griezelen in de zorginstelling

Auteur anna b.

Het is woensdagnamiddag, iets voor half drie. Ik parkeer mijn auto aan de zorginstelling van zoon vier voor een opdracht binnen mijn redactioneel vrijwilligerswerk. Het is feest vandaag en al wie middenin deze herfstvakantie niet naar huis is, is halloweenig welkom. Ik verwacht dus overwegend volwassen feestgangers te begroeten maar ben lichtjes verrast door het relatief hoge aantal kleutertjes en lagereschoolkinderen.

In de grote zaal zijn de tafels aan de kant geschoven om plaats te maken voor een dansvloer. Het licht is stemmig gedempt terwijl de Ketnetband en Samson en Gert door de bescheiden luidsprekers schallen. Druppelsgewijs rollen de stoelen en de zitschelpen binnen, al dan niet voorzien van sondevoeding en pratende drukknoppen. De autonome stappers komen er in bosjes en trosjes achteraan gehuppeld. Twee heksen met zwarte punthoeden en griezelige tanden tonen me trots hun gelegenheidsoutfit.

Achteraan, op de grens met de keuken, staan de versnaperingen bijtensklaar. Ideetjes gekaapt van Pinterest, vertrouwt initiatiefneemster Nele me toe en met trots gemaakt door de ‘beste’ bewoners – lees: zij die nog zelfstandig en in opdracht dingen kunnen doen. Er is dampende pompoensoep van het zuiverste oranje, er zijn bananenspookjes, mandarijnpompoentjes met een steeltje van komkommer, kazige heksenbezems, uitpuilende ogen en afgebroken vingers die baden in het bloed. Een streling voor het oog die de meeste aanwezigen door hun visuele beperking jammer genoeg ontgaat.

In een hoek van de zaal staat een schminktafel. Meisjes in hun rolstoelen staan er te drummen voor een gelaatsbehandeling. Mondige Koen wil een gezicht vol spinnen. Een drietal enkelingen zijn niet van de dansvloer weg te slaan. Ze dansen rondjes met zichzelf tot ze dronken worden in hun hoofd. Even verder staan twee jongens gewoon te staan. Ze laten mekaars hand niet los. Ze genieten op hun eigen, authentieke en onnavolgbare manier van deze namiddag. Zoon vier vindt de hele drukte maar niets en trekt zich in zijn eentje in de keuken terug of trekt aan mijn arm om kiekeboe te spelen achter de deur.

Voor sommigen is zo’n sociale activiteit al snel te druk. Zij kunnen terecht in een stille ruimte voor een luisterverhaal en in een apart zaaltje wacht basaal belevingstheater. Rond de twee oer-Vlaamse handpoppen – Maria en Jef! – wordt een Halloweenverhaal gebreid. Met voelspinnen in voelwebben en rammelende doosjes vol Halloweensnoepjes. Het publiek is niet stil maar dat deert hier niet. Een begeleidster probeert één van de gasten te kalmeren en slaagt daar alleen in door haar lievelingslied te laten spelen. Dwars door het verhaal heen.

Als ik naar huis terugrij, is de zon anderhalf uur lager gezakt. Aan het kerkhof zie ik mensen met armen vol chrysanten. Halloween en Allerheiligen. Twee uitingen van hetzelfde. Van ons denken aan en omgaan met leven en dood. Het kan allemaal onder dezelfde zon.

 

30 gedachtes over “griezelen in de zorginstelling”

  7. Bij ons in NL vieren we geen Halloween. Je ziet er niets van. In WO (België) – waar ik straks definitief ga wonen, wordt het ook gevierd en versieren sommige bewoners hun tuintje. Ik vind het wel leuk. Weet niet of er ook kinderen aan de deur komen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Prachtig hoe ze er daar in de zorginstelling hun werk van gemaakt hebben! Dat getuigt van passie en betrokkenheid van de zorgverleners.
    Halloween is een feest dat wij als kind niet kenden. Onze kinderen wel. Eerst knutselden ze een outfit (ze mochten van mij niets kopen) en dan gingen ze van deur tot deur. Ik wachtte hen op met pompoensoep. Gezellig…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.