd. Ik kom uitzonderlijk pas na de echtgenoot thuis. Die zit te oefenen voor het jubileumoptreden van het koor dat hij moet begeleiden. Gelukkig wacht in de koelkast een HelloFresh box, klaar in 20 minuten. Het is al laat, maar de echtgenoot wil nog een stapje in de avond zetten. We doen een ‘kleine tour’. Ik klok af op meer dan 13000 stappen.

Donderdag

Vanochtend ben ik al voor de echtgenoot de deur uit. Er wacht me een nieuwe reeks kinésessies en met al die wegenwerken in de buurt weet ik niet of ik moet omrijden of niet. Beter vroeg dan sorry. De zon is nochtans laat en over de velden hangt mist. De kleuren zijn op dit vroege onwerkelijk mooi. Tom manipuleert en kneedt mijn rug. Vindt moeiteloos de pijnpunten. Laat zijn oog vallen op de oranje kleur aan mijn vingertoppen. Ik voel me betrapt. Leg uit dat het door de kurkuma komt. Dat ik die elke ochtend rasp voor een gezondheidsshot met gember, citroensap en lauwwarm water. Een boost voor het grijzende metabolisme én een hulpje in de strijd tegen artrose. Baat het niet, dan schaadt het niet. Het geloof alleen al. 😉 Als ik na een halfuur van de behandeltafel stap, zitten schroeven en scharnieren weer wat losser. De ochtendspits is ondertussen verdwenen en ik rij vrijwel solo van het ene naar het andere plateau – dit is glooiend Zuid-Dijleland waar zaterdag ook de Primus classic doortrekt – om een bestelling op te halen. Een roldoorbrekend verjaardagscadeau voor de Kleine Prins en een muzikale mobiel voor het Prinsesje dat vanmiddag voor het eerst enkele uren bij mij blijft. Het is bijna tijd voor het avondeten als Schone Dochter haar weer ophaalt. De echtgenoot komt even over huis om te eten vooraleer hij weer naar een volgende vergadering trekt. Ik plof in de zetel, zap wat met het bakje maar er is, buiten Europees voetbal, geen bal op de tv. Ik sluit de dag af met een tectonic en een kruiswoordraadsel.

Vrijdag

Met een kist vers gekregen boterboontjes, vier pompoenen en wat kookgerei in de aanslag maak ik me op voor de inmaak. Voor enkele uren wassen, snijden, blancheren, laten afkoelen, afwegen, in zakjes doen en dan, hops, de diepvries in. Ik stuur alvast een whatsapp naar de zonen om te vragen of er iemand wat wil. Zoon één steekt als eerste zijn virtuele hand op. Ik gris mijn recept voor pompoencake met walnoten tussen de stapel kookboeken vandaan, laat de Kenwood zijn klopwerk doen terwijl ik de andere ingrediënten afweeg. Terwijl de zoete geur van kaneel en honing het huis vult, leg ik de laatste hand aan dit logje. LinkedIn meldt dat ik ben verschenen in een zoekopdracht. Vreemd is dat. Het is al de zoveelste keer op enkele maanden tijd. Terwijl ik niet op zoek ben naar werk. Terwijl het er ook letterlijk staat. Happy at home na een burn-out. Maar misschien gelooft men dat niet.

Nu nog even het slagveld in de keuken aanpakken en dan de namiddagzon in. Nog even nagenieten van rust en stilte voor het huis zich langzaam weer vult met stemmen en voeten. Welkom weekend.