Het is 2 november. De dag van alle zielen. Levende en dode. In een decennium dat bijna zijn laatste adem uitblaast. Najaarswinden waaien over tuinen en kerkhoven. Blazen weg al wat los(zi)t. maar zelden de herinnering aan wie er niet meer is.
Verdriet uit liefde slijt niet, zegt men. Of misschien toch. Ooit. Maar tergend traag. Verdriet is een egel, zegt De Wachter. Zijn stekels prikken en herprikken. Ze doen dat lang, heel lang, en vaak zonder waarschuwing. He(t/m) wegduwen heeft geen zin. Dat wreekt zich toch. Maar je kunt wel delen. En ook zwachtelen. He(t/m) gebonden en ingewonden bij je dragen als een dierbaar souvenir. Je armen eromheen slaan en ook je adem. Bij jezelf en bij een ander.
In de media waren verhalen en beelden van levenden en doden de voorbije dagen prominent aanwezig. Ik las en keek met vochtige ogen. Onbewogenheid is niet mijn sterkste kant.
Maar twee dingen blijven me bij. Het idee van Kathy Lindekens (radiostem en oprichtster van Kom op tegen Kanker) bijvoorbeeld om Feniksbossen aan te leggen. Om liefde uit haar as te laten verrijzen. Een uitdijend, meegroeiend bos in plaats van de zoveelste troosteloze strooiweide of kerkhoven van grijze steen. Mensen blijven behoefte hebben aan plekken waar ze zich dichtbij geliefden voelen en met die bossen wortel je niet alleen een verleden, maar plant je ook een toekomst. Vanuit composteerbare urnes met as kunnen nieuwe bomen groeien.
Ze zuiveren onze lucht en die van onze (klein)kinderen. En als we in elke bast een dierbare naam en een datum kerven, weet je altijd welke je moet omarmen. Onder welk loverdak je door foto’s en herinneringen kunt bladeren, Aan wiens voet je kunt fluisteren of stilletjes iets neerschrijven …
Dat schrijven brengt me bij Postkantoor 00/00/00 en Sassafras De Bruyn, de jonge vrouw die herinneringen tekende bij levensverhalen in Iedereen Beroemd. Een mooie en aangrijpende rubriek in het doorgaans luchtige Eén-programma. Diezelfde Sassafras is nu ook ‘kleurpotlood’ voor Postkantoor 00/00/00, een poëtisch project van ene Tine Marie Van Damme dat mensen brieven laat schrijven naar geliefden aan de overkant. Als antwoord krijgen ze een geïndividualiseerde tekening, een beeld bij hun voelen en gemis. Om te koesteren en dichtbij te houden. Zoals het bootje hieronder.
De tekening van de hand van Sassafras De Bruyn stond vandaag in Het Laatste Nieuws. Ik nam er een foto van en sneed die wat bij.
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Verdriet uit liefde slijt (n)ooit…
Lie(f)s.
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve groet terug.
LikeGeliked door 1 persoon
Ook ik las over de bossen en de brieven. En allebei sprak het me aan. Ik houd van mooie inspiratievolle troostrijke initiatieven.
Heerlijk lezen hier.
LikeGeliked door 2 people
Er waren er nog maar deze sprongen er boven uit.
LikeGeliked door 1 persoon
Ook hier zo!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een liefdevolle, troostrijke en mooie initiatieven! En wat breng je dat weer mooi onder woorden… zo fijn om te lezen ❤ Op de begraafplaats in onze vorige woonplaats bestaat de mogelijkheid al wat langer om een boom samen met de as van overleden geliefden te planten. Dat hebben wij enige jaren geleden gedaan nadat beide schoonouders waren overleden. Een Japanse esdoorn is hier de 'feniksboom'… ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Er zijn al wat plaatselijke initiatieven in die richting maar niet het algemene beleid waarvoor Lindekens pleit. En mooi dat jullie een stapje voor liggen met zo’n mooie boom.
LikeGeliked door 1 persoon
Verdriet uit liefde slijt nooit, voor mij toch niet. Hooguit gaan de scherpe kanten er een beetje af. Je noemt hier twee fijne initiatieven. Iedereen beroemd die vrouw met de tekeningen volg ik daar ook altijd in en vind het fantastisch wat ze doet. Bomen laten groeien op uitgegoten as, er komt nieuw leven uit en goed voor de zuurstof. Niemand zou er mogen tegen zijn. Je schreef weer een mooi stuk.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel Joke.
LikeGeliked door 1 persoon
Er zouden inderdaad meer begraafplaatsen moeten zijn die troost bieden ipv troosteloosheid. Blogster Dina uit Zuid-Afrika heeft ooit iets heel moois beschreven over de herdenkingsplaats van haar overleden familieleden in de natuur. Ik vond dat toen zo mooi. Ik weet niet of je dat ook las of kan herinneren? Ik probeer het op te zoeken….
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zoek het op. Op dat vlak kunnen we nog heel wat leren van andere culturen. Dat zag ik in de docu van Lieve Blancquaert.
LikeGeliked door 1 persoon
Gevonden! Gedenktuintjes voor geliefden…
https://perdebytjie.wordpress.com/2018/08/03/gedenktuintjie-vir-geliefdes/
LikeGeliked door 2 people
Bedankt. Je was sneller. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
een logje dat mij aanspreekt
knappe foto Anna
prettige dag
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. ☺
LikeLike
Het idee van de Feniksbossen vind ik prachtig. Een mooi alternatief voor onze grijze kerkhoven.
Ik ben fan van Sassafras De Bruyn.
LikeGeliked door 1 persoon
Haar tekeningen ontroeren.
LikeLike
Wat een mooi idee, die feniksbossen! Ik vind de kerkhoven hier in Zwitserland al iets gezelliger dan die in België (even veralgemenend gesproken natuurlijk), omdat er hier vaak enkel een staande steen is en de liggende vervangen wordt door een bloemenperk. Geeft al meteen een pak meer kleur en “natuur”. Al blijft een van de mooiste kerkhoven die ik ooit bezocht eentje in Berlijn, naast een crematorium. Zo modern en strak het gebouw was (ook mooi!), zo rommelig was het kerkhofje ernaast. Wat graven tussen bomen, hier en daar verspreid i.p.v. in rijtjes geordend. Dat was het eerste kerkhof waar ik mijzelf nog wel zag begraven worden 🙂
LikeLike
Wat een geweldig mooi idee, én een prachtig woord ook!
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeLike